هر چه سریع تر موضع خود را نسبت به اتحاد چپ و پیوستن به آن یا خارج شدن از جنبش چپ اعلام کنید.شما را چه شده است چرا در سکوتی خونبار و بورژوایی فرو رفته اید ؟ همگی به بی تحرکی عادت کرده ایم ، کجاست آنهمه ادعای مبارزه ؟

چپ های خارج از کشور عادت کرده اند در شبکه ها و سایت ها و وبلاگ هایی که مخاتب چندانی ندارند هر روز شعار مرگ بر سر میدهند هر روز تئوری سر هم میکنند هر روز می نویسند ، اما در راستای تحقق اهداف خلق ؟! نه در راستای دشمنی با هم دیگر در راستای حذف همدیگر می کوشوند. به راستی شما از دشمنی با همدیگر چه اهدافی را دنبال میکنید ؟چرا هم دیگر را نمیتوانید تحمل کنید ؟ چرا در توهمات فانتزی که برای خود ساخته اید فکر میکنید خیلی قوی هستید ؟ اگر این روند ادامه داشته باشد و چپ های خارج از کشور به دشمنی با یکدیگر پرداخته و چپ های داخلی هم به دشمنی با یکدیگر و دشمنی با چپ های خارج از کشور ادامه دهند و همگی در سردرگمی به سر برند ، به کجا خواهیم رسید ؟ آیا آرزوی برابری و آزادی را به گور نخواهیم برد ؟این دشمنی ها و تخریب ها خود زنی نیستند ؟ چرا به جای مبارزه به خود زنی مشغولیم ؟

بعضی از اعضای گروه داب ، حکمتیست ها را عامل آرزو های بر باد رفته شان می دانند . باید نکته ای را به رفقای داب عرض کنم ، آیا شما از چنین حکومتی که به نزدیکانشان هم رحم نمیکنند انتظار دارید که اجازه فعالیت به گروهی مانند داب بدهند ؟ اگر چنین میپندارید و در این حد به قضیه نگاه می کنید برای شما و خودم و جنبش چپ ایران که شما هم عضوی از آن هستید متاسفم . وقتی حکومت به شما اجازه فعالیت نمیدهد چرا گلوله را به سمت خودی ها شلیک میکنید چرا از روبرو شدن با دشمن اصلی ترس دارید ، چرا از هزینه دادن هراس دارید ؟ فعالین چپ راستین هیچ گاه هراس از مرگ ندارند . اما شما و سایر چپ های داخل فقط به وبلاگ نویسی و خود ارضایی سیاسی در فضای اینترنت مشغولید .من میدانم مشکل کجای کار است ، به راهی که انتخاب کرده ایم ایمان نداریم و همگی در این فکر هستیم که بقیه را حذف خواهیم کرد و به قدرت خواهیم رسید و این نهایت حماقتمان را نشان میدهم که به جای حذف دشمن به دشمنی با خود می پردازیم و عقده قدرت را در ذهن بیمارمان پرورانده ایم.

زمان آن رسیده اندکی از خواب غفلت بیدار شویم ، به یاد ارنستو باشید که قدرت را رها کرد و به مبارزه ادامه داد ، ما هنوز به قدرت نرسیده در حال انتقام جویی از یکدیگر هستیم ، وای به روزی که با همین طرز تفکر به قدرت دست یابیم.ادامه دادن این روند دشمنی با خود و پرهیز از مبارزه مرا به این نتیجه می رساند که نیرو های امنیتی غرب و حتی ایران در حزب ها و گروه ها ی چپ نفوذ کرده و به شیوه ای پنهان ما را فلج کرده اند و اجازه هیچ گونه اتحادی را به ما نمیدهند .امروز شکل گیری یک مجموعه قوی حول یکی از مجموعه های قوی تر و سازمان یافته تر یک ضرورت فراروی جنبش چپ می باشد.امید وارم تلنگری برای بیداری باشد.به امید برابری به امید ازادیبه امید پیروزی

هامون کارگر