ندا، ای ستاره ای که با خون خود
در اوج نا امیدی
جرقه ای بودی در دامن ِ سیاه شب
ندا ، ای سمبُل ِ مبارزه
در نگاهت، چه خُفته بود؟
بر لبانت، چه نغمه ای زمزمه بود؟
می دانم نگاهت
سرشار از عشق و محبت بود
ولی کینه و نفرت، به دشمنان میهن ات
در آن نمایان بود
نگاهت سرشار از غرور و مقاومت
نگاهم شرمسار، از نبودنم در کنارت
ندا ، من رأی ندام که پس بگیرم
ولی قسم به خون ِ سُرخ ات
ایران را
با چنگ و دندان هم شده
از قاتلانت پس می گیرم .
سه شنبه ۲ تیر ۱۳۸۸ – استکهلم