دیگر برای کسی شبه ای باقی نمانده است که حکومت اسلامی قادر به بازگشت به یکماه قبل نیست و دارد روزهای پایانی عمرش را سپری می کند. سالها مبارزه مردم علیه ارتجاع و استبداد، علیه استثمار و فقر، علیه کشتار و چپاول نیازمند جرقه ای بود تا انزجار و تنفر خود را علیه این حکومت و در ابعادی که شاهدش بودیم به خیابانها بیاید و اعلام کند که این حکومت را نمی خواهد.
در اول مه ۸۸ تشکلهای کارگری با خواست و مطالبات انسانی و به نمایندگی از طرف میلیونها مردم کیفرخواست خود را در تجمع پر شور اول مه در تهران اعلام کردند. کمی قبلتر از آن جنبش علیه اعدام نیز نمونه دیگری از مبارزه علیه قتل عمد دولتی بود و بلاخره این خشم فرو خورده را مردم در ۲۳ خرداد به عیان ترین وجهی علیه حاکمان و جانیان اسلامی نشان دادند.
از سوی دیگر در جریان مناظرات مضحکه انتخاباتی نیز اوباشان از صافی رد شده نظام تمام پرده ها را کنار زدند و سران و کاندیداهای مختلف این نظام در روز روشن و در مقابل چشمان میلیونها نفر، دزدیها، جنایت و کشتارهای همدیگر علیه مردم را خودشان علنی کردند.
بر خلاف هذیانهای خامنه ای و بر خلاف نیروهای گیج و سرگردانی که سالهاست به راست چرخیده و امروز رسما در مقابل حرکت انقلابی مردم تحلیلهایشان از آنچه که خامنه ای تحت عنوان دعوای خانوادگی بیان می کند فراتر نمی رود، این جنبش نه دعوای سیاه و سبز و خانوادگی بلکه شروع انقلاب مردم برای به زیر کشیدن کل نظام اسلامی است.
اکنون بعد از بیش از سه هفته از حرکت انقلابی مردم و با بهانه قرار دادن موسوی و با شعارهای کوبنده خود، کل نظام را نشانه گرفتند. با یک مقایسه تخمینی بین امروز و یکماه قبل بخوبی می توان آن فاکتورهایی که موقعیت مردم و جنبش سرنگونی را وارد مراحل پیشرونده ای کرده است دست نشان کرد.
حاصل یک ماه تلاش شورانگیز بعنوان گامهای بلند در مراحل اولیه این جنبش، عزم جزم کردن مردم با اعتماد بنفس بالایی برای به زیر کشیدن رژیم اسلامی، باور عمیق به اینکه این جانوران اسلامی را می توان سرنگون کرد و علارغم نظامی کردن فضای شهر و محلات، حرکت مردم در اشکال مختلف با سر دادن شعارهای مرگ بر دیکتاتور شبانه بر پشت بامها و کنترل محلات ادامه دارد. گوشه دیگر این دستاورد را در حمایت و همبستگی شورانگیز بین المللی باید دید که در تاریخ مبارزات مردم ایران علیه حکومت اسلامی بی نظیر بوده است. مهمتر از اینها تصویری است که امروز افکار عمومی جهان از رادیکالیسم، ترقی خواهی و ضدیت مردم ایران با مذهب، اسلام سیاسی و حکومت اسلامی گرفته اند.
دولتهای غربی نیز ناچار شده اند این واقعیت را که طی ۳۰ سال حاکمیت اسلامی و بنا به منفعت اقتصادی و سیاسی خویش انکار می کردند امروز تحت فشار حرکت انقلابی و سرنگونی طلبانه مردم ایران و حمایت افکار عمومی مردم در غرب بپذیرند تا جائیکه مماشات و منافع اقتصادی حقیرشان امروز جای خود را به این داده است که از برسمیت شناسی اوباشان اسلامی پرهیز کنند. دستاوردهای بیشتری را می توان برشمرد اما همین چند قلم تنها دستاورد کمتر از یکماه جنبش انقلابی مردم در قدمهای اولیه آن است
از سوی دیگرتمام ادعاهای پوچ و مسخره خامنه ای و حکومتش مبنی بر مستضعف پناهی، رهبر امت مسلمان و غیره با فرمان یورش به اعتراضات مردم در مدت سه هفته دود شد و به هوا رفت. این استیصال و درماندگی را مردم به این جانیان تحمیل کردند. همچنین موقعیتی را که رژیم مفلوک اسلامی در عرصه بین المللی بدان دچار گشته است، دارد به مرحله ای می رسد که تمامی حسابهای بانگی شان را که از غارت اموال مردم انباشته کرده اند مسدود شود. دو شقه شدن حکومت، عدم برسمیت شناسی جناحی از جناح دیگر، چند دستگی در میان نیروهای سپاه و دستجات مسلح رژیم آن چهره درهم ریخته ای است که حکومت اسلامی با آن روبرو است.
این حرکت و این انقلابی که شروع شده است دیگر قابل مهار نیست. خاموش شدنی نیست. جنبش سرنگونی در سه هفته مصاف با حکومت اسلامی مراحلی را که در یک شرایط معمول در مدت چند سال میتوانست طی کند بر بستر بحران، بن بست و درماندگی سیاسی این حکومت در چند روز سپری کرد. این دستاورد بزرگ و ارزنده ای بود که دیگر غیر قابل بازپس گیری است.
بعد از سه هفته زدن ضربه های کاری به هویت این حکومت و با پیکری له و لورده در داخل و خارج، اکنون باید مراحل بعدی پیشروی را در مقابل خود ترسیم کرد.
داستان کهنه ” رای منو پس بده“ یا ” انتخابات تقلبی بود“ فقط بعنوان یک بهانه خاصیت یک روزه داشت. امروز آنچه که مسئله اصلی برای هفتاد میلیون انسان در ایران مطرح است این است که باید خود را از شر این حکومت خلاص کند. ”مرگ بر دیکتاتور، حکومت اسلامی نمیخواهیم، سید علی پینوشه ایران شیلی نمیشه و شعارهاِی سرنگونی طلبانه از این دست“ بطور شفافی هدف را دست نشان کرده است مهمترین مسئله ای که باید در کانون توجه ما مردم قرار بگیرد این است که این حکومت معلق را به طرف سرنگونی کامل سوق دهیم. تضمین کننده تحقق این هدف سراسری تر کردن خواست و شعارهایی است که سرنگونی این نظام، محاکمه و دستگیری سران حکومت و در راس آن خامنه ای و احمدی نژاد را در مقابل خود قرار میدهد.
اعتراض و حرکت توده مردم در اشکال مختلف برای زدن ضربه های پی در پی بر پیکر درهم ریخته و لت و پار شده این حکومت ادامه خواهد داشت، کارگران و دیگر بخشهای مختلف جامعه باید با شروع اعتصابات اخطاری و نهایتا اعتصابات سراسری و کوبنده کل حکومت را فلج کنند. بی گمان در این راه و تا رسیدن به هدف نهایی نیروها و شخصیتهایی می آیند و می روند، واسطه هایی به میدان خواهند آمد تا از بر زمین زدن حکومت اسلامی توسط مردم انقلابی مانع ایجاد کنند و به
اصطلاح خوش رقصی کنند یا دایه مهربانتر از مادر شوند اما مردم همه این صد و مانع ها را کنار خواهند زد. وقتی که مردم انقلابی عزم جزم کرده اند که یک حکومت ضد بشری که ۳۰ سال خون مردم را در شیشه کرده است سرنگون کنند، قطعا به هیچ چیز جز برقراری یک زندگی انسانی رضایت نخواهند داد و در هیچ ایستگاهی که بخواهد مبارزه ما مردم را به عقب برگرداند توقف نخواهد کرد.
برای تحقق این هدف و برای به پیروزی رساندن انقلاب مردم در به زیر کشیدن رژیم اسلامی بدون رهبری و بدون حزبی بی تخفیف برای رهبری و برقراری جامعه ای انسانی این امر امکان پذیر نیست. تنها حزب کمونیست کارگری است که می تواند جامعه را، خواست و آرزوهای انسانی مردم را در مقابل به اصطلاح مصلحین یا انقلابیون ابن الوقت بین راه مصون نگه دارد ، انقلاب را رهبری کند و به سرانجام برساند. برای تحقق این هدف معین یعنی سرنگونی کل سیستم و نظام سرمایه داری اسلامی و با خواست دستگیری و محاکمه خامنه ای و احمدی نژاد به صف حزب کمونیست کارگری بپیوندید.
۸ ژوئیه ۲۰۰۹