حسن روحانی رئیس جمهور سپاه پاسداران که در کوآلالامپو مالزی با ایرانی های آنجا ملاقات داشت گفت : فضای امروز نظام برای فعالیت شرکت های دانش بنیان و کارخانه های نوآوری بسیار مناسب است . در حوزه فناوری اطلاعات و آی تی شاهد پیشرفت های بسیار خوبی هستیم و آمار و ارقام بیانگر این است که هر دو روز ۳ ایرانی متخصص و تحصیلکرده در خارج از کشور برای کار و فعالیت وارد کشور می شود و عاجزانه در خواست میکنند به خاطر خدا ، یک چیز خشکی به کونشان بکنیم ، ولی مقام عظمای ولایت فقیه اصرار دارد به خاطر قرآن و با رافت اسلامی کمی چربش کنیم …
حسن روحانی رئیس جمهور سپاه پاسداران درسفر به توکیو به شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن گفت حال میکنی ها، با من عکس میگیری، قبلا عکس سلفی با آدمکش و تروریستها جرم بود حالا افتخار میکنی ناقلا !
نخست وزیر ژاپن گفت : نه بابا راحت باش ! اینکه کی تروریست هست و کی نیست کی خوبه و کی بد… کاخ سفید خودش خبر میده ! فعلا حال کن ! خوشم اومد خوب زدی دهن ملتو سرویس کردی ! شنیدم گلوله ها مساوی تقسیم شدن ؟
حسن : آره مساوات و رافت اسلامی همیشه با ماست ! ما فلافل های خوبی میزنیم توی قبر میدیم آدمهای گرسنه ! اگه خواستی برق کل قبرستونهای ژاپن هم میتونیم بدیم …
موضوع استمرار و انتشار فجایع اجتماعی در حکومت اسلامی ناب محمدی جای تعجب ندارد ولی عمقش روح انسان را مچاله میکن
همخوابگی زنی با سه مرد به خاطر گرسنگی ، در یک گور خالی برای یک ساندویچ فلافل …
تیتر ظاهرا معمولی دارد مثل بقیه تیترها … ولی غم و غصه عالم میریزد روی سر آدم . این محصول حاکمییت دین اسلام است . چهل سال معنویتی که هر روز به آن میرسیم اصلا جای تحلیل ندارد تصورش زجرآور است … به خودم و به بقیه فکر میکنم که جامعه فعلی ایران از کجا به ویروس مخرب دین آلوده شد که حالا به خاطر زنده ماندن فقط زجر بکشد ؟
این البته که ریشه اش در تفکر و فرهگ اجتماعی خودمان از زمان قدیم و حداقل زمان صفویه دارد . سیاستهای غرب وقتی جامعه از تشخیص درست ناتوان و جاهل باشد میوه تلخی میدهد مزه اش همان خاک گوری خالی با بوی گند عرق و نفسهای تند خالی ازحتی لذت جانورانی دوپا است که درش سانودیچ فلافل باید پیدا کرد ولی در نظر من سیاستهای مخرب غرب همیشه متهم ردیف اول است ، چون اهرمهای اجرایی دستش است.
حالا در میانه این موجهای سرگردان هستند اکثریتی که ذهنشان و فکرشان موضوعات خاله زنکی بی ارزش است و چه دنیای خالی زیبایی دارند ، خالی از همه چیز ، با سقفهای پائین ، وسعت زیاد با عمق نیم سانت ، من با دیدن وضع موجود در دنیا حتی نیازهای فردی خودم را هم فراموش میکنم و آنها هم از بیکاری همه وجود انسانی خودشان را فراموش کردند و چسبیدند به موضوعات زیر لحاف به غایت چیپ … کی بد است ؟ کی خوب است ؟ مثل عقابی که دگردیسی اش تبدیل شدن به کلاغ با سقف پروازی پائین باشد . جایی که هنوز تصویری از عقاب در ذهن داری ولی عملا آنها کلاغهای پشت قبرستان شدند . نمیدانم تحمل کدامش سختر است ؟ دیدن یا شندین عقابی که مثل کلاغ راه میرود و یا ساندویچ فلافل با طعم قبر خالی ؟
جاودانگی ، گارانتی ، بدون خطا … تماما در زندگی واقعی سرابی بیش نیست . البته با سراب هم می‌شود نفس کشید و خوش بود . ولی اسمش زندگی نیست شما فقط زنده هستی ، مثل ماهی و محدوده کوچکی به اندازه تنگ که تمام دنیایش است. ماهی تنگی که رودخانه برایش فاجعه است و دریا را نمیتواند حتی در ذهنش تصور کند.
به قول آنتونی رابینز ، موفقیت مناسب ، نتیجه تشخیص درست است، تشخیص درست، نتیجه تجربه است ، و تجربه نیز، اغلب نتیجه تشخیص نادرست است…
انسان امروز موجوداتی را که حقیقی باشند خودشان باشند دوست ندارد بلکه موجوداتی رادوست دارد که درذهن خود و با سلیقه خود ، آنها را آفریده است . مثل تصورات ذهن خودم از مجاهدین…تنها اثر منفی این توهم برای من استمرار تنهایی است . فقط جنسش فرق میکند من زمانی که با مجاهدین بودم تنها بودم حالا تنهاتر هستم ولی این هر دو از یک جنس نیست . در عالم فرضی و ذهن ، مثل زمانی که تنهایی را انتخاب میکنی و زمانی که تنهایی تو را انتخاب میکند !
اسماعیل هوشیار
۲۱٫۱۲٫۲۰۱۹