تنها انقلاب، انقلاب کارگران و محرومان!
پردل زارع
هدف تودهای زحمتکش و طبقه کارگر ایران از اعتراضات و قیام های صورت گرفته یک تغییر بنیادی در اوضاع مشقتبار کنونی است: انقلاب! انقلاب راهی برای عبور از شرایط بشدت بحرانی، فقر، استبداد و دیکتاتوری، برای رسیدن به آزادی و رفاه، امنیت و آرامش است. مردم زحمتکش و طبقه کارگر از رژیمی که تنها متکی به استثمار، جنایت، خرافه و ترور است، جانشان به لب آمده است و قصد دارند که کار این رژیم جنایتکار را یکسره و سرنگونش کنند.
وضعیت کنونی را با هیچ تغییراتی در بالا نمیتوان عوض کرد. تنها یک انقلاب کارگری و سوسیالیستی است که میتواند دیکتاتوری یعنی روبنای سیاسی سرمایه داری را سرنگون و راه را برای کنار زدن طبقه حاکم در سیاست و اقتصاد آماده کند. اعتراضات و قیام های مردمی به دلیل فقر، بیکاری، نبود آزادیهای فردی و اجتماعی و هزاران معضل دیگر از دوسال گذشته تاکنون شدت گرفته است. در دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ اعتراضات توده ای در بیشتر شهرها و دانشگاه های ایران به اوج رسید، چیزی که حکومت همواره از آن وحشت داشت اما فکر میکرد که کنترل اوضاع را با اتکا به سرکوب دارد. اتحاد و همبستگی مردم آزادیخواه، بخشهای مختلف طبقه کارگر و دانشجویان در بیشتر دانشگاههای ایران در این دوره حکومت را به چنان وحشتی انداخت که تاکنون آن را تجربه نکرده بود. تمامی شعارها فقط به انقلاب و سرنگونی رژیم اسلامی ختم میشد چیزی که هر دو طیف اصلاح طلب و اصول گرا آنرا شنیدند و دستجمعی برای نجات نظام به صف شدند تا بار دیگر به اقشار متوهم و دارای منفعت نشان دهند که چاقو دسته خودش را نمی برد و همه شان از جنس خامنه ای و خمینی هستند.
حکومتی ها دیگر پنهان نمیکنند که شبح کمونیسم در آسمان ایران در گشت و گذار است. با وجود تمامی سانسور و پروپاگاندای رژیم و سرمایه داری جهانی برای بدنام کردن و دروغ بافی علیه کمونیسم، حرکت واقعی کارگران و اعتراض رادیکال در ایران نوید یک آینده روشن را میدهد. این آینده تنها میتواند با انقلاب کارگران و محرومان و ایجاد یک حکومت سوسیالیستی متحقق شود.
آمار بالای هزاران جانباخته، زخمی و دستگیری در این دوره نشان از عزم راسخ مردم متنفر از اسلام و نابرابری و تبعیض و دروغ و این حکومت فاسد دارد. حکومت فاشیستی جمهوری اسلامی به خوبی “صدای انقلاب” را شنیده است و خوب میداند که دیگر مردم هیچ توهمی به این حکومت ندارند و برای سرنگونی انقلابی آن روزشماری میکنند. رژیم اسلامی و اعوان و انصارش هر روز اعتراف میکنند که دیگر نمی توانند مردم را برای مشروعیت بخشیدن به حکومتشان، با وعده و دروغ بپای صندوقهای نمایشی رای گیری بکشانند. از هر طریقی که برایشان امکان دارد، از اعلام نوکری مردم تا تهدید به قتل و جنایت هر روزه، قصد دارند که ستونهای ویران حکومت را سرپا نگاه دارند. اما مردم گرسنه و جان به لب آمده دیگر فریب آخوند و اسلام و سرمایه داران و اختلاسگران را نخواهند خورد. برای جامعه دست اینها روز شده و خوب میدانند که با چه حکومت خون آشامی و با چه تاریخ و سابقه کثیفی روبرو هستند. حکومت اسلامی در داخل هر روز بیشتر از دیروز مشروعیتش را میان طرفداران خودش هم از دست میدهد و تنها راه برای بقا را سرکوب و ایجاد حکومت نظامی میداند. جمهوری اسلامی با وجود تمام دخالتهای منطقه ای، سازماندهی گروههای تروریستی با هزینه های فراوان و به قیمت تحمیل فقر به مردم ایران، شکست خورده است. از لبنان تا عراق مردم معترض با حمله به پایگاهها و سفارتهای رژیم اسلامی، خواستار بیرون رفتن و کوتاه کردن دست حکومت ایران از زندگی شان هستند.
با گذشت چهل سال حاکمیت رژیم اسلامی در ایران و ویرانی یک جامعه، راهی برای نجات از این وضعیت باقی نمانده و زیر پوست جامعه آتشی تند برای تغییر زبانه میکشد. این وضعیتی جدید است، رژیم اسلامی رفتنی است و سوال اینست که آینده چه میشود، کدام طبقه و کدام جنبش و کدام برنامه میتواند پاسخ این همه بدبختی و تلاش و مبارزه باشد؟ بدون شک تنها یک جواب واقعی وجود دارد، این انقلاب سوسیالیستی طبقه کارگر است. به قول لنین؛ “انقلاب خشونت نیست، بلکه در هم شکستن توحش و خشونت سازمان یافته است”.
٢٩/٠١/٢٠٢٠