نسان نودینیان : نزدیک به دو ماه از دستگیریهای وسیع در ۱۳ آذر میگذرد. در اینمدت بیش از ۴۰نفر از دانشجویان آزادیخواه بمناسبت روز دانشجو دستگیر شده اند. دستگیریها ادامه دارند، شکنجه و اعمال خشونتهای پلیسی در زندان و بیرون از زندان بقوت خود باقی است. استمرار مبارزه و پیگیری جنبش اعتراضی دانشجویان و خانواده های عزیزان دستگیر شده، بطور روز مره و پیگیرانه در اشکال مختلف فضای سیاسی و اعتراضی بر علیه دستگیریها همچنان ادامه دارد.

 در خارج از کشور سازمانهای سیاسی از طیف های متنوع و مختلف گرایشی از راست تا چپ، هر کدام به نسبت وسیع و موقعیت حزبی و توانایی تشکیلاتی و نیرو درگیر سازماندهی اعتراض، جلب افکار عمومی، جلب حمایتهای بین المللی بمنظور آزادی دانشجویان دستگیر شده هستند.

یکی از پدیده های جدید و قابل اتکا، به فراخوان شاعر و ترانه سرا آقای جنتی عطایی، حمایتهای وسیعی است که از طرف تعداد قابل توجهی از شعرا و نویسنده و خواننده های، ایرانی در حمایت از دانشجویان و تلاش برای آزادی آنها شکل گرفته است. این مساله و حمایتها در خارج از کشور ابتکاری بجا و مثبت است. اما، افسوس تا کنون بشیوه ای که در ظرفیت و توان توده ای و اجتماعی این حمایتها از طرف این دوستان انجام شده، در جهت سازماندهی تجمعات توده ای و ده ها هزار نفری اقدامات ابتکاری جدی انجام نشده است.

امروز، طیف وسیع و گسترده ای از ایرانیان که در خارج از کشور زندگی میکنیم، هرکدام تجارب کافی در سازماندهی تظاهرات و کمپین و اعتراضاتی که تا کنون انجام شده است را داریم. میزان تاثیرگذاریهای این حرکتها را میدانیم. در خارج از کشور تاکنون کمپینهای مختلفی  در کشورهای اروپایی برگزار شده است. مذاکره و نشست با نهادهای مختلف که میتوانند اهرم فشار بر جمهوری اسلامی باشند، نیز انجام گرفته است. و طبق اطلاعیه هایی که احزاب سیاسی و اپوزیسیون مخالف جمهوری اسلامی منتشر میکنند، حمایتهای بین المللی در دفاع برای آزادی دانشجویان و کارگران دستگیر شده، در شکل نامه های اعتراضی به مقامات دولتی جمهوری اسلامی ارسال شده است.

ما همچنین تجارب بسیار طولانی به قدمت عمر ننگین و کثیف رژیم اسلامی در ارتباط با دستگیری کارگران و رهبران کارگری و فعالین چپ و کمونیست داریم. جمهوری جنایتکار اسلامی در هر دوره ای برای بعقب راندن راندمان و توانایی های بالقوه جنبشهای اعتراضی، جنبش کارگری، جنبش برپایی مراسمهای اول ماه مه، جنبش برگزاری مراسمهای روز جهانی زن(هشت مارس)، جنبش اعتراضات توده ای در محلات و شهرها که درچند سال گذشته در ابعاد وسیعی در شهرهای مختلف ایران وجود داشته، سیاست دستگیری های وسیع را اتخاذ کرده است. بقا جمهوری اسلامی با کشتار و ارعاب، زندان و دستگیری و اعدام قابل ادامه است. جمهوری اسلامی رژیم اعدام و سرکوب و دستگیری است. تا این رژیم جنایتکار سر کار است، تا آنروزی که بساط این رژیم را جمع نکرده ایم، باید در داخل و خارج از کشور علیه جمهوری اسلامی مبارزه انقلابی و رادیکال را سازمان داد. در عین حال هوشیاری و درک درست از تاکتیک و سیاستهای جمهوری اسلامی را در ارتباط با فعالیت سازمانهای احزاب سیاسی و سرنگونی طلب را باید بالا برد•  ارتقا داد.
در همین راستا، امروز در شرایطی که به اعتراضات ما در خارج از کشور نظر میندازیم، و تلاشهای احزاب سیاسی و سازمانهای خارج از کشور را برای سازماندهی کمپینهای اعتراضی برای آزادی دانشجویان را می بینیم، متاسفانه و با صد افسوس بجای حضور قدرتمند و توده ای ایرانیان خارج از کشور، تفرقه و جنگ فرقه ای را بیشتر از هر چیز مشاهده میکنیم.

در چند روز گذشته بخش اعظم سایتهای انترنتی دو تظاهرات را در روزهای متفاوت با خواست های نسبتا مشترکی فراخوان داده اند• تظاهرات اول از ۲تا ۲فوریه سازماندهی شده، و توسط حزب کمونیست کارگری ایران اساسا ساپورت شده• و تظاهرات دوم بفاصله چند روز از اعلام برگزاری تظاهرات اول برای ۱۶فوریه فراخوان داده شده و توسط حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست، و حزب اتحاد کمونیسم کارگری ساپورت شده است. و پدیده سوم هم که نیروی حمایت کننده از دانشجویان است و توسط طیف نسبتا وسیعی از شعرا و خواننده و نویسنده های ایرانی، ساپورت شده با اعلام حمایتهای انترنتی در این سطح عملا توقف کرده است.

بدون شک، قدرت ابراز وجود احزاب سیاسی مخالف جمهوری اسلامی در خارج از کشور به سازماندهی و دامن زدن به فضای اعتراض، جلب حمایت های بین المللی از مردم ایران، طبقه کارگر، زنان، دانشجویان، و جوانان است.  حزب کمونیست کارگری که دارای سنت های دیرینه و روشها و آکسیونهای تجربه شده ای بود. در هر دوره ای بر پایه تغییر اوضاع سیاسی، پیشروی و افت و خیز جنبش مردم برای سرنگونی و جنبشهای اعتراضی و توده ای، تاکتیک و روشهای اعتراضی متفاوتی را اتخاذ میکرده. و در موارد زیادی با موفقیت و اقبال بالایی حمایتهای توده ای و گسترده را بوجود میاورد. و بطور واقعی و ملموسی اهرم های فشار به جمهوری اسلامی را بیشتر و بیشتر کرده و در بالا بردن روحیه اعتراض و مبارزه رادیکال و جمع کردن ایرانیان در خارج از کشور موثر واقع میشد. با اوج گیری و اعتراضات اخیر در دانشگاه های ایران در سیزده آذر، و پرچم شعار و مطالبات انقلابی و رادیکال که توسط دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب  به اهتزاز درآمد، فعالیت احزاب سیاسی در خارج از کشور نیز وارد دوره جدید و نوینی شد. روشهای تاکنونی سه، چهار سال اخیر و تجربه شده، در شکل آکسیونهای بی تاثیر و بسیج تشکیلاتی و بی ملات سیاسی و انسانی میبایست جای خود را به حضور قدرتمند و توده ای برای جلب حمایت توده ای میداد. تلاشهای اولیه، اقدامات و برگزاری آکسیون و تظاهرات در شهرهای مختلف توسط احزاب سیاسی و از جمله احزاب سه گانه کمونیسم کارگری شروع این تحرکات بود. تجارب ما بخش بسیار وسیعی از ایرانیان خارج از کشور از اوایل دهه نود میلادی ت