۲۸ مرداد ۵۸ حکومت اسلامی با لشکر کشی به کردستان، تهاجم وحشیانه ای را برای سرکوب انقلاب در سراسر ایران براه انداخت و این تهاجم را از کردستان آغاز کرد. هنگامیکه خمینی برای استقرار پایه های حکومتش لشکر اوباش اسلامی را به کردستان گسیل داشت، همزمان بخش دیگری از این نیروی سرکوب را روانه ترکمن صحرا، حمله به صف کارگران بیکار و قروق کردن دانشگاهها کرد. خلخالی جلاد در کنار توپ و تانک ارتش و سپاه پاسداران، صدها نفر را از پاوه تا ارومیه در دادگاههای چند دقیقه ای از دم تیغ گزراند.
کشتار وسیع با توپ و خمپاره و هلی کوپترهای جنگی در کردستان، التیماتومی بود برای زهر چشم گرفتن از کارگران، دانشجویان و مردم آزاده در سراسر ایران که می خواستند انقلاب ناتمام را به سرانجام خود برسانند.این تهاجم مغول وار بعد از سه ماه به شکست انجامید و بار دیگر مردم و احزاب و سازمانهای سیاسی، در ادامه تداوم انقلاب، مجددا شهرهای کردستان را در اختیار خود گرفتند وبه فعالیت خود ادامه دادند و بلاخره در نوروز خونین ۵۹ حکومت تازه بقدرت رسیده اسلامی در تلاش برای تثبیت حاکمیت سیاه خود و با کوبیدن شهر و روستاها از زمین و هوا و با به خاک و خون کشیدن هزاران نفر از مردم، شهرهای کردستان را یکی پس از دیگری مجددا به تصرف خود درآورد.
فراخوان به اعتصاب عمومی در ۲۸ مرداد ۸۸ معنای سیاسی معینی در چفت شدن مبارزه سراسری در شرایط انقلابی این دوره است که مردم قصد به زیر کشیدن حکومت اسلامی را دارند. ۲۸ مرداد روز عزای عمومی به سبک و سنت حکومت اسلامی نیست، روزعزای چند دقیقه ای به روایت مکتب قرآن مفتی زاده در سال ۵۷ نیست و روز ویژه ای در باد زدن و تقدیس آرزوهای ناسیونالیسم کرد هم نیست. برخلاف کسانی یا جریاناتی که می کوشند وقایع ۲۸ مرداد ۵۸ را در درون "جغرافیای کردستان"، بعنوان واقعه ای مختص به کردستان تعریف و تحریف کنند، ۲۸ مرداد سرآغاز حمله رژیم اسلامی به انقلاب و دستاوردهای قیام در سراسر ایران بود. خمینی برای زهر چشم گرفتن از مردمی که می خواستند تحقق آزادی و برابری را به سرانجام برسانند، برای زهر چشم گرفتن از کارگران بیکار که خواهان توقعات ماکسیمالیست از قیام ۵۷ بودند و برای چپاندن روسری و حجاب بر سر زنان، فرمان حمله به کردستان را در ۲۸ مرداد ۵۸ صادر کرد. خمینی می خواست با فرمان این حمله جنایتکارانه به کردستان، امکان ایجاد فضای رعب و وحشت را در ابعاد سراسری فراهم سازد. این واقعه تاریخی قابل تحریف به هیچ روایت مذهبی و ناسیونالیستی نیست.
تاریخ سی سال مبارزه مردم کردستان علیه حکومت اسلامی، سند گویایی است که نمی توان با هر تعبیر و روایتی آن را دست کاری کرد. تداوم مبارزه مردم کردستان بعد از ۲۸ مرداد ۵۸ را در مبارزات و اعتراضات کارگری، اول مه ها، هشت مارسها و گرامیداشتهای دفاع از حقوق کودک باید دید. ایجاد و راه اندازی تشکلهای کارگری در سالهای اخیر، یک سر آن در میان تشکلهای کارگری در کردستان و سر دیگر آن در شرکت واحد و هفت تپه قرار دارد و در دو دهه اخیر عمیق ترین همبستگی طبقاتی و اجتماعی را در سطح سراسری فراهم کرده است. بعد از گذشت سی سال کسانی پیدا شده اند تا به تصویر این مقاومتها، جانفشانی ها، مقاومت و از خودگذشتگی های مردم کردستان علیه حکومت اسلامی، رنگ و بوی عزا و ارتجاع مذهبی و محلی بزنند.قطعا ما و مردم و نیروهای چپ وانقلابی همانگونه که تا کنون اجازه نداده ایم که مذهب و ناسیونالیسم در کردستان سرنوشت مبارزه مردم را رقم بزند، از این به بعد هم نخواهیم گذاشت.
فراخوان به اعتصاب عمومی در شهرهای کردستان اعلام دعوت به اعتصاب عمومی مختص به تنها در کردستان نیست. چرا که مقاومت مردم و نیروهای سیاسی در ۲۸ مرداد ۵۸ یک مقاومت اجتماعی و مرتبط با مبارزات سراسری مردم ایران برای به سرانجام رساندن انقلاب بود. در اطلاعیه حزب ازکلیه انسانهای آزادیخواه در کردستان و در سراسر کشور خواسته شده است که برای محکومیت توحش رژیم اسلامی در کردستان بمیدان بیایند. حکمت این فراخوان در شرایط پر تحول سیاسی این دوره که رژیم اسلامی با انقلابی از سوی مردم ایران روبرو است می تواند شروع حرکتی قدرتمند از طرف مردم شهرهای کردستان در همگامی با اعتراضات و تظاهراتهای خیابانی مردم سراسر کشور علیه حکومت اسلامی باشد.
* * *