برای شاعر شدن و شاعر ماندن ابتدا باید از سکتیسم جدا و منفک شد.
بعنوان مثال و برای نمونه اشعار کلاسیک ما اعم از حافظ و سعدی و مولانا و ده نفر دیگر حتی در زمینه شعر نو سپید همه بطور کلی مذهبی اسلامی هستند. ( شیعی، سنی، حنفی، حنبلی، شافعی، شیخی، بهائی شش امامی، دوازده امامی، عرفانی و غیروه……….) شعر سکتیستی شعر جهانی نیست چه وقتی خسرو گلسرخی شاعر بند ناف شعر و مبارزه خودش را به امام حسین گره میزند چه وقتی شاملو از روی شعر حافظ میخواند “دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند” یا شاملوئی که دیوان حافظ مسلمان را باز نویسی میکند به سکتیسم روی میآورد یا آنزمان که نیما یوشیج با چشم شعر و شعور ادبی خود نه یعقوب لیث این رویگر زاده سیستانی را که طبرستان یعنی زادگاه نیما را از دست پسران کشتار گر علی و مسلمانان متجاوز داعشی آنزمان نجات داده میشناسد نه در مدح یعقوب لیث شعری میسرائید ولی وقتی در مدح علی مدیحه میسراید نشان میدهد که تا کجا به سکتیسم وابسته است. شهریار شاعر وقتی برای امامان شعیه و در کنار علی خامنه ای میسراید به همان اندازه در تارهای تنیده عنکبوتی سکتیسم اسلامی گیر کرده که سیاوش کسرائی ددر روز اول کوتای خمینی در سال ۵۷ مینویسد “محمد والا پیام دار در تنگ پر تبرک آن نازنین عبا دیرینه ای محمد جا هست بیش و کم آزاده را که تیغ برکشیده است بر ستم” و موسیقی اسفندیار منفرد زاده هنوز پس از چهل سال و صدای فرهاد گوشهای تاریخ ادبی فرهنگی ایران را میآزارد.
وقتی قلم و ساز هنرمند ایرانی بدین سان حرکت میکند جوهر شعر و شعور تاریخی شاعر را نه در حد جهانی و بین المللی که در حد یک سکت سقوط میدهد و تاریخ ادبی آن کشور را برای سالیان منجمد و ساکن میکند.
شاعر تیغ رهای تاریخ است برای کشیدن بر رگان ناسازگاریهای تاریخی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی عصر خویش شاعر هیچ ندارد که بخواهد برایش سینه چاک دهد و در حفاظت آن بکوشد شاعر دستان خالی غنی زبان و ادب کشوری است که زیبائی و عدالت و برابری را در یک دیدگاه جهانی و در افقی قابل دسترس میبیند و آنرا میآفریند و برای رسیدن به آن گام برمیدارد.
شاعر زبان را زیبا و فاخر میکند ارزش ها را در درون انسانها صیقل میزند افق روشن رسیدن به عدالت و برابری و عشق را در اشعارش نشان میدهد. شاعر مدیحه گوی سکت های مذهبی اسلامی و غیر اسلامی نیست .شاعر زبان فاخر شعله ور سرخی است که طبقات زحمتکش و ضعیف اجتماعی از گرمایش زندگی میابند.
شاعری که برای یک زبان به نوشتن شعر مشغول است همانند مهندس کار آزموده ای است که همراه دیگر شعرا قرار است آپولوی شاعرانه را اختراع کرده به دیگر کرات بفرستند تکنیک این آپولو و موشک باید از همه جهت یعنی از لحاظ سیاسی، اقتصادی، فرهنگی اجتماعی و تاریخی صد در صد باشد کوچکترین اشکال فنی در هر رشته ای از این رشته ها منجر به انفجار و سقوط این آپولو خواهد شد.
یک شاعر با یک ساختار تاریخی سکولار بدون هر نوع وابستگی وارد صحنه ادبی و فرهنگی میشود با یک افق دید بین المللی یعنی بطور مثال شعر شاعر شیعی یا سنی یا حنبلی یا عرفانی مضمون جهانی نمیتواند داشته باشد باید وقتی یک استرالیائی یا یک امریکائی و اروپائی شعر و غزل شاعر را مطالعه میکند احساس کند شاعرش همسایه سکولار دیوار بدیوار او بوده است.
به لحاظ تاریخی مسئولیت شاعر کدام است؟
شاعری که تاریخ کشورش را نداند مانند خسرو گلسرخی از حنجره آخوند و یا علی شریعتی حسین فرزند علی کشتارگر مردم ایران را ندا میدهد و یا نیما یوشیح مدیحه برای علی کشتار گر مردم ایران میگوید زیرا یعقوب لیث صفاری آزاد کننده طبرستان را نمیشناسد. و یا شاملو اگر به عمق تاریخ ایران رفته بود
دوباره و صد باره حافظ مسلمان را باز نویسی نمیکرد و نمیخواند که “دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند” یا خود نمیسرود ” گر تاعبید و پاک و مسلمان نماز را ز چاوشان نیامده بانکی” و الی آخر…..
نیما و شاملو اخوان و دیگران …. فرم شعر ایران را از کلاسیک به شعر نو تغیر دادند ولی به محتوا دست نزدند که هیچ با آن همراهی هم کردند و برایش بوق و کرنا هم زدند.
شناخت تاریخ ایران و غور در عمق سیاهی ها و نکات ضعف و قوت آن به شاعر کمک میکند که شعر را هر چه نزدیک تر به جاده تکامل سکولاریستی و غیروابسته آن بسراید و به زیبائی زبان بیفزاید تا مردم از همکام شدن با آن فرهنگ و زبان لذت ببرند. شاعر قوه جاذبه تاریخی ادبی فرهنگی کشوریست که میخواهد پلکان تکامل بشری را دست در دستان مردم بپیماید به همین خاطر مورد بی مهری نیروهای ضد مردمی قرار میگیرد و خونش را بر دفتر زیبانگاریهایش میریزند.
و آخرین کلام اینکه شاعری که به قصد ساختن آپولو و فرستادن آن به فضای فرهنگی جامعه جهانی پای به میدان میگذارد باید تمام فیوز ها و سیم کشی های تاریخی ، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، و ادبی آپولوی ساخت وی دقیق بدون عیب و نقص باشدو با داشتن این سنگ محک و شاقول تاریخی ، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، بتواند به موفقیت برسد در غیر اینصورت کاری را خواهد کرد که آیندگان به آن برخورد نامطمئن خواهند کرد.
نوید اخگر ۲۳ نوامبر سال ۲۰۱۸ میلادی سوئد استکهلم