انحلال طلبی بیش از هر چیز ضعف شخصیتی انحلال طلب را بر ملا میسازد:

مصطفی صابر میگوید:

روشن است که جنگ یک فاجعه خواهد بود. اما اگر جنگی در بگیرد فوری ترین و کم هزینه ترین راه برای پایان دادن جنگ، قیام کارگران و مردم برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی است. اما مذاکره هم هیچ نفع جدی برای مردم نخواهد داشت. بعلاوه هیچ مذاکره ای تناقضات و بحران های پایه ای و مزمن جمهوری اسلامی را مرتفع نخواهد کرد. چنانکه مذاکره های قبلی نکرده است. مذاکره معنایی جز ادامه بن بست و بحران جمهوری اسلامی و تداوم اوضاع نکبت بار موجود نخواهد داشت. راه حل واقعی اوضاع ایران، نه جنگ، نه امید بستن به مذاکره، بلکه گسترش جنبش سرنگونی و انقلابی علیه جمهوری اسلامی، سرنگون کردن کل بساط حاکم و برقراری حاکمیت مستقیم شوراها و برپایی یک جامعه انسانی است.

عباس گویا:

فتوای مصطفی به جنگ

مصطفی: «اگر [تمام نکته سر یافتن شق “اگر” است. در جواب به معمای “اگر” مصطفی خان کاغذ سیاه کرده است تا در انتها صورتمسئله را در حمایت از شق جنگ تکرار کند ع] جنگی در بگیرد فوری ترین و کم هزینه ترین راه برای پایان دادن جنگ، قیام کارگران و مردم برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی است [شما که مزنه “کم هزینه ترین راه” دستتان است چرا همین امروز فرمان “قیام کارگران و مردم” را صادر نمیکنید؟ چرا منتظر جنگ نشسته اید؟ ع] . اما مذاکره هم هیچ نفع جدی برای مردم نخواهد داشت.»

سوال: جنگ یا مذاکره؟ جواب مصطفی صابر: جنگ بهتر است

من هر هیچ جای نوشته مصطفی صابر نشانه اَی در خمایت از جنگ ندیدم، ولی بدون تردید در نوشته کوتاه عباس گویا تمام نشانه های عدم صادقت سیاسی یک انحلال طلب ناموفق ملاحظه میکنم. توهین های نظیر “مصطفی خان” برخورد غیر سیاسی و زبونانه است، آقای محترم و چپگرا سیاسی برخورد کنیم و سالهای سال زندگی در ممالک متمدن را با برخورد های غیر سیاسی (به کسانی که تا بخال ندیدم به عباس گویا برخورد علنی کرده باشند) به هیچ تبدیل نکنیم،

جناب گویا بقول کارل مارکس “شرم هم بهر حال خصوصیتی انسانی است”