ارزیابی از آکسیون های کارگری و مشخصاً مراسم های اول ماه مه، سنتی است که هر ساله بعداز پایان این مراسم ها توسط فعالان کارگری و تشکلهای موجودشان، جریانات سیاسی و منفردین کمونیست، صورت می گیرد.
اهمیت این ارزیابی ها در این است که از سویی کارگران به کم و کسری های روی داده در جریان عمل خود پی می برند، و از سویی دیگر دستاوردهای بدست آمده از این آکسیون معین را ضمیمه تجارب مبارزاتی تاکنونی خویش، می نمایند.
این گونه ارزیابی ها، به کارگران این آمادگی را می دهد تا در جریان برگزاری آکسیون های دیگر، متکی به تجارب و درسهای برگرفته از مبارزات گذشته، با دستهای پرتری، تجارب کسب شده را در سازماندهی آکسیون های بعدی بکارگیرند.
ارزیابی از کمپین اول ماه مه امسال و برگزاری این روز، بوسیله هر تشکل کارگری و هر جریان سیاسی و هر کسی صورت گیرد؛ تنها در صورتی کمک به تقویت جنبش کارگری خواهد کرد که بدقت ویژگی های اول ماه مه امسال را مد نظر داشته باشد.
درارزیابی از چگونگی تدارک و کل پروسه برگزاری مراسم های اول ماه مه امسال ایران، نمی توان ویژگی های اوضاع و احوال سیاسی و اقتصادی حاکم بر کل جامعه جهانی و مشخصاً جامعه ایران را نادیده گرفت و درخود و بی توجه به تأثیرات عمیق یک بحران عظیم جهانی بر کل ساختار حکومتی جمهوری اسلامی و فضای سیاسی این روز؛ به یک جمعبندی واقعی دست یافت.
در ارزیابی از چگونگی برگزاری اول ماه مه امسال ایران، اگر همه مؤلفه های مؤثر و دخیل در نظر گرفته نشوند؛ اگر موج دستگیری های وسیع رهبران و فعالان کارگری ماه های اخیر توسط رژیم در نظر گرفته نشوند؛
اگر اعدام ها و شکنجه ها و شلاق زدن ها و تلاشهای پیشگیرانه رژیم برای ایجاد جو رعب و وحشت در جامعه و تهدید و خط و نشان کشیدن های ارگان های سرکوب علیه چهره های شناخته شده جنبش های اجتماعی و در رأس آنها جنبش کارگری در نظر گرفته نشوند؛
اگر واکنش های وحشیانه نیروهای سرکوبگر رژیم و اوباش لباس شخصی علیه سازماندهندگان و شرکت کنندگان در مراسم های اول ماه مه امسال در نظر گرفته نشوند؛
و اگر ارزیابی ها صرفاً نفس برگزاری و کمیت شرکت کنندگان در این مراسم را مد نظر داشته باشد، نه تنها یک ارزیابی واقعی و همه جانبه نخواهد بود، چه بسا در مقایسه با مراسم های سالهای گذشته نا موفق و مأیوس کننده به نظر آیند. این یک تصویر واقعی از اول ماه مه امسال نیست!
واقعیت این است که امسال علیرغم همه تلاش های پیشگیرانه رژیم و تمهیدات شدید امنیتی ارگان های سرکوب، کارگران با شجاعت و اراده ای ستودنی به میدان آمدند و با اینکه از نشانه های روزها و ماه های قبل دریافته بودند که اول ماه مه امسال را در حصار نظامی نیروهای سرکوب بر پا خواهند داشت، با جسارت در محل هایی که از قبل تعیین کرده بودند با قطعنامه سراسری خود گرد هم آمدند و زیر شعار: ـ کارگران جهان متحد شوید ـ فریاد رسای «اتحاد اتحاد، کارگران اتحاد!» را سر دادند که ماشین سرکوب رژیم بکار افتاد و توده کارگران را زیر گرفت و پاسداران سرمایه اوج توحش و بربریت ضد انسانی و ضد کارگری خود را به نمایش گذاشتند.
واقعیت این است که مراسم های اول ماه مه امسال حتی در فضایی مشابه فضای سالهای پیش برگزار نشدند.
امسال مراسم های اول ماه مه در فضایی برگزار گردیدند که از همان لحظات اول برگزاری، با یورش وحشیانه نیروهای انتظامی و مزدوران لباس شخصی مواجه شدند و جنایتکاران جمهوری اسلامی کارگران و فعالان کارگری و مردم رهگذر پارکها را بیرحمانه زیر ضرب باطون و مشت و لگد گرفتند و با اسپری گاز خفه کننده فلفل، شرکت کنندگان اول ماه مه امسال را از نفس انداختند و کشان کشان و خونین و مالین با خود بردند.
بنابراین اگر در ارزیابی از مراسم های اول ماه مه امسال، هماهنگی ها و برنامه ریزی ها و سازماندهی های فعالان کارگری، عزم و اراده بی باکانه کارگران، جایگاه واقعی خود را نیابند؛ و جو پلیسی حاکم بر محل برگزاری مراسم ها و یورش های سازمانیافته مزدوران به شرکت کنندگان این مراسم ها آنگونه که بود بحساب نیایند، و ارزیابی ما محدود به این بماند که این مراسم ها با شرکت چه تعدادی از شرکت کنندگان برگزار شده اند، نه تنها یک ارزیابی واقعی بدست نداده ایم که دستاوردهای ارزشمندی را هم از قلم انداخته ایم!
واقعیت این است که اگر هماهنگی ها و همکاری های بی نظیر امسال فعالین کارگری که منجر به یک اتحاد عمل قوی و یک برنامه ریزی دقیق و همه جانبه و تشکیل کمیته های برگزار کننده و صدور قطعنامه سراسری را در جای واقعی خود ننشانیم و به عنوان دستاوردهای ارزشمند اول ماه مه امسال همانقدر که برجسته اند، برجسته نکنیم و فقط شرکت کنندگان در مراسم این روز را سر شماری کنیم، ممکن است تا حدودی هم مأیوس و سرخورده شویم، زیرا علی رغم برنامه ریزی خوب و تلاش جدی فعالان کارگری، در برخی از جاهایی که تدارک برگزاری این روز در دستور کارگران بوده است، فضا آن چنان قرق شده و پلیسی و رعب آور بوده است که کارگران حتی مجال تجمع کردن و خود نمایی نیافته اند و عملاً مراسمی برگزار نشده است.
واقعیت این است که اگر ارزیابی مراسم اول ماه مه امسال از زاویه ای صورت گیرد که تنها پلاکاردهای افتاده بر زمین پارکهای لاله تهران و امیریه سنندج و لنگه کفشها و کلاه های بجامانده روی زمین پارکها و لکه های خون خشک شده بر نیمکت های این پارکها را ببیند، دستاوردهای گرانقدر امسال، تلاش پیگیرانه و اقدام شجاعانه و حصار شکنانه کارگران را ندیده ایم!
این پلاکاردهای زم