در آغاز فصل تعیین دستمزدها در سال آتی (٨٩) نمایندگان بورژوازی در وزارت کار، شورای عالی و شوراهای اسلامی کار و مجلس اسلامی روایات خود را از تعیین حداقل دستمزد کا رگران بیان می کنند!
– یک عضو هیات رییسه کانون هماهنگی شوراهای اسلامی می گوید: “هزینه ماهانه یک خانوارکارگری ۶٠٠ هزار تومان است. این هزینه با احتساب اجاره بهای مسکن، خوراک، پوشاک، هزینه دارو درمان، هزینه آب و برق، گاز و تلفن محاسبه‌شده است که کمترین اجاره بها ٢٠٠ هزار تومان و هزینه خوراک هم روزانه ۶٣٠٠ تومان و پوشاک هم روزانه ١٣٠٠ تومان است.”
– رییس کانون عالی کارفرمایان هم گفته است: سبد خانوار و تورم ملاک تعیین دستمزد است. مایل نیستم کارگران در مشکل و سختی زندگی کنند بلکه معتقدیم حقوق کارگر باید به اندازه‌ای باشد که حداقل‌های زندگی یک خانواده را تامین کند.
– نماینده محلات در مجلس اسلامی هم گفته است: در حالی که مسوولان دولت، خط فقر را ۶٠٠ هزار تومان اعلام کرده‌اند انتظار می‌رود دستمزد نیروی کار کمتر از خط فقر نباشد.
– عضو کانون شوارهای اسلامی کار استان تهران هم ضمن اینکه می گوید تکلیف نمایندگان کارگران مشخص است و خود را نماینده کارگران معرفی می کند، می گوید: کمیته مزد کانون را تشکیل داده اند و امسال پس از جمع بندی نظر فعالان کارگری از نظر استادان حوزه دانشگاه نیز در خصوص رقم پیشنهادی مزد سال ٨٨ استفاده خواهد شد.
– و سرانجام روایت جلالی معاون وزیر کار از مساله دستمزدها این است که، امسال نمایندگان کارگران عضو شورای عالی کار و اعضای شوراهای ا سلامی کار خواستار افزایش میزان بن ماهیانه کارگران برای جبران کسری دستمزدها شده اند! وی ادامه می دهد که رقم فعلی بن کارگری در برخی کارخانجات انقدر است که در برخی مواقع کارگران حواله های خود را به فروش می رسانند و می گویند “فریزر ما‌پراست”!
معاون وزیر می افزاید: “هدف این است که کارگر کار خود را از دست ندهد و بتواند حداقل مزد را بگیرد و در راستای بهره وری، فروش و افزایش کمی و کیفی محصول به صورت “مزد منعطف”، درآمدهای دیگری نیز حاصل شود.
***
در روایت ها ی فوق چیزی که قابل توجه و در عین حال دردناک است این است که بحث بر سر دستمزدها در میان نمایندگان بورژوازی گرم تر از میان خود کارگران است و از نمایندگان واقعی کارگران به عنوان مرجع صلاحیت دار در تعیین حداقل دستمزد و افزایش دستمزدها بر اساس نیاز خانواده های کارگر و تورم خبری نیست. آن ها استادان دانشگاه را صلاحیت دارتر از خود کارگران می دانند!
از طرف دیگر واقعیت این است که آش این قدر شور است و فقر و فلاکت زندگی کارگران اینقدر ترسناک شده است که نمایندگان بورژوازی خود دست پیش انداخته و از تعیین حداقل دستمزد کارگران و افزایش آن حرف می زنند.
اما دردناک تر این است که اگر کارگران و حتی هر تک کارگری به این حرف ها و کارگر پناهی ها توجهی داشته باشند و آن را به پشیزی بخرند. هر نوع باوری به این یاوه ها، توهم و اشتباه بزرگی است.
این ها آمده اند فقط حرف بزنند، کارگر پناهی کنند و دهان کارگر را ببندند و کارگر را منتظر نگه دارند تا صدای خود کارگران در نیاید. همیشه اینطور بوده است.
تجربه همه سالهای قبل این را نشان داده است که نمایندگان بورژوازی در شورای عالی کار در غیاب نمایندگان واقعی و منتخب کارگران می نشینند، ریش و قیچی دست خودشان است، می برند و می دوزند و در نهایت چندرغازی به دستمزدها می افزایند و قال قضیه را به نفع کارفرماها و سرمایه داران می کنند.
همه این ها ظاهرا از افزایش دستمزدها حرف می زنند، اما از خط فقر نمی گذرند. چرا که همگی بر این باورند که خط فقر برای زندگی کارگر کافی و شایسته است.
معاون وزیر می فرماید: “هدف این است که کارگر کار خود را از دست ندهد و بتواند حداقل مزد را بگیرد و در راستای بهره وری، فروش و افزایش کمی و کیفی محصول به صورت “مزد منعطف”، درآمدهای دیگری نیز حاصل شود.
از نظر نمایندگان بورژوازی حداقلی دستمزد تا حد خط فقر برای کارگر کافی است. در عین حال همگی تاکید دارند که، ” در تصمیم گیریها باید به نحوی عمل شود که کارخانه ها بتوانند سرپا بمانند و در تعیین میزان دستمزد، رضایت کارفرما باید شرط اصلی و اولیه باشد. و کیست که نداند که رضایت کارفرما چیست؟
کارفرماها همگی متفق القول اند که برای سودآوری بیشتر سرمایه هایشان همین اندازه دستمزد هم زیاد است. در خیلی موارد همین دستمزد ناچیز کنونی را ۶ ماه ۶ ماه نمی پردازند و به تعویق می اندازند و کارگران را بر سر همین حقخواهی ناچیز به گلوله می بندند و رهبرانشان را اخراج و به زندان می فرستند. این کار را همین وزارت کار و وزارت اطلاعات انجام می دهند.
از طرف دیگر همین آقایان آمده اند و می گویند امسال می خواهند همزمان با جلسات تعیین حداقل دستمزد سال ٨٩ به بررسی پیشنهاد افزایش بن کارگری در شورای عالی کار بپردازند!
این شگرد شناخته شده ای است که بورژوازی ودولت، مزایای کارگری و یارانه ها و غیره را به دستمزد ربط می دهند. یعنی دستمزد را خرد خرد کرده و می شکنند تا بگویند دستمزد کارگر یعنی همه این ها! در حالی که همین بن کارگری مورد نظر آقایان، در جایی هم که پرداخت می شود ماهانه از قیمت یک کیلو گوشت بیشتر نیست.
آنچه که در نهادها و محافل بورژوازی و نمایندگانشن می گذرد، یاوه هایی بیش نیست و برای کارگران پشیزی نمی ارزد. زمانی بحث از تعیین حداقل دستمزد و افزایش آن معتبر است که نمایندگان واقعی و منتخب کارگران به عنوان تنها مرجع صلاحیت دار در مذاکره بر سر این مساله حضور داشته باشند. و این برعهده فعالین و رهبران کارگران بویژه در مراکز بزرگ کارگری است که این مساله را تامین کنند. در مجامع عمومی کارگران نیاز خانواده کارگری را تعیین و بر اساس این نیاز و تورم، میزان حداقل دستمزد را تعیین و سر میز کارفرما و دولت بگذارند. کارفرما و دولت اگر سر این مساله و به خواست کارگران اعتنا نکنند با اعتصابات سراسری کارگری روبرو شوند.
کارگران کمونیست ستون فقرات این جنبش حق طلبی هستند. خط فقر آرزوی کارگران و خانواده های آنها نیست. این بورژوازی و نمایندگانشان هستند که باید از نگه داشتن خانواده های کارگری در مرز فقر و زیر خط فقر خجالت بکشند. این حق را جز از راه متحد و متشکل شدن در مجامع عمومی کارگری و تعیین نمایندگان واقعی کارگران، نمی توان از حلقوم بورژوازی بیرون کشید!
بهمن ٨٨