در مورد تحریمهای آمریکا و سیاست کمونیستی

۱ـ جدال جمهوری اسلامی و آمریکا قدمتی طولانی دارد و ناشی از ماهیت ضد آمریکایی گری جنبش اسلامی بوده است.

۲ـ جمهوری اسلامی از همان روز اول با سیاستی “ضد آمریکایی و ضد امپریالیستی” بنیاد نهاده شد و فسلفه وجودی همه جریانات جنبش اسلامی ضد آمریکایی گری بوده است. استثنایی در این میان وجود ندارد. هر کسی به هر بهانه و تحلیلی بخواهد یک جریان جنبش اسلامی را از این قاعده مستثنا کند آگاهانه یا نا آگاهانه به خطا رفته است.

۳ـ تحریمهای اخیر در دل اوضاعی بحرانی اعمال میشود که جامعه برای سرنگونی جمهوری اسلامی خیز برداشته است. قبل از تحریمها این جنبش با قدرت به میدان آمده بود و همچنان ادامه دارد. این جنبش با شعار و مطالبه علیه فقر و گرانی کل رژیم اسلامی را نشانه گرفته است. بدون شک مبارزه و اعتراض مردم معترض ایران نه با تحریمها آغاز شده و نه با تحریمها تمام میشود. آنچه مورد بحث است تاثیر این تحریمها بر جامعه و این مبارزات است. اگر نه جنگ و جدال دو دولت مرتجع و ضد انسانی بر سر سهم خودشان است و ربطی به مردم ندارد.

۴ـ مردم و نیروهای انقلابی در قطب سوم و علیه سیاستهای آنها قرار دارند و در این جدال ناچارند هم علیه دشمن اصلی خود که جمهوری اسلامی است تا سرنگونی آن به مبارزاتشان ادامه بدهند و هم تحریمهای دولت آمریکا را محکوم کنند. واضح است این مردم میخواهند جمهوری اسلامی را سرنگون کنند فشار به حاکمان مرتجع اسلامی در اثر این تحریمها چیزی نیست که مورد اعتراض آنها باشد. اما همه عالم و آدم میدانند که این تحریمها زندگی مردم را چند برابر بیشتر تحت فشار قرار میدهد و میتواند تا جایی پیش برود که مردم برای سیر کردن شکم خود دچار مشکل بشوند.

۵ـ هدف آمریکا در اعمال این تحریمها تسلیم کردن جمهوری اسلامی است و هدف جمهوری اسلامی هم تلاش برای ادامه حاکمیتش از راههای مختلف است. اما جدال آنها عملا زندگی و هست و نیست مردم را تحت تاثیر قرار میدهد و از این زاویه مردم در دفاع از خود ناچارند هم سیاست تحریم را محکوم کنند و هم برای سرنگونی جمهوری اسلامی خود را سازمان بدهند.

۶ـ یک هدف آمریکا از اعمال این تحریمها این است که جامعه را چنان فقیر و نامید بکند که به هر آلترناتیوی در شرایط ناچاری تن بدهند. این آن چیزی است که اپوزیسیون راست امیدش را به آن گره زده است. آمریکا امیدوار است در هر دو حالت به هدفش برسد. اگر جمهوری اسلامی تسلیم شد که هدفش براورد شده و اگر هم تسلیم نشد مردم چنان فقیر و تحت فشار قرار گیرند که در نهایت امیدشان را به یک نیروی ناجی گره بزنند و آمریکا از این طریق بتواند اپوزیسیون راست مورد حمایتش را به قدرت برساند. نیروهای راست خوب تشخیص داده اند که اگر جمهوری اسلامی تسلیم نشود و هیئت حاکمه آمریکا از سیاستش کوتاه نیاید، آنها شانس بیشتری پیدا میکنند و از این زاویه از تحریمها استقبال کرده اند و اعلام کرده اند تحریم میتواند مبارزات مردم را گسترش بدهد و رژیم را سرنگون کند. از زاویه هر انسان آزادیخواه و کمونیستی این سیاست ضد جامعه و علیه منافع مردم ایران است و باید آنرا افشا کرد.

۷ـ جمهوری اسلامی به دلیل فقر و فلاکتی که طی چهل سال اخیر به جامعه تحمیل کرده است مورد اعتراض جامعه بود و اکنون توجیهی پیدا کرده است که تمام آن بلایا را به گردن تحریمها بیاندازد. همچنانکه میبینید فضای رسانه ای داخل و خارج در یک ماه اخیر در مورد تحریمها تمرکز کرده اند در حالیکه قبل از این بحث در مورد فساد، دلایل فقر مردم، دزدیهای سران حکومت و… بود.

۸ـ بعد از خیزش دیماه تا همین یک ماه قبل جدال چپ و راست اوج گرفته بود و بحث بر سر آلترناتیو و انتخاب مردم بین دو جنبش چپ و راست بود و احزاب و شخصیتهای سیاسی بر این اساس مورد قضاوت قرار میگرفتند. اکنون کل این فضا تحت تاثیر قرار گرفته و بحث بر سر تحریم و تاثیرات آن و نتایج آن متمرکز شده است. همین یک قلم کافی است تا هر انسان آزادیخواه و نیروی چپی بگوید این به ضرر جامعه بوده و هست. مسئله تشدید فقر و فلاکت و موضوع دارو و درمان و گرانی و…. وقتی دلار سه هزار تومانی پانزده هزار تومان میشود ابعادش معلوم است تا کجا میتواند بر زندگی مردم مخرب باشد.

۹ـ اکنون که خارج از اراده مردم و نیروهای چپ و کمونیست این بلا بر سر جامعه نازل شده است و کل فضای سیاسی و اجتماعی را تحت تاثیر قرار داده است باید راه حل و سیاست روشنی را در مقابل مردم قرار داد. معلوم است جامعه دست روی دست نمیگذارد و اگر با هزار بدبختی و فلاکت بیشتر از این هم دچار شود راهی بجز سرنگونی جمهوری اسلامی ندارد.

۱۰ـ مردم ایران نمیتوانند مانع تحریمها بشوند و یا ترامپ را از سیاستهای شبه فاشیستی اش منصرف کنند. اما میتوانند عامل و بانی تحمیل فقر و فلاکت بر جامعه ایران را از میان بردارند. روشن است برای مردم ایران فقط یک عامل اصلی وجود دارد که توان برداشتنش را دارند و آنهم جمهوری اسلامی است.

محمد آسنگران