فرشته ایلکا
در سال ۱۸۵۶ کارگران استرالیائی بخاطر شرایط طاقت فرسای کاریشان دست به اعتراضی بزرگ زدند که خواستار هشت ساعت کار روزانه با حقوق بالاتری بودند که به این منظور یک روز را برای اینکار تعطیل عمومی اعلام کردند و این روز را جشن گرفتند.
همچنین سال ۱۸۸۶ حدود دو میلیون از کارگران امریکائی * شیکاگو* با توجه به اعتراضات کارگران استرالیائی در روز اول ماه مه دست از کار کشیدند و خواستار هشت ساعت کار روزانه شدند که با سرکوب نیروهای نظامی روبرو شدند و با کشته و زخمی شدن کارگران هدف بزرگی برای آنان شد که هر سال بتوانند با تظاهرات و اعتراضاتشان به حق و حقوقشان برسند.
بلاخره در سال ۱۸۸۹ به خواسته شان که همان هشت ساعت کار روزانه بود رسیدند . و نهایتا در سال ۱۸۹۰ کنگره بین المللی کارگران روز اول ماه مه را روز همبستگی جهانی کارگران به رسمیت شناخت.
با به رسمیت شناختن اول ماه مه به عنوان روز کارگر تعطیل بودن این روز سمبلی برای مبارزات کارگران جهان برای دستیابی به حقوقشان شد که در جوامع پیشرفته سرمایه داری به دلیل مبارزات اتحادیه های کارگری و فعالیتهای آزاد احزاب چپ و سوسیالیست اول ماه مه به صورت قانون در آمد که هر سال کارگران مراسم با شکوهی بر پا میکنند توام با جشن ،شادی ، اتحاد و مبارزه مشترک برای رسیدن به خواسته هایشان به رهبری فعالین چپ و سوسیالیست.
ولی در ایران مراسم روز اول ماه مه * ۱۱ اردیبهشت * بصورت علنی و آزاد برگزار نمی شود چون زیر فشار دیکتاتوری جمهوری اسلامی میباشد ، ولی هر سال کارگران در این روز دست به تظاهرات میزنند و از حقوقشان دفاع میکنند که همیشه توسط نیروهای نظامی جمهوری اسلامی سرکوب میشوند .
ولی کارگران با مبارزات همیشگی و متحد شان رژیم جمهوری اسلامی را وادار به عقب نشینی میکنند که حدود سی سال جمهوری اسلامی نتوانست مانع مبارزات کارگران مخصوصا در روز اول ماه مه شود .
کارگران و مردم ایران در برابر این همه اختناق زیر حاکمیت دیکتاتوری جمهوری اسلامی توانستند به مبارزاتشان ادامه بدهند حتی به شکل غیر علنی و مخفیانه که در تمام شهرهای ایران ، کارخانه ها و محل کارهای مختلف این مراسم اجرا میشود .
و وقتی با سرکوب نیروهای جمهوری اسلامی روبرو میشوند خیلی از کارگران و مردم معترض دستگیر ،زندانی و شکنجه میشوند و یا مجبور به فرار و ترک از ایران میشوند .
ولی چه در داخل و چه در خارج از کشور دست از مبارزه بر نمی دارند چونکه بزرگترین هدفشان دستیابی به حق و حقوقشان از نظام ظالمانه و سرمایه داری جمهوری اسلامی میباشد .
با متحد شدن و مبارزات جنبشهای کارگری ، زنان و دانشجوئی در کنار یکدیگر و از هر زبان ، مذهب و نژادی که باشند بر علیه جمهوری اسلامی مبارزه میکنند تا نظام دیکتاتوری و ضد بشری را از ریشه براندازند که به خواسته ها و حقوقشان دست یابند. April ۲۰۰۹