صدیق جھانى : از اعلام موجودیت "کمیته پیگیرى"، حدودا سه سال مى گذرد. ھمانطور که در جریان ھستید، این "کمیته" مورد استقبال کارگران قرار نگرفت. دلائل عدم استقبال کارگران، اساسا بخاطر جھتگیرى غیر پیشروى بود که این نھاد به اصطلاح کارگرى اتخاذ نمود. منتھا دیرى نگذشت که جمعى از فعالین کارگرى آستین را بالا زدند و در مدت زمان بسیار کوتاھى "کمیته ھماھنگى براى ایجاد تشکل ھاى کارگرى" را در تقابل با "کمیته پیگیرى" ایجاد کردند.
این حرکت، "کمیته پیگرى" را به انزوا و نابودى کشاند. اکنون، "کمیته پیگیرى در درون جنبش کارگرى از موضوعیت افتاده و کارگران ھیچگونه اھمیتى به سر نوشت آن نشان نمى دھند.
با این حال بد نیست که نگاه مختصرى به "کمیته ھماھنگى" بیافکنیم. اولا، با پیدایش این نھاد کارگرى، شور و شوق و جنب و جوشھاى نوین و امیدوار کننده‌اى در درون جنبش کارگرى راه افتاد. در تداوم با این شور و شوق، تعداد چشمگیرى از فعالین کارگرى در"کمیته" مورد نظر ثبت نام کردند. حاصل کار جمعى و خلاقیتھاى که این "کمیته" از خود نشان داد، بطور مختصر عبارتند از دامن زدن به تبادل نظر در مورد سازمانیابى کارگرى، برگزارى مشترک اول ماه مه در شھرھاى کردستان، کانالیزه کردن پیوندھاى کارگرى در سطح سراسرى، ایجاد کمیته دفاع از محمود صالحى، راه اندازى سایت و وبلاگ ھاى کارگرى در سطح اینترنت، برگزارى جلسات پیرامون مسائل مبرم جنبش کارگرى، نوشتن مطالب ارزنده و از سوى دیگر انعکاس چالش ھاى کارگرى و … مى باشد.
ثمر فعالیت ھاى که ذکر شد، این است که جنبش کارگرى ایران و رھبرانش بعد از ٢٨ سال مجددا مورد توجه افکار عمومى و از سوى دیگر حمایت بى سابقه طبقه کارگر در سطح بین المللى قرار گرفته است. از نظر امنیتى نیز، این فاکتور به سنگرى محکم براى فعالین کارگرى تبدیل شده و دیگر ج.اسلامى مانند ده‌ھه شصت نمى تواند "جمال چراغ ویسى"ھا را اعدام نماید.
جالب اینجاست، در اوج محبوبیت و پیشروى ناگھان "کمیته ھماھنگى" با یک بحران حاد روبرو شده و بیم آن مى رود که در آینده نه چندان دور، به سر نوشت "کمیته پیگیرى" گرفتار آید. مشکل چیست؟ در پیوند با این موضوع، ادامه مبحث را پى مى گیریم. اگر به نحوه و از سوى دیگر به تاریخ شکلگیرى این "کمیته" نگاھى بیافکنیم، آنگاه روشن مى شود که ایجاد "کمیته ھماھنگى" ائتلاف جمعى از فعالین کارگرى بود که سه سال قبل در نظر داشتند بطور ھماھنگ پروسه سازمانیابى کارگرى را متحقق سازند. ھمانطور که ذکر شد، آنھا گام ھاى موثرى را در این زمینه برداشتند. منتھا بجاى ادامه دادن آن، اکنون واژه‌ھاى بى ربط و حاشیه‌اى مانند "اساسنامه" و "استراتژى" که عمدتا از جانب روشنفکران عصیان زده طراحى شده‌اند، مھم شده است. کسى که تا دیروز، مشترکا و در اوج دوستى و رفاقت این ھمه کار با ارزش را انجام داده، چه معجزه‌اى رخ داده که امروز به ھم سر نوشتان خود بى احترامى مى کنند؟
روشن است که پشت بحران اخیر در درون "کمیته ھماھنگى" یک نوع دگماتیسم قرار گرفته و کسانى نیز در تلاش اند که زیر پوشش سازمانیابى کارگرى، صفوف این "کمیته" را متلاشى نمایند. اما تاسف اینجاست که بعضى از فعالین کارگرى نه‌تنھا این خطر را تشخیص نداده بلکه خود آنھا از انحلال طلبان دنباله روى و حمایت مى کنند. اصلىترین دلیل این دنباله روى، ناشى از عدم استقلال فکرى آنھا مى باشد. وگرنه ھیچ فعال سر خط کارگرى دنبال روشنفکران لورد نشین و به ظاھر برابرى طلب نمى افتد. در این رابطه کارل مارکس، بارھا تاکید کرده که تا زمانى طبقه کارگر خود آگاه نشود، ھرگز نمى تواند روى پاى خود بیاستد. در مورد "کمیته ھماھنگى" و بحران کنونىاش ھمین حرف صدق مى کند. زیرا تعدادى غیر کارگر و روشنفکر تحت عنوان واژه‌ھاى "اساسنامه" و "استراتژى" در صدند که یگانگى طبقه کارگر را با دشوارى مواجه سازند. از این رو، لازم است که جنبش کارگرى را در مقابل اینگونه خطرھا واکسنه نمایم. منتھا، تا آنجایکه به این یا فرمول بندى مبارزاتى برگردد، بنده ھیچگونه مخالفتى ندارم. اما، قبل از طرح ھر گونه مبحثى پیرامون "اساسنامه" و … ما احتیاج به دوستى، صمیمیت و رفاقت داریم زیرا در دل فضاى سالم و سر شار از دوستى مى باشد که فعالین کارگرى مى توانند درک مشترکى از اینگونه فرمول بندیھا بعمل بیاورند. در غیر اینصورت، تدوین ھر کدام از مقولات مورد نظر تصنوعى خواھد بود و آخر سر نیز به بن بست مى رسد.
فعالین "کمیته ھماھنگى" بارھا اظھار داشته‌اند که اکثریت توده‌ھاى کارگر و زحمتکش مخالف نظام سرمایه‌دارى مى باشند. اگر اینطور است، چرا این اکثریت در حول و حوش ایجاد دنیاى فارغ از بردگى متحد نمى شود؟ چرا آنھا را براى آزادى رھبر خوشنام و شناخته شده‌شان (محمود صالحى) به خیابانھا نمى آورید؟ مگر بخشى از جامعه ایران ( کردستان )، در محکومیت کشتن فجیحانه "شوانه سید قادرى" اعتصاب عمومى نکردند،
چرا شما نیز علیه ترور "حمید مجیدى" و زندانى کردن فعالین حق طلب کارگرى این کار را نکردید؟ آیا با تغییر دادن این یا آن بند "اساسنامه" و یا "استراتژى" ، مى توان دستھا و قلبھاى میلیونھا کارگر و زحمتکش پراکنده را به ھم نزدیک کرد و نتیجتا یک دنیاى آزاد و برابر ساخت؟ بى شک جواب نه است زیرا ھیچ کارگر و زحمتکشى بى ھدف، بى اساسنامه و بى استراتژى مبارزه نکرده و کماکان نمى کند. در این رابطه، از ھر کارگر و زحمتکشى بپرسید، چه چیزى را مى خواھید، بدون اما و اگر مى گوید دنیاى آزاد و برابر و اگر بپرسید، دشمن شما کیست، با صراحت خواھد گفت نظام سرمایه‌دارى مى باشد. در ثانى، اگر مشکل تاکتیک، اساسنامه و … است، کارل مارکس بسیار زیبا آن را نوشته و بدرد امروز ھم مى خورد. بنابراین، متوجه مى شویم که دعواى درون "کمیته ھماھنگى" آلوده به سنت ھاى روشنفکرانه مى باشد.
ھمانطور که در طول نوشته تاکید کردم، کشمکش ھاى درون "کمیته ھماھنگى"، اساسا بر سر دو موضوع قرار دارد. اولا، تعدادى روشنفکر خارج از سوخت و ساز طبقه کارگر، در صددند که در لابلاى کتابھا و در درون جنبش کارگرى سکت بسازند. دوما، در مقابل این خطر جمعى از پیشروان کارگرى قرار گرفته و شدیدا مى کوشند که خدشه‌اى به پروسه یگانگى طبقه کارگر از جمله "کمیته ھماھنگى" وارد نشود. از این رو، متوجه مى شویم که دسته اول از جنس ما نیستند و باید اجازه ندھیم که بیش از این صفوف ما را متلاشى نمایند. از نظر من، "کمیته ھماھنگى" حاصل دوره‌اى حساس از چالش ھاى کارگرى مى باشد. استثمار شدگان بخصوص فعالین سر شناس آنھا جھت ادامه کارى این نھاد کارگرى مشکلات و رنجھاى زیادى را متحمل شده‌اند. این نھاد یکى از نقطه قوتھاى طبقه کارگر محسوب مى شود، لذا به ھر نحوى شده باید نگذاریم صفوف آن متلاشى بشود.
ما ھیچگونه احتیاجى به کپى بردارى از انشاء و ترفندھاى مبارزاتى که "استراتژى" و "اساسنامه" نویسان، طراحى کرده‌اند، نداریم. زیرا فرھنگ آنھا دقیقا شبیه جریان "سوسیالیست کارگرى" و احزاب کمونیست کارگرى"ھا مى باشد. ھمانطور که اطلاع دارید، این گروھا نیزعلت درجا زدن و ناکامى خود را اشکال در فرمولبندى اساسنامه و استراتژى تلقى کرده و دوره‌اى با اینگونه مسائل ور رفتنتد و بجاى پیدا کردن راه حلى زمینى، آخر سر نیز به ٢۵ تیکه مختلف تبدیل شدند. حال سوال این است، کسى که فکر نکرده مقوله کذاى "اساسنامه" و "استراتژى" را علم کرده و نمى خواھد با شخصیتى پیشرو، جسور و شایسته مانند "محمود صالحى" کار کند، با کى مى خواھد علیه لغو کار مزدى برزمد؟
صدیق جھانى
٠٨-٠١-١۵