ناسیونالیسم خطری که از نو باید شناخت (۶)
حکومت اسلامی ایران با کارنامه چند دهه خود فاشیستی بودنش را ثابت کرده است. فاشیسم اسلامی چه در کردستان چه در داخل زندانها چه علیه زنان و چه در سطوح نظامی و کشوری بارها به اثبات رسیده است. در برخورد به مردمان “دیگر” این ددمنشی اسلامی در ناسیونالیسم ایرانی ضربدر شده و فاشیسم خالص را عارض شده است. جنایت “مرزداران ایران اسلامی” نمونه ای از این عملکرد فاشیستی بود. این جنایت حکومت اسلامی ایران بود اما حکومت اسلامی ایران دارای یک ستون فقرات ناسیونالیسم ایرانی است که این نوشته در نظر دارد به آن بپردازد.
مردمان افغانستانی که از سال ۱۹۸۰ تحت شرایط جنگی و در بی خانمانی و آوارگی بسر میبرند از جمله به کشور “برادر و اسلامی” ایران پناه بردند. اما حکومت اسلامی نه فقط نهایت بهره برداری و استثمار را بر آنان اعمال داشت بلکه در تمام ابعاد اجتماعی و اقتصادی آنان را در شرایط تبعیض آمیز قرار داد. کارهای کثیف و طاقت فرسا برای دستمزد پایین. نپرداختن و کم پرداختن مزد. جلوگیری از ازدواج آنان با زن ایرانی. ندادن شناسنامه به کودکانشان. اجازه ثبت نام ندادن در مدارس. محرومیت از بیمه درمانی. پس راندن افغانیها به حاشیه شهرها و بی حرمتی و تحقیر و ظلم و ستم روزانه. حکومت اسلامی در روبرو شدن با افغانها بعلاوه به حکومتی ایرانی و لذا ناسیونالیستی هم تبدیل میشد و افغانیها را هم بدلیل مذهب متفاوت و هم بدلیل زبان متفاوت مورد ستم قرار دادند. ناسیونالیسم ایرانی از ابتدا بخشی از دولت بودند و تا اکنون بخشی از رویه و متد و فرهنگ تبعیض و ستم در حکومت اسلامی بوده است. از ملی گراهای نهضت آزادی تا ایران پرستهای مجاهد تا وطن پرستهای توده ای – اکثریتی از آغاز خون کثیف ناسیونالیسم را به هیولای حکومت اسلامی تزریق کردند تا اعجوبه ی عفریته ی فاشیسم اسلامی را خلق کردند. این حکومت اسلامی با ادغام دین و ناسیونالیسم مانند همتای اسراییل یش به فاشیسم تبدیل شد.
این جنایت بامداد روز شنبه ۲ ماه مه رخ داد وقتیکه بیش از ۵۰ نفر از اهالی ولسوالی رباط سنگی در شمال هرات شب پنج شنبه وارد خاک ایران میشوند و توسط مرزبانان ایران اسلامی دستگیر و حبس میگردند. روز جمعه اول مه در زندان مرزی بوده و در نیمه شب جمعه به کنار رودخانه برده میشوند و میان مرگ در آب و یا مرگ با گلوله مخیر میشوند. کرزی یکی دیگر از نجات یافتگان میگوید وقتی آنان از این دستور خودداری کردند پاسداران ایرانی شروع به تیر اندازی نزدیک پاهای آنان کردند و بزور کارگران را مجبور به پریدن در آب کردند. ادریس ۱۸ ساله بگفته پدرش ذکریا نامزد داشته و برای کسب ۱۵۰ هزار افغانی پول پیشکش قصد رفتن به ایران را داشته. محمد آصف دو برادرش را در این وحشیگری اسلامی از دست داد یکی جلیل احمد ۱۶ ساله و دیگری عیدی محمد ۲۲ ساله که کودکی سه ماهه دارد. جان محمد هم نوجوان ۱۴ ساله خودش را و برادرزاده ۱۶ ساله ای را از دست داده است. یکی دیگر از قربانیان حکومت فاشیسم اسلامی عبدالباری نزده ساله است. او چرخ دستی داشته و روزی فقط صد افغانی عاید داشته و این مبلغ کفاف هزینه چهار برادر و یک خواهرش نبود. یکی دیگر از نجات یافتگان نور محمد ۵۷ ساله است که به رویترز میگوید تصمیم داشتیم از منطقه “گلران” هرات وارد خاک ایران شویم اما مرزبانان ایرانی پس از ضرب و شتم همه ما را به هریرود انداختند. شیرآقا که او نیز از بازماندگان این واقعه خشونت بار است گفت: دستکم ۲۳ تن از مهاجران که توسط ماموران مرزی به داخل رودخانه پرتاب شدند، جان خود را از دست دادند. ماموران می گفتند اگر خودمان را به داخل رودخانه نیندازیم، ما را به گلوله خواهند بست.
هم شاهدان عینی و بازماندگان این واقعه و هم مقامات دولتی افغانستان میگویند ماموران مرزبانی ایران ۵۷ کارگر که در جستجوی کار در ایران بودند و در میان آنها نوجوان و پیرمرد هم وجود داشتند و قصد داشتند از ولایت هرات وارد خاک ایران شوند دستگیر و بعد از انواع شکنجه و بی حرمتی و تحقیر توسط مرزداران اسلام همه را مجبورکردند خود را به هریرود بیفکنند. این پاسداران اسلامی مرز میهن پرگهر این وطن پرستان مسلمان این کشورداران دزد و آدمکش اسلامی با یک سابقه ۴۱ ساله در تمام گوشه های مرز وطن اسلامی جنایتها مرتکب شده اند و علیه مردمان مناطق مرز نشین دست به همه نوع خشونت اسلامی از کتک و دشنام تا تجاوز و اعدام و ترور دست زده اند. این ۵۷ نفر جرمشان قبل از هر چیز کارگر بودن بود و در مرتبه دوم بجرم افغانستانی بودن با جنایتکاران روبرو شدند. هیچ دولت سرمایه داری ای و بخصوص دولتهای سرمایه داری اسلامی ارزشی برای کارگر و جان کارگر و حق کارگر و مردمان محروم و بی چیز قائل نیستند تعرض اوباشان ایرانی و اسلامی به کارگران افغان ابتدا از بی حقوقی این قربانیان بدلیل کارگر بودن سرچشمه میگیرد و سپس در “تعلق” داشتن به مردمانی بیگانه در آنطرف مرز اسلامی و ایرانی.
حکومت اسلامی و فاشیستی ایران طبق معمول منکر چنین جنایتی شد و برای دور زدن قوانین بین الملل مدعی شدند “در خاک ایران” چنین حادثه ای رخ نداده. یک روز پس از این حادثه، عباس موسوی، سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی در بیانیه‌ای اعلام کرد که «مرزبانان جمهوری اسلامی ایران وقوع هر گونه حادثه این چنینی را در خاک کشور ما رد و تکذیب می‌کنند. کنسولگری ایران در هرات هرگونه اتهام شکنجه و در پی آن، غرق شدن کارگران مهاجر افغان، توسط پلیس مرزی ایران را تکذیب میکند. این کنسولگری شنبه ۱۳ اردیبهشت با انتشار بیانیه‌ای حتی بازداشت شهروندان افغانستان توسط مرزبانانی ایران را هم رد کرد.
بر اساس یافته‌های هیأت اعزامی دولت افغانستان، ۱۷ نفر از این افراد ناپدید هستند، ۱۰ نفر که ساکنان مناطق و شهرهای رباط سنگی، هرات و فاریاب بودند، کشته شده‌اند و ۱۹ نفر نیز با کمک غواصان محلی ازآب نجات یافته‌اند. بنا به شواهد مقامات محلی این نخستین باری نیست که پلیس مرزبانی ایران با خشونت با مهاجران افغان برخورد میکند. کمیسیون حقوق بشر افغانستان میگوید که با بازماندگان این حادثه گفت‌وگو کرده و آنها مأموران حکومت ایران را به ضرب وشتم و شکنجه این گروه از مهاجران متهم کرده‌اند. عبدالغنی نوری، فرماندار شهرستان گُل‌ران در افغانستان که با ایران هم‌مرز است، به خبرگزاری فرانسه گفت «از بین ۵۵ افغان که وادار شدند به هریرود بپرند تاکنون اجساد ۱۸ تن از آب گرفته شده و سرنوشت ۶ نفر هم نامعلوم است. مهاجران افغان توسط پاسداران مرزی با بیل و انبر شکنجه شده بودند آثار لت و کوب و شکنجه» بر این اجساد دیده می‌شود . بازداشت شدگان تحت بدترین آزارها و شکنجه ها قرار گرفته اند, پیش از آنکه به رودخانه هریرود ریخته شوند. این مقام افغانستان روز جمعه ۱۹ اردیبهشت به خبرگزاری فرانسه گفت بر بدن این اجساد « آثار ضرب و جرح و شکنجه» دیده می‌شود و «بر اساس گفته‌های بازماندگان و آثاری که بر روی اجساد هست، مرزبانان ایرانی ابتدا آنها را با کابل و سیم برق زده‌اند و سپس با تیراندازی آنها را واداشته‌اند که به داخل رودخانه بپرند.
به گزارش رسانه‌های افغانستان گردهمایی فعالان مدنی هرات سه‌شنبه ۱۶ اردیبهشت / ۵ مه در مقابل ساختمان دفتر والی هرات برگزار شد. حلیمه پژواک، از شرکت‌کنندگان این گردهم‌آیی اعتراضی گفت غرق‌کردن و شلیک کردن به کارگران افغان از سوی مرزبانان ایرانی «اقدامی غیرانسانی» است و عاملان آن باید مجازات شوند. پژواک به روزنامه «اطلاعات روز» گفت: «بارها نیروهای ایرانی اقدام به کشتار و ضرب‌وشتم شهروندان افغان کرده‌اند و دولت افغانستان باید در مقابل این اقدامات سکوت نکند.» نجمه حیدری، یکی دیگر از شرکت‌کنندگان این گردهمایی در گفت‌وگو با روزنامه «۸صبح» افغانستان گفت: «این نخستین مورد از رفتار غیرانسانی حکومت ایران با شهروندان افغانستان نیست و پیش از این، بارها چنین رویدادهایی رخ داده است.
در نتیجه: اگرچه حکومت اسلامی برای دست زدن به هر جنایتی به تنهایی کافی است و کارنامه ۴۱ ساله اش این را ثابت میکند اما بکاری گیری ناسیونالیسم ایرانی توسط حکومت اسلامی برای انسجام هرچه بیشتر نیروهایش و تیزتر کردن شمشیر خونینش سابقه ۴۱ ساله دارد. این یک جنایت نابخشودنی است اما دولتهای ایران افغانستان بی گمان آن را “حل و فصل” کرده و به فراموشی میسپارند اما ما مردم ایران و افغانستان فقط با بزیر کشیدن حکومتهای ناسیونالیستی -اسلامی در هر دو کشور آرام خواهیم گرفت.
دوازده ماه مه ۲۰۲۰
اقبال نظرگاهی
https://www.youtube.com/watch?v=QJo4dmqE0FE&fbclid=IwAR1fDiYr_N_ixYbja70RkLqp0YH9kGns2n1oXZYM8l2Bn5WtMNwC1GS_PpM یک گزارش دیدنی