مظفرمحمدى
روز جهانی کارگر را میشود از زوایای گوناگون نگاه کرد. اما مسئله اینست که کارگر اول مه را چگونه می بیند. آیا این را مثل یک مراسم، مثل یک اعتصاب می بیند؟ آن را گوشه ای و در ادامه مبارزه اقتصادی دیروزش می بیند؟ می خواهد خواستهایی را مطرح کند؟ می خواهد خود را متحد کند؟ اگرقرار است کارگران یا رهبران و فعالین کارگری با هم بنشیند و تصمیم بگیرند بالاخره باید اول دید که اول مه را چگونه می بینند.
اول مه ظاهرا یک روز است . اما اگر این روز را مثل یک مراسم، یک روز بزرگداشت و از این قبیل نگاه کنیم، خوب ساده میگذرد. مثل هر مراسم و تجلیل و بزرگداشت دیگر. عده ای جمع می شوند و مراسمی برگزار می کنند و بر می گردند خانه هایشان. اما روز جهانی کارگر علاوه بر اهمیت تاریخی اش و علاوه بر اینکه امری جهانی است و تمام طبقه کارگر در این روز میخواهد قدرتش را به نمایش بگذارد، به خاطر موقعیت و شرایطی که امروز و در آستانه اول مه امسال، بشر و طبقه کارگر در آن زندگی میکند، اهمیت ویژه ای دارد. اگر اول مه را اینطور نگاه کنیم، اگر کارگر بیاید و بگوید بحران سرمایه داری را دارند سر ما می شکنند و طبقه کارگر را خانه خراب می کنند. بگوید سرنوشت بشر را عده ای دیگر دارند تعیین می کنند. بگوید کارگر برده نیست. کارگر صاحب جامعه است و دیگرنمی خواهد سرنوشت جامعه توسط بوش و پنتاگون و سارکوزی و احمدی نژاد و یا در دالانهای نوکران سرمایه و در حوزه های علمیه تعیین شود. طبقه کارگر باید سرنوشت بشر را تعیین کند و … اگر اینطوری نگاه کنیم اول مه خیلی فراتر از یک روز و یک مراسم و یک بزرگداشت است.
همچنین اول مه روزی نیست که مشکلات طبقه کارگر را حل کند یا کارگران را به خواستهای اقتصادیشان برساند. اول مه روزی است که طبقه کارگر هر کشوری میاید و میگوید من بعنوان طبقه کارگر با این سیستم تبعیض و نابرابری و این سرمایه داری و بحرانها و جنگهایش و با استثمار و سرکوب و نظام برده داری و تحمیل فقر و گرسنگی و اعتیاد و فحشایش و با همه این بلاهایی که سر مردم آورده و میاورند مخالفم. این سرنوشت بشر نیست و نباید باشد. سرنوشت بشر را نباید یک عده مفتخور و جانی و سودجو و ضد انسان تعیین کنند. طبقه کارگر حضور دارد، من در جامعه حضور دارم و من برای جامعه راه حل دارم. این شیوه اداره جامعه شایسته انسان نیست. این حیوانی است و ما دنیای بهتری را میخواهیم بسازیم.
این روز، روزی است که باید سرها بسوی طبقه کارگر برگردد. وگرنه اگر کارگران مثل روزهای دیگر بنشینند و سر توی سر هم کنند و شرح بدبختی هایشان را بدهند خوب این دیگر ربطی به مردم دیگر و به جوان و زن و کارمند و به دانشگاه و محله و غیره ندارد. باید توجه کل جامعه را به خودش جلب کند. مردم بگویند ببینیم کارگران امروز چه میگویند؟ طبقه کارگر در مورد بحران اقتصادی و تورم و گرانی و فلاکت امروزه که دارند به مردم تحمیل میکنند نظرش چیست؟ در مورد انتخابات و بازی های بورژوازی چه نظری دارد؟ در مورد این اتفاقاتی که در دنیا میافتد نظرش چیست؟ در مورد فوری ترین مسایل جاری نظرش چیست؟ درمورد اسالو و مددی و کارگران زندانی هفت تپه و همه زندانیان سیاسی و آزادیشان چه میگوید و چه میکند… از مسائل مهم جهانی گرفته تا مسائلی که یقه طبقه کارگر و مردم را گرفته است.
اگر این اتفاق بیفتد اول مه در شرایط امروز جایگاه مهمی پیدا خواهد کرد. این برای فردای روز کارگر پشتوانه عظیمی است. حضور طبقه کارگر، نمایش قدرت طبقه کارگر، ابراز وجود طبقه کارگر در اول ماه مه پشتوانه فرداست. پشتوانه هفته بعد و ماههای بعد است.
هر سال در روز کارگر در ایران هم خانه کارگرو دیگر دولتی ها تعدادی کارگر را جمع می کنند. یا در گوشه و کنار محافل کارگری مشغولند و کارهایی دارند می کنند. مسئله مهم تدارک اول ماه مه است. میبایست به جای خانه کارگر و دولتی ها، رهبران کارگران در شرکت نفت، ذوب آهن، ماشین سازی و نساجیها و شرکت واحد جلو بیفتند و بگویند ما صد هزار کارگر را در خیابانهای تهران جمع میکنیم. اول مه، سراسر کارخانه ها و مراکز کار را تعطیل میکنیم. راههای گوناگونی وجود دارد و ابتکارات زیادی میشود به خرج داد تا کارگران را بسیج کرد و اول مه با شکوهی را برگزار نمود. اگر در جریان اول ماه مه ۵ تا سخنرانی کارگری و سوسیالیستی بشود، چند تا قطعنامه کارگری صادر و تایید گردد، که امیدوارم یک قطعنامه سراسری باشد، که صحبت از این میکند که کارگر باید سرنوشت جامعه ایران را تعیین کند، ما دیگر تحمل گرسنگی و فقر را نداریم، اسالو و دیگر کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی باید آزاد شوند…، آنوقت ما میتوانیم ادعا کنیم که اول مه میخ اش را کوبیده است و از فردای روز کارگر، طبقه کارگر قدرتمندی داریم. و جامعه بازتر و امیدوارتری در پیش رو داریم.
آژیتاتورهای سوسیالیست در میان کارگران در این روز نقش مهم و تعیین کننده دارند. این روزی است که به خودآگاهی طبقاتی کارگران میتواند کمک کند. در این روز باید به طبقه کارگر باز و باز هم خاطرنشان کرد که ماهیت سرمایه داری، هر چه ارزان تر کردن کالای کارگر که نیروی کار او است، میباشد. وقتی قیمت همه کالاها چند برابر میشود، تنها کالای کارگر برای فروش که نیروی کارش است را در همان سطح نگه میدارند و یا حتی پرداخت همین ناچیز دستمزد را هم به تعویق میاندازند. از قبل بحران اقتصادی و تورم و گرانی، ثروتمندان ثروتمند تر شده و کارگران فقیر و گرسنه تر نگه داشته میشوند. کالای سرمایه داران روز به روز گران تر و قیمت نیروی کار کارگر یا ثابت مانده و یا اصلا این نیرو و کالا به فروش نمی رود و گروه گروه از کارگران بیکار میگردند. خطر گرسنگی و فلاکت، ضرورت اتحاد طبقه کارگر، جمع شدن و سازمان دادن مصادره های انقلابی را ایجاب میکند.
باید به طبقه کارگر خاطر نشان کرد که مجامع عمومی
کارگری سنگری است که در آن طبقه کارگر میتواند اتحاد خود را برای جلوگیری از پاشیده شدن شیرازه خانواده های کارگری در نتیجه فلاکت، تامین و تضمین کند. برگزاری مجامع عمومی کارگری بطور سازمانیافته و منظم، ضامن موفقیت کارگران در مقابله با خطر فلاکت و پس زدن تعرض کارفرماها و دولت به سطح معیشت طبقه کارگر است.
همچنین باید خاطر نشان ساخت که بیکاری منشا کار ارزان و سود کلان سرمایه داران و تحمیل فقر و گرسنگی به طبقه کارگر و کودکان و خانواده هایشان اعم از شاغل و بیکار است. راه مبارزه با بیکاری امروز ایجاد اتحاد و جنبشی علیه بیکاری است.
جامعه بشری بیش از هر زمان دیگر به برگشتن طبقه کارگر به راس مبارزات اجتماعی و انسانی و علیه ستم و سرکوب و استثمار و فقر و جنگ و تباهی کودک و ستمکشی زن، نیاز دارد.
جامعه بشری تشنه انقلابات سوسیالیستی کارگری است. هیچگاه توحش سرمایه داری و فضای ناامنی و ترس و جنگ و پایمال کردن حقوق انسان به این اندازه با شک و تردید و نفرت بشریت از نظام سرمایه داری و بازار آزاد و سیستم بردگی مزدی روبرو نبوده است. هیچوقت جامعه بشری به اندازه امروز به مارکس و کمونیسم و سوسیالیسم و انقلاب کارگری نیاز نداشته است.
پیام اول مه به جوامع بشری، پایان ستم و بهره کشی و زورگویی و آغاز آزادی و برابری است.
کارگران، رفقا!
سرمایه داری خود شیپور جنگ طبقاتی را نواخته است. جنگ و تخاصم و معاملات و توافقات بورژوازی در جهان بر سر تقسیم سود و ثروت است. سود و ثروتی که مال خودشان نیست و تماما حاصل دسترنج طبقه کارگر بین المللی است . این جنگ و تخاصمات و معاملات و این تلاشهای ضد انسانی طبقه سرمایه دار، طبقه کارگر را به مصافی طبقاتی آشکار و رو در رو و سرنوشت ساز می طلبد. مصافی که نتیجه اش میتواند یا تحمیل گرسنگی و فلاکت بیشتر به طبقه کارگر و یا در آوردن حق کارگران از حلقوم سرمایه داران و تامین رفاهیات و زندگی انسانی و در نهایت خلع ید سرمایه داران از کلیه داراییهای جامعه باشد.
بورژوازی با توسل به زور و فریب، تصویر انسانهای بی اراده و اختیار و مظلوم و یا در فرهنگ جمهوری اسلامی "مستضعف" از کارگر به جامعه میدهد. تصویر انسانهایی که محکومند به کار مزدی و بردگی. یا بیکارند، فقیرند، چشم به دست سرمایه دار دوخته اند که چه وقت آنها را به کار میگیرد و چه وقت آنها را اخراج میکند و دستمزدشان را بموقع میدهد یا نه…
این تصویری که سرمایه داری از کارگر به جامعه داده و میدهد، تصویر انسانهایی مظلوم، بی اراده و بی اختیار است. کارگر در این روز میاید میگوید این تصویر وارونه است.
اول مه، روز گفتن "نه" طبقه کارگر به سیستم، روش و نظام سرمایه داری است. اول مه روزی است که طبقه کارگر میاید و اعلام میکند که تولید کننده همه نعمات زندگی است. اگر طبقه کارگر کار نکند جامعه میخوابد. زندگی میخوابد. کارگران اگر یک روز کار نکنند حمل و نقل می ایستد، نفتی صادر نمیشود، ماشینی تولید نمیگردد، از لباس و کفش و کلاه و رفاهیات در بازار خبری نیست، نانی از تنور در نمیاید و ذباله از سرو کول آقایان شکم سیر بالا میرود…
در این روز کارگر میاید و میگوید، من که همه نعمات و وسایل و نیازهای بشر را تامین میکنم چرا صاحب جامعه نیستم؟ چرا قدرت دستم نیست؟ چرا من حکومت نمیکنم؟ چرا من کار کنم و کس دیگری حکومت کند؟ این دنیا وارونه است. اکثریت کارکن جامعه محرومند و اقلیت مفت خور همه کاره اند و صاحب همه چیزاند حتی نیروی کار بازوان من. چرا؟
اول مه گذاشتن این علامت سئوال جلو روی جامعه و قبل از هر کس جلو روی کل طبقه کارگر در هر کشوری است. اگر در این روز کارگران سوسیالیست این تصویر را از طبقه کارگر و جایگاه اجتماعی آن به جامعه بدهند یک پیروزی محسوب میشود.
میتوان دست در دست هم با رژه های خیابانی ده ها و صدها هزار نفره کارگران و خانواده هایشان در همه شهرها، اول مه بزرگ و با شکوهی با شعار، لغو کارمزدی و "استثمار انسان موقوف!"، برگزار کنیم .
mozafarmohamadi.com – mozafar.mohamadi@gmail.com