آزادی، برابری، رفاه، یک انتقاد کوچولو!

این شعار حداقلی است که رحمان حسین زاده از هم حزبیهایش میخواهد به میان مردم ببرند

رفیق رحمان حسین زاده مبگوید:

از فعالین کمونیست و به ویژه فعالین حزب حکمتیست میخواهیم برای جا انداختن و طرح این شعار و دیگر شعارهای ما در جنبش اعتراضی کارگری و توده ای جاری تلاش کنند. با ابتکارات مختلف از جمله طرح این شعار در تحرک اعتراضی و تظاهراتها و با شعار نویسی و تهیه تراکت و بنر این شعار و دیگر شعارهای رادیکال را وسیعا به میان جامعه و مردم ببرند.

***

ایا طرح این شعار در کدام محدوده میتواند موجب ضربه زدن به اعتراضات شود:

١- کارگران یک واحد صنعتی خواستار دو سال حقوق معوقه شان هستند و ناگهان یک حکمتیست پلاکارد خود را بالا میبرد “آزادی، برابری، رفاه”، تصور بفرمایید این پلاکارد چقدر بیربط است، با اطمئنان عرض میکنم حکمتیست بیچاره اگر کتک نخورد إقلا هو خواهد شد، فبول ندارید؟

٢- بازنشستگان خواستار افزایش حقوق خود هستند و بدرستی دشمن خود را نشانه گرفته اند و داد میزنند ” دشمن ما همین جاست دروغ میگن امریکا است” ناگاه بک حکمتیست دیگر فریاد میکشد: “آزادی، برابری، رفاه” همه هاج و واج میمانند که این بیربط از کدام سیاره نازل شده؟ قبول ندارید؟

میخواهید مثال های متعدد دیگر بیاورم و از همین حال جواب دندانشکن مرا اماده کرده اید؟

رفیق عزیز انتقاد من در مورد شما از دو جنبه است:

١- شما ارتباط با توده ها ندارید و انها را نمیفهمید و بنا براین تصور میکنید شعار باید کلی گویی و دهن پر کن باشد.

٢- شما یک محفل ایدیولوژیک را تمایندگی میکنید که أساسش منزه نگه داشتن ایدولوژی است و این منزه خواهی شما را از داشتن یک حزب سیاسی به گروه و محفلی در خود مبدل کرده که دارید راه ترکستان میپیمایید و تصور میکنید بسوی کعبه راهی هستید به خود اید! نوشته ها حکمت در خصوص مسیله حزب سیاسی را مجددا مرور بفرمایید