نوروزمان را خجسته و شادمان و بهارانمان را در پرتو نشاط و شادی عید گلباران میخواهیم

نوید اخگر
 

شیخ گوید که به شکرانه آیات نبی

عشق و نوروز و گل و خنده شناعت باشد

میزند با تبرش گردن بربط را دین

دست چنگ و نفس صور که خود عین دناعت باشد

مذهب خون و جنون مکتب اوراد عتیق

نتواند که به جز گور و به چاه و کفن و جنگ ملقب باشد

شُهره شهر شدند این همه مداح علیل

حرف بی ربط شما بین که چه رسوا باشد

شهر خالی نبود عشق گرانسنگ ولی

نرد عشق من و ما ارچه حکایت باشد

این همه دست زمستان که بزد خیمه به شهر

آخرش پرچم پرواز بهار است که برپا باشد

گو به شکرانه نوروز و بهاری دیگر

خیزش مردم محروم همان حرف دلالت باشد