مقدمه
هنگامی که مردمی به پا برمی حیزند تا حق اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود را از حکومت های دیکتاتوری پس بگیرند، مسایل و وقایع به طور خیره کننده و با شتاپ پیش می آید و به سرعت تحولات تاریخی و اجتماعی را رقم می زند. مردم ایران که سی سال سرکوب شده اند در دو ماه اخیر، آن چنان حرکت های قدرتمند میلیونی علیه حکومت اسلامی به راه انداخته اند که در تاریخ سی سال اخیر این حکومت بی سابقه بوده است.
طبیعت انسان، تحول خواهی است و در عین حال هرگز انسان، آن چنان که هست رضایت نمی دهد و سودای از نو ساختن افکار انسان و محیط پیرامونی اش دارد. بر این اساس اکنون جامعه ما، با قدرت همبستگی انسانی و طبقاتی خود، عزم کرده اند که وضع موجود را به کلی دگرگون سازند و جامعه نوینی با اتکاء به دستاورهای علمی و تکنیکی و معیارهای جهان شمول پیشرو و مدرن برپا دارد. جامعه ای که در آن، حرمت و موجودیت انسان و آزادی ها و برابری هایش بالاتر از هر منفعت و مصلحت اقتصادی و سیاسی حاکمان و صاحبان قدرت مورد احترام قرار گیرد!
شاید کم تر کسی فکر می کرد مردمی که به هر دلیلی ۲۲ خرداد ۸۸ به پای صندوق های رای رفتند تا بلکه روزنه ای به سوی روشنایی باز کنند، آن چنان سرخورده شوند و با تقلب و کلاهبرداری آشکار علی خامنه ای، رهبر حکومت اسلامی و شورای نگهبان مواجه شوند که احمدی نژاد را از صندوق های رای درآورند. ریاست جمهوری چهار ساله اخیر وی، دورانی بسیار سخت و پرمشقت برای همه مزدبگبران و روشنفکران، یعنی اکثریت جامعه ایران بود بیش تر تحلیل ها و پیش بینی ها و آمارگیری ها نشان می داد که میرحسین برنده این مضحکه انتخابات است. از این رو، حتی ساعاتی پس از آغاز شمارش آرا، برخی از چهره های شناخته شده مقامات حکومت اسلامی، به دلیل این که آرای موسوی بیش تر بود، به وی تبریک گفتند. در چنین موقعیتی جناح اصولگرا، آن چنان به هراس افتادند که خامنه ای قبل از شورای نگهبان پیروزی احمدی نژاد را بر سه کاندیدای دیگر، یعنی میرسحین موسوی، مهدی کروبی و محسن رضایی، اعلام کرد. در حالی که براساس قانون انتخابات ریاست جمهوری، این شورای نگهبان است که نتایج انتخابات را اعلام می کند. این تبه کاری و ریاکاری و تقلب جناح حاکم در این نمایش انتخاباتی ریاست جمهوری حکومت اسلامی، به حدی شنیع و آشکار بود که بسیاری از سران حکومت و آیت الله ها را نیز دچار شوک کرد. هر چند که تقلب و ریاکاری و دروغ گویی و سرکوبگری در کل ماهیت حکومت اسلامی ریشه دارد اما این بار اقدام خامنه ای به حدی چندش آور و عیان بود که برای اولین بار جناح اصلاح طلب در مقابل آن ایستاد. هم چنین این مساله بهانه ای شد که طرفداران موسوی و کروبی و فراتر و وسیع تر از آن ها، مردم جان به لب رسیده که فرصتی تاریخی برای اعتراض میلیونی خود پیدا کرده بودند به خیابان ها ریختند و نه تنها جناح حاکم، بلکه کلیت حکومت اسلامی را با شعارهایی هم چون «مرگ بر دیکتاتور»، «آزادی اندیشه همیشه همیشه»، «مرگ هم بر رهبر هم دکتر» (منظور خامنه ای رهبر و دکتر احمدی نژاد رییس جمهور)، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» و… تابوهای سیاسی و اجتماعی حکومت اسلامی را شکستند و آن را در نزد افکار عمومی مرذم ایران و جهان، رسواتر کردند.
حکومت اسلامی، سراسیمه انواع و اقسام نیروهای سرکوبگر خود از لباس شخصی های قمه و زنجیر به دست تا موتورسواران و نیروهای ضدشورش، امنیتی، انتظامی، سپاه و بسیج تا دندان مسلح به خیابان ها آوردند تا اعتراضات بر حق مردم را سرکوب کنند. اما اکنون که حدود دو ماه از اعتراضات مردمی ایران می گذرد بنا به اقرار مقامات آدم کش حکومتی، صدها نفر در خیابان ها با تیراندازی مامورین و یا در زندان ها زیر شکنجه های وحشیانه شکنجه گران حرفه ای حکومت اسلامی جان باخته اند؛ هزاران نفر زخمی شده اند و زندان ها نیز پر ازندانیان سیاسی است.
جمشیدی، سخنگوی قوه قضائیه، در تاریخ ۲۰ مرداد ۱۳۸۸، تعداد بازداشت شدگان اخیر را ۴۰۰۰ نفر اعلام کرد. به آمار حان باختگان در خیابان ها و زندان ها نیز هر روز افزوده می شود.
اکثریت نیروهای سرکوبگر حکومتی هم چون گارد ویژه، نیروی انتظامی، امنیتی، سپاه پاسداران، بسیج و لباس شخصی ها به صورت گسترده ای در خیابان های تهران و شهرهای بزرگ کشور مستقر هستند. این بار نه تنها نقاط مرکزی تهران بزرگ، بلکه مناطق جنوبی شهر را هم به اشغال خود در آورده اند.
برخی از کسانی که تازه از زندان آزاد شده اند، ضرب و شتم سیستماتیک زندانیان، تجاوز جنسی به آن ها و حتی قتل زندانیان توسط نگهبانان را فاش کرده اند، به حدی که علی خامنه ای مجبور شده است دستور تعطیلی شکنجه گاه کهریزک را صادر کند. مجلس شورای اسلامی، کمیته ویژه ای را برای بازدید از زندان ها و رسیدگی به شکایات خانواده های زندانیان و جان باختگان تشکیل داده است. یا این که تجاوز به زندانیان سیاسی، برای اولین بار مورد از زبان سران و ارگان های حکومتی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. در حالی که تاکنون مقامات و ارگان های حکومت اسلامی، نسبت به چنین مسایلی شانه بالا می انداختند و به سادگی از کنار آن می گذشتند. اما اکنون مجبور شده اند برای اولین بار شکنجه گاهی را ببندند. این اولین بار در تاریخ سی ساله حکومت اسلامی اتفاق می افند، واقعه ای بس مهم و قبل از هر چیز قدرت مردمی را نشان می دهد.
در این جا پنج مساله مهم محوری و روز را مورد بح