سعید ولدبیگی
نود و هشتمین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار(آی ال او)٬ در فاصله ٣ ژوئن تا ١٩ ژوئن (٢٩ -١٣ خرداد) برگزار خواهد شد. شرکت جمهوری اسلامی در این اجلاس و بدتر از آن بنا به گفته جهرمی وزیر کار جمهوری اسلامی که ایران ریاست این اجلاس را برعهده دارد٬ توهینی آشکار به کارگران و مردم ایران و به مبارزات برحق آنهاست. باید وسیعا اعتراض خود را به این سازمان اعلام کنیم.
همانطور که شاهدیم جمهوری اسلامی با تمام قوا دست به سرکوب جنبش کارگری و خواسته های اصیل و انسانی آنها زده است.ضرب و شتم و بازداشت شدید شرکت کنندگان در مراسم روز جهانی کارگر نمادی از سیاست ضد انسانی و ضد کارگری حاکمیت موجود است.چنین حکومتی نه تنها نمیتواند برای زندگی و سرنوشت کارگران و توده مردم تصمیم گیری کند بلکه شایستگی اداره و نمایندگی کردن مردم ایران را نیز ندارد.در این بین ما سالهاست که اعلام کرده ایم رژیم جمهوری اسلامی به عنوان دستگاه اعدام و ترور وسنگسار ،به عنوان مافیای سرمایه داری مذهبی و به عنوان رژیم آپارتاید جنسی باید از سازمان جهانی کار وسایر مجامع بین المللی اخراج گردد.آکسیونهای اعتراضی گسترده ای در این راه سازماندهی و برپا کرده ایم همین چند وقت پیش بود که احمدی نژاد و هیئت همراهش در نشست" ضد نزادپرستی دوربان۲ " را با سر افکندگی و سرشکستگی راهی ایران کردیم.
اما امسال اوضاع متفاوت است،جهرمی از قرار ریاست این نشست توسط جمهوری اسلامی خبر میدهد.چه سنگین و تلخ است وقتی کارگران و فعالین جنبش اتحادیه ای ما را دسته دسته به زندان میبرند،وقتی شیوا و سوسن را به جرم شرکت در روز جهانی کارگر همین چندی پیش شلاق زدند و باز قرار است چنین حکومتی ریاست سازمانی را داشته باشد که قرار است بر سر شرایط کار کارگران و مقاوله نامه های جهانی تصمیم گیری کند.
. این موضوع بیش از هر چیز بیانگر ساخت و پاخت های پنهانی در پشت این ماجرا و اوج بیشرمی و مماشات سازمان جهانی کار است که چنین آشکارا در برابر اعتراضات مردم و کارگران ایران شانه بالا انداخته و در کنار جمهوری اسلامی ایستاده است. چه دنیای وارونه ایست کارگر به جرم حقش زندانیست و ضد کارگر به ضعم جنایتش حکم ریاست میگیرد.اجلاس سالانه سازمان جهانی کار باید هر ساله محفل تجمع نمایندگان کارگران،اتحادیه ها و فعالین این جنبش باشد اما از قرار معلوم بنگاهیست برای شلاق گردانی کارفرمایان و نمایندگان دولتها. باید این سیاست راست و ضد کارگری سازمان جهانی کار را در سطح جهانی افشا و مورد اعتراض قرار داد.
یک بخش وسیع از شرکت کنندگان این اجلاسها نمایندگان اتحادیه های کارگری از سراسر جهان هستند. بحث بر سر ریاست جمهوری اسلامی در این اجلاس بیش از بیش ماهیت و جایگاه این سازمان را که بطور واقعی نیز در راستای سیاستهای جهانی آمریکا و غرب و سازمان ملل فعالیت دارد٬ نشان میدهد. سازمان جهانی کار قرار است تا چند هفته دیگر دلال بخش وسیعی از کارگران(مسلما کارگران وبازار ایران) باشد تا طناب دار بحران اقتصادی را از گردن سرمایه داری باز کرده و به گردن زحمتکشان بیاندازد.بنابراین اینکه جمهوری اسلامی بعنوان ریاست این اجلاس انتخاب شود٬ عملا در راستای سیاست "عادی سازی" روابط بین دولت آمریکا و جمهوری اسلامی٬ و اتخاذ سیاست مذاکره و به نوعی رام و تعدیل شده در قبال ایران و اسلام سیاسی است.امری که این روزها با اسم رمز"تغییر" شعار تبلیغاتی جانیان سرمایه است.
دست بردن به چنین بازی سیاسی ای هم برای جمهوری اسلامی و هم برای آمریکا و غرب بهای سنگینی در پی خواهد داشت.چنین تصمیمی نشان میدهد دو طرف در نهایت داشتن مشکلات نهایتا مجبور به تمکین در مقابل بحران کنونی هستند ،همانطور که دیدیم قراردادهای تحریم ایران به مدت یک سال دیگر به امضای اوباما رسید اما بانکهای خصوصی و شرکتهای تجاری که در یک قدمی ورشکستگی هستند بی توجه به این تصمیمات به سمت بازار ایران و مذاکره با دلالان و رانت خواران حکومتی آمدند تا شاید چاره ای باشد برای خروج از این منجلاب اقتصادی!
شاهدیم که نتیجه این اتفاقات در سطح جهانی با به اجرا در آمدن اصل ۴۴ قانون اساسی در داخل ایران مستقیما دست به سفره کارگران و زحمت کشان میبرد تا بیش از ۳ سال باشد که اخبار اعتراض و دستگیری و بازجوئی رهبران کارگری و سندیکائی(هفت تپه،اتوبوسرانی،ایران خودرو،لوله سازی،صنایع استیل،شاهو و…) روی سرویسهای خبری داخلی و خارجی خود نمائی کند
در سال گذشته جمهوری اسلامی تا آنجا که امکانش را داشت به سرکوب جنبش اعتراضی کارگران و بخش های مختلف جامعه شدت داد. کارگران را بخاطر برگزاری اول مه و دفاع از حقوق برحقشان به اسارت گرفت و برایشان احکام شلاق صادر کرد و احکام شلاق را به اجرا گذاشت٬ بر اجرای احکام اعدام و سنگسار و تشدید فشار بر روی فعالین و رهبران کارگری و فعالین اعتراضی در بخش های مختلف جامعه شدت داد و امروز ما شاهد یک کشاکش هر روزه کارگران و مردم با این رژیم هستیم. باید از جهانیان خواست که در کنار مبارزات مردم قرار گیرند و به دولتهای غرب و همه دولی که سیاست مماشات با این رژیم را در پیش گرفته اند٬ فشار آورده و سیاست تحریم سیاسی جمهوری اسلامی در سطح جهانی را بر آنها تحمیل کرد.تجربه اعتراض به احکام اعدام و همچنین بازداشتهای خود سرانه و غیر انسانی خبرنگاران،دانشجویان و فعالین سیاسی و عقیدتی در سطح جهانی دست بالا گرفته و این باید وزنه ای باشد در به انزوا کشاندن هر چه بیشتر این رژیم و نمایندگانش در سراسر دنیا.
رشد اعتراضات کارگران و بخش های مختلف جامعه و انعکاس جهانی آن٬ باعث شده که امروز توجه جهانیان بیش از هر وقت به جنبش کارگری و مبارزات حق طلبانه مردم ایران معطوف گردد. از جمله ما روزهای جهانی ای چون١۵ فوریه ٢٠٠۶، ٩ اوت ٢٠٠٧ ٬ ٧ سپتامبر ٢٠٠٧ و ۶ مارس ٢٠٠