ناصر اصغری
اتحادیه آزاد کارگران ایران، روز ٢١ اسفند ماه در خصوص یک موفقیت برای کارگران پرریس سنندج، اطلاعیه ای را صادر کرد با عنوان "زنده باد اتحاد و همبستگی کارگران". پس از سال‌ها مبارزه پیگیر و متحدانه کارگران این شرکت، و در دور اخیر پس از ۶ ماه مبارزه پیگیر، بالاخره "دیوان عدالت اداری" رژیم نیز بدنبال رأی هیئت حل اختلاف اداره کار سنندج قید "موقت" را در قراردادهای کارگران مردود شمرد و آن را حذف کرد و همچنین رأی به بازگشت کارگران اخراجی داد.
متن کامل این اطلاعیه هم در سایت اتحاد موجود است و هم در این شماره نشریه "ایسکرا" (۴۵٨) درج گردیده است. آنچه که در نگاه اول اهمیت این پیروزی را برجسته می کند، اتحاد و همبستگی کارگران یک شرکت است که سال‌هاست در مقابل زورگوئی کارفرمایان در همدستی با نوکران ریز و درشتش و همچنین کارشکنی های ادارات مختلف دولتی و اداره اطلاعات که مرتب مزاحم کارگران شده اند.
"دیوان عدالت اداری" خود را ناگزیر دیده که به نفع کارگران رأی بدهد؛ چرا که اقتصاد ایران و سازماندهی اقتصادی ایران به سمتی نمی روند که قرارداد موقت را لغو کنند، بلکه در برنامه دولت است که حداکثر مراکز کاری را قراردادی موقت بکنند. در چند سال گذشته طبق آمار خودشان ٧٢ درصد نیروی کار این جامعه را قراردادی کرده اند. هر جا که توانسته اند و با اعتراض کارگران مواجه نبوده اند کارگران را اخراج کرده اند. همین هفته پیش ٢٠٠٠ کارگر در شرکت لوله سازی اهواز را بیکار کردند. در واقع سیاستی که رژیم اسلامی در بیست سی سال گذشته داشته است. خصوصی سازی و در نتیجه بیکارسازی و موقت کردن کاری که موقت نبوده، بوده است. در نتیجه اگر مبارزه ای از کارگران بتواند بر علیه این روند بایستد و وقفه ای در آن ایجاد کند، شکستی را به دولت کارفرماها تحمیل کرده است. در نتیجه هر کارگری و هر فعال جنبش اعتراضی باید کلاهش را در برابر اتحاد و مبارزه متحدانه کارگران پرریس سنندج از سر بردارد.
اما مبارزه کارگران پرریس سنندج، جدا از کوچک و بزرگ بودن این شرکت، جدا از درجه اهمیت رشته نساجی در اقتصاد ایران، درس‌های مهمی برای کل جنبش کارگری ایران دارد که جا دارد به چند نکته از آنها اشاره ای گذرا داشته باشیم.
جایگاه مجمع عمومی
برگذاری منظم مجامع عمومی و اتخاذ تصمیم و هدایت مبارزه در این مجامع، نقطه قوت و شاید مهمترین جنبه مبارزه کارگران پرریس سنندج باشد. در مجمع عمومی کل کارگران دخیل هستند و رأی کارگران حرف اول و آخر را می زند. کارگران در این مجامع به قدرت خود پی می برند و همچنین گوشه هائی از قدرت و اراده شان به بحث گذاشته می شود که برای بعضی از کارگران ناشناخته مانده بود. همچنین گوشه هائی در رابطه با مبارزه و اعتراض پیش روی به بحث گذاشته می شود که شاید اهمیت آن برای کل کارگران به یک درج درک نگردیده باشد. مجمع عمومی یک مدرسه برای رهبر شدن و دخیل شدن است. هر کارگری می تواند آنجا پرورش بیابد که چگونه خودش را در مقابل کارفرما فرموله کند. هر کارگری در می یابد که می تواند نماینده کارگران بشود و می تواند گوشه ای از کار را بگیرد و به پیش ببرد.
در مجمع عمومی هر کارگری خودش را در مقابل کارفرما و در اتحاد با دیگر همکارانش قدرتمند می بیند. هیچ کارگری خودش را تنها نمی بیند. مجمع عمومی به کارگران اعتماد به نفس می دهد.
در پرریس سنندج، با تشکل اسم و رسم داری، مثلا سندیکای کارگران پرریس و یا شورای کارگران پرریس مواجه نبودیم. اما کارگران حتی یک روز خودشان را غیرمتشکل احساس نکرده اند. مجمع عمومی که باید پایه هر تشکل توده ای کارگران باشد، تشکل پایدار و قدرتمند این کارگران بوده است.
اگر با اخراج و دستگیری فعالین کارگری سندیکای شرکت واحد و یا سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، زندگی عادی این دو تشکل دچار اخلال گردیده، مبارزه و دخالت روزمره کارگران پرریس در مجمع عمومی شان، نشان داد که مجمع عمومی مهمترین نقطه اتکاء هر تشکلی باید و می تواند باشد. در شرایط امروزی، اتکاء به مجمع عمومی تنها راه زنده و پویا ماندن یک تشکل کارگری است.
خانواده کارگران
مبارزه کارگران پرریس از پشتیبانی دائم و پر محبت خانواده های کارگران این شرکت برخوردار بوده است. این مسئله را ما در مبارزه کارگران نیشکر هفت تپه نیز شاهد بودیم که از چند جهت اهمیت دارد. اول اینکه کارفرما و دولتش خود را با یک جامعه متحد و مصمم روبرو می بینند. دوم اینکه خود کارگران دخیل صمیمیت و دلگرمی خانواده را با خود دارند. هر کسی که یک روز در مبارزه ای دخالت داشته باشد، اهمیت همبستگی خانواده های کارگران با کارگران اعتصابی را درک می کند. این نکته که خانواده کارگران دخیل خود را صاحب مسئله بدانند، قدرت کارگران در ادامه مبارزه را دو چندان می کند.
به نظر من نکته کلیدی در این رابطه این است که دریابیم مبارزه کارگران مسئله کل جامعه است. نمونه کارگران پرریس و هفت تپه می تواند نقطه آغاز خوبی برای جا انداختن همبستگی خانواده های کارگران و دخالت مستقیم این خانواده ها در مجامع عمومی و پروسه پیش رفتن اعتراض موجود باشد.
اتحادیه آزاد کارگران
اتحادیه آزاد کارگران ایران یک تشکل دخیل در مبارزه کارگران پرریس بوده است. این اتحادیه بطور مشخص اخبار مبارزه این کارگران را انعکاس داده است. شریف ساعدپناه، نماینده کارگران پرریس سنندج، عضو هیئت مدیره این اتحادیه است. این امر از این جهت اهمیت دارد که این اتحادیه از وضعیت و پروسه مبارزه کارگران پرریس سنندج اطلاع دقیقی داشته و همفکری و اقدامات لازم را انجام می داده است. اتحادیه آزاد کارگران در چهار گوشه ایران عضو و نماینده دارد و اعضای آن در اطلاع رسانی و جلب حمایت مالی و معنوی برای کارگران پرریس سنندج، دخالت چشمگیری داشته اند.
یک نکته در همین رابطه مهم است که یادآوری شود این است که کارگران پرریس سنندج با تمام حمایتهائی که دریافت کر
دند، خود نیز دو بار در شش ماه اخیر به تهران رفته و پلاکاردهای اعتراضی خود را در مقابل دیوان عدالت اداری تهران برافراشته بودند.
حمایت مردم و کارگران از مراکز دیگر در سنندج
مراکز کارگری دیگری در سنندج از مبارزه کارگران پرریس حمایت بی دریغی کرده اند. گرچه مراکز کارگری دیگری هم از مبارزات کارگران پرریس سنندج بی دریغ حمایت کرده اند، اما حمایت کارگران مراکز کارگری در سنندج حضوری بوده و کارگران گاها در صف اول پیکت کارگران پرریس حضور داشته اند. این موضوع اهمیتش همچنین در این است که کارگران اعتصابی بدانند کل محله و شهر اعتصاب او را اعتصاب خود و جنگ خود نیز می داند.
دوم اینکه سنندج شهر اعتراض است. وقتی احمدی نژاد به آنجا می رود، حکومت نظامی در سطح شهر اعلام می گردد! در چنین جائی اعتراض کارگر به این رژیم و قوانین آن، با حمایت بی دریغ مردمی روبرو می شود.
کانال جدید و حزب کمونیست کارگری
مبارزه کارگران پرریس سنندج بطور مستمر از کانال جدید و بطور مشخص در بخش کردی این تلوزیون پوشش خبری گرفته و از اعضای رهبری حزب کمونیست کارگری برای بحث و ارائه تحلیل در این باره در این برنامه دعوت می شد. با کارگران دخیل در این مبارزه مصاحبه شد. اخبار اعتراض و مبارزه این کارگران همان روز از این کانال پخش می شد و با کل جامعه به همبستگی و حمایت از این کارگران فراخوانده می شد. نشریه ایسکرا و کارگر کمونیست و غیره مرتب اخبار اعتراض این بخش از کارگران را منعکس کرده و در باره آن بحث کرده اند.
به نکات دیگری هم می شود اشاره کرد؛ اما فعلا و عجالتا اینها نکات مهمی هستند که هر ناظری می تواند آنها را با سند و مدرک نشان بدهد.
١۶ مارس ٢٠٠٩