انقلاب سرخ کارگران نجات دهنده است!
انقلاب مسلحانه کارگران می تواند فاشیسم را نابود نماید، زیرا که عامل وجود فاشیسم یعنی سرمایه داری را در همه ی اشکالش نابود می کند.
جهان تحت سرمایه داری امپریالیست روز بروز بسوی تاریکی و جهل و نادانی بیشتر روان است. سیستم سرمایه داری ارمغان دیگری در نهایت جز نابودی انسان ندارد، این سیستم هم مانند سیستم های اجتماعی قبل از خود همچون برده داری و فئودالیسم محکوم به نابودی است، این از نظر ماتریالیسم دیالکتیک چیز عجیبی نیست که آن چیزی که روزی موجودیت یافته است، روزی هم بمیرد، هیچ چیز را ازاین سرنوشت گریزی نیست. دیالکتیک همه چیز را در حال تحول و تغییر همیشگی و مرگ و زنده شدن می بیند. و اما، سیستم کنونی اجتماعی یعنی سرمایه داری می تواند به شیوه ی دیگری نیز بمیرد که انسان زنده بماند و زندگی را در یک سیستم کاملا دگرگونه تا کنون بعد از جامعه اشتراکی اولیه ادامه دهد. برای اینکه انسان با مرگ سرمایه داری توانا به ادامه زندگی بر روی کره زمین گردد، باید طبقه ی کارگر که تولید کننده همه ی مایحتاج زندگی در این سیستم است، ولی خود از محرومترین طبقات و اقشار این سیستم، قادر گردد، انقلابی را به پیروزی رساند که دولت کنونی را در همه ی اشکال آن و با تماتم دم و دستگاه های موجود درهم شکسته و با دولتی جانشین نماید که توسط خود طبقه ی کارگر موجودیت می یابد و قدرت مسلح کارگران متشکل در شوراهای مسلح است. این دولت که برای اولین بار در تاریخ جامعه ی طبقاتی، دولت اکثریت جمعیت جهان ، اکثریت تولید کننده و نه فقط مصرف کنند و انگل مانند می باشد، می تواند و قادر است که با محو مالکیت خصوصی و تغییر انسان از انسان طبقاتی به انسان تاریخی اجتماعی یعنی انسانی که خود را فقط بمثابه انسان برسمیت می شناسد، سیستم موجود را محو نموده و سیستم کمونیستی اشتراکی را جانشین آن کند و بدین وسیله جلوی نابودی نسل انسان را سد کند. این هم روشن است که طبقه ی کارگر در حالت کنونی اش قادر به این کار نیست، زیرا که خود پراکنده و بدون سازمان انقلابی است و با طبقه ای روبرو است که نیروهایش سازمان داده و مسلح کرده است. این سازمان طبقاتی که شامل نیروهای سرکوبگر جسمی و روحی – روانی طبقه ی سرمایه دار است، دولت سرمایه داری نام دارد. بنا براین، طبقه ی کارگر نیازمند یک سازمان انقلابی است که او را برای پیروزی انقلابش آماده، یعنی آگاه، متمرکز و مسلح نماید. این سازمان را حزب سیاسی- حزب کارگران آگاه، انقلابی و کمونیست می نامند. این حزبی است که از نظر هدف و نیروی رهبری کننده و پیش برنده ی برنامه ها و آرمان هایش با احزاب موجود کاملا متفاوت است. نیروی این حزب را اساسا کارگران آگاه تشکیل می دهند و نه طبقات و اقشار دیگر، هر چند که از اوضاع کنونی خشمگین، عصبانی و ناراضی باشند، زیرا که این طبقات در این سیستم منافع مادی دارند و می توانند خواهان اصلاح و نه نابودی سیستم باشند. این را واقعیت امرور احزاب موجود هم نشان می دهد و اثبات می کند. این حزب در شرایط کنونی فقط می تواند با برگزیدن یک مبارزه ی مخفی و غیر علنی موجودیت یافته و با شرکت در مبارزات جاری در سطح طبقه ی کارگر، توده ای گردد و قدرت آن را پیدا کند که در یک جنگ داخلی، نیروهای طبقه ی سرمایه دار یعنی دولت را درهم شکند و نه احزاب علنی کار و رفرمیست و همکار جناحی از طبقه ی سرمایه دار بر علیه جناح دیگری از این طبقه. این سرمایه و سرمایه داری است که فاشیسم و فاشیست را موجودیت می دهد و نه برعکس! برای رهایی از فاشیسم و فاشیست ها باید سرمایه داری را نابود کرد! این کار انقلاب قهری و کمونیستی است که توسط طبقه ی کارگر متشکل در تشکلات طبقاتی اش که اساسی ترین آنها حزب سیاسی اش است، به پیروزی می رسد و ادامه می یابد تا نابودی سیستم سرمایعه داری در سطح جهان و بر قراری کمونیسن جهانی! جز این توحش و درنده خویی طبقاتی سرمایه داری است که حاکم است و عاقبت نابودی نسل انسان را نتیجه می دهد! مخالفین واقعی و حقیقی راسیستم، فاشیسم، مذهب و دیگر ایدئولوژی های دشمن انسان و بویژه انسان تولید کننده، فقط می توانند، موافقان طبقه ی کارگر برای پیروزی انقلابش باشند! انقلابی که سیستم سرمایه داری را نابود می کند.