سال هاست که من در دو زمینه ی به هم مرتبط ِ دفاع از مارکسیسم و دفاع از آزادی ِ اندیشه و بیان در ایران فعالیت ِ قلمی و نظری دارم. در این فعالیت، رویکرد و هدف ِ من به ویژه افشای همزمان و توامان ِ هم کسانی است که در پوشش ِ مارکسیسم و با استفاده از نام و اعتبار ِ مارکس نظرات و ایده هایی را تبلیغ و ترویج می کنند که در تقابل و ضدیت با اندیشه و تئوری های پیشرو و تکامل گرایانه ی مارکسیستی است، و هم رژیم ِ سرکوبگر و آزادی کشی که یک نابه هنگامی ِ تاریخی با عملکردهای پیشاسرمایه داری است که همان مدعیان ِ دروغین ِ مارکسیسم نیز آن را رژیمی به هنگام و تاریخی یعنی بورژوایی عنوان می کنند تا بتوانند تحلیل های سیاسی ِ غرض آلود ِ فاقد ِ پشتوانه ی مادی و تاریخی و فرقه گرایانه ی خود را برای کسب ِ قدرت ِ سیاسی موجه سازند.
پی آمدها و مخاطرات ِ این هدف ِ چالشگرانه ی دو منظوره ی ایدئولوژیک- سیاسی که از همان ابتدا بر جهان بینی ِ ماتریالیستی دیالکتیکی استوار بوده برای ام کاملن قابل ِ پیش بینی بود، اما از آنجا که بیان ِ حقیقت را اصلی ترین و موجه ترین هدف ِ خویش میدانسته ام هرگز از عواقب ِ کار نهراسیده و با استبداد ِ فکری و عملی ِ نقض کنندگان و انکار کنندگان ِ آزادی های سیاسی و به خصوص آزادی ِ بیان کنار نیامده ام.
با چنین هدف و رویکردی بود که در نیمه ی نخست ِ ۱۳۸۰ و در یکی دو سال ِ آخر ِ فضای باز ِ سیاسی یی که ریاست ِ جمهوری ِ محمد خاتمی بعد از نزدیک به دو دهه خفقان ِ مطلق ایجاد کرد، چند مقاله ی من در سایت ِ اینترنتی ِ فرهنگ ِ توسعه به گردانندگی ِ بابک پاکزاد، و بعدتر در مجله ی مارکسیستی ِ نقد ِ نو به مدیر مسئولی ِ دکتر رحیم رحیم زاده اسکویی درج و چاپ گردید که با تعطیلی ِ اجباری ِ این دو پایگاه ِ اندیشه در یورش ِ مجدد ِ استبداد ِ تمامیت خواه به آزادی ِ بیان در ایران، به ناچار به سایت های برونمرزی پناه بردم. سایت هایی که گردانندگان شان خود از استبداد ِ حاکم بر ایران اکثرن به دموکراسی های اروپایی پناه برده بودند.( یادآوری و مرور ِ گذشته ی نزدیکی که با تمام ِ خصوصیات ِ سیاسی و اجتماعی اش در هم اکنون ِ تاریخی ِ ما به عنوان ِ شهروندان ِ ایرانی ِ ضربه خورده از تیغ ِ دولبه ی استبداد جریان دارد، یقینن آموزنده خواهد بود.). بابک پاکزاد گرداننده ی فرهنگ ِ توسعه گرایش های توده ای داشت و من که خود را متعهد به اشاعه و ترویج ِ هم اندیشه ی مارکسیستی و هم دموکراسی خواهی به مثابه ِ دو ضرورت ِ تاریخی و اجتماعی در برابر ِ مارکسیسم ِ تحریف شده توسط ِ فرقه گرایان ِ ضد دموکراسی و حاکمیت ِ استبدادی می دیدم ناگزیر بودم تا آنجا که به توده ایسم ِ بابک بر نخورد خود را سانسور نمایم. مثلن کودتای بلشویکی را انقلاب در گیومه بنویسم. هرچند هنوز در آن سال ها به طور ِ ریشه ای و کاملن شناخت مندانه مستدل و مستند با انواع ِ توده ایسم ِ لنینی قطع ِ رابطه نکرده بودم و تنها زمانی موفق به این کار ِ زمانبر و نیازمند به شناخت ِ عمیق ِ تئوریک شدم که آثار ِ تئوریک ِ مارکس به ویژه گروندریسه و سپس چند ترجمه از دیگر مباحث ِ شناخت شناسانه ی مارکس چاپ و منتشر گردید تا به مرور توانستم خود را از رسوبات ِ ذهنی ِ آموزه های ضد مارکسیستی ِ لنین و بخصوص ترس از تکفیر و متهم شدن به مزدوری ِ امپریالیسم که شیوه ی رایج ِ گرایش های مختلف لنینیست بوده و هست رها سازم.
با دکتر اسکویی مدیر مسئول ِ نقد ِ نو راحت تر بودم و او بعد از چاپ ِ چند مقاله و شعر از من، به من پیشنهاد کرد سردبیری ِ مجله را بر عهده گیرم. این پیشنهاد مصادف بود با نیمه ی دوم ِ سال ِ ۱۳۸۸ و بستن ِ روزنامه ها و مجلات ِ دموکرات و پیشرو چه لیبرال و چه مارکسیستی که از دم با تهدید کتبی یا تلفنی ناچار به تعطیل شدند که این تعطیلی شامل ِ نقد ِ نوی دکتر اسکویی هم شد.
از آن به بعد بود که ناگزیر باید پایگاه ِ پیام رسانی و بیان ِ اندیشه ام را از داخل به خارج منتقل می کردم. کاری که موجب می شد شناخت ِ بیش تری از آنچه اپوزیسیون ِ رژیم ِ استبدادی نامیده می شد پیدا کنم. یعنی ادعا را در عمل بسنجم و ببینم مخالفان ِ رژیم چه راهکار ِ نظری و عملی در مقابله بااستبداد ِ سیاسی ِ حاکم دارند.
چشمداشت از اپوزیسیون ِ جمهوری اسلامی آنهم در عرصه ی فعالیت ِ نظری نخستین و کم ترین شرط اش اشتراک ِ نظر در باره ی جایگزین ِ استبداد به مثابه اصلی ترین خصوصیت ِ آن ، فورن و بدون ِ ارجاع به آینده ی نامشخص است. در غیر ِ این صورت، یعنی در صورتی که اپوزیسیون جایگزین ِ فوری برای استبداد نداشته باشد یا آن رابه آینده ی نامعلوم حواله دهد، خودش هم نمی تواند جایگزین ِ فوری ِ مناسبی برای این رژیم باشد. آیا خود ِ منطق ِ انتخاب ِ پناه بردگان از استبداد به دموکراسی ِ واقعن موجود ، این انتخاب را به منزله ی بهترین و فوری ترین جایگزین ِ در دست رس پیش ِ روی همه ی ایرانی های بیزار از استبداد نمی گذارد؟ و آیا اگر جان به در بردگان از زیر تیغ ِ استبداد انتخاب ِ خود را نادرست می دانند، در این صورت بگویند چرا به جمهوری های شوروی سابق یا اروپای شرقی و حتا ترکیه یا پاکستان و هندوستان نرفتند و تنها گزینه ی فوری و فوتی شان اروپای غربی و آمریکا بود؟
واقعیت این است که همانقدر که پناه بردن ِ آگاهانه و انتخابی و اختیاری ِ آنان از شر ِ جمهوری ِ اسلامی به دموکراسی ِ بورژوایی برای شان زندگی بخش و کارساز بود، ده چندان بیش از آن انتخاب ِ آگاهانه و به اختیار ِ همان دموکراسی برای ما دراینجا ماندگان فوریت و کارکرد ِ رهایی بخش و آینده ساز دارد. کتمان ِ این واقعیت نیز از سوی کسانی که عمل ِ آگاهانه و به اختیار ِ خود را انکار می کنند ، جز خاک پاشیدن به چشم ِ ایرانی ها نیست. آیا شهروندان ِ ایران را که با جبر و زور ِ رژیم زیر ِ سلطه ی استبدادند وبرای رهایی از این وضعیت وضعیت ِ برابرنهاد ِ آن یعنی دموکراسی را مطالبه می کنند باید سرزنش یا بدتر از آن محکوم نمود؟ چرا باید ایرانیان ِ به اجبار مانده زیر ِ سلطه ی استبداد را سرزنش کرد از این که چیزی را مطالبه می کنند که خود ِ سرزنش کنندگان پیش از این آن را آگاهانه و به اختیار برگزیده اند و سال هاست از مزایا و امکان های سیاسی و اقتصادی ِ آن بهره مندند. آیا علت ِ انتخاب ِ سرزنش کنندگان غیر از این بود که طبق ِ یک الگوی نظری و تجربی از پیش از تمام ِ مزایا و امکانات ِ سیاسی و اقتصادی ِ دموکراسی بورژوایی آگاهی داشتند و برای رسیدن به آن مزایا و امکان های مادی و زیستی بود که رنج ِ گذشتن با پای پیاده از کوه ویا تن به آب زدن را تحمل کردند؟
جایگزین ِ فوری و بی اما و اگر ِ استبداد ِ در قدرت را می توان و باید از درون ِ کرد و کارهای خود ِ جمهوری اسلامی بیرون کشید و به جامعه ی درگیر با استبداد ارایه داد تا خود ِ جامعه تکلیف اش را هم با رژیم و هم با کاندیداهای جانشینی ِ آن روشن سازد. از نظرگاه ِ مارکسیسم، بدیل ِ استبداد ِ نابه هنگام ِ پدرشاهی و کیش ِ شخصیتی نمی تواند غیر از دموکراسی ِ به هنگام ِ تاریخی- طبقاتی ِ این دوران یعنی دموکراسی ِ بورژوایی باشد. این آن واقعیتی است که غالب ِ پناه بردگان از استبداد ِ پدرسالار و مردسالار ِ حاکم بر ایران به دموکراسی ِ طبقاتی ِ این دوران نمی خواهند آن را به عنوان ِ تنها گزینه ی واقعن و فعلن موجود ِ کارکردگرا برای جامعه ی ایرانی ِ زیر ِ سلطه ی مناسبات ِ خدایگان- بندگی بپذیرند و به آن گردن گذارند. این آن واقعیتی است که میان ِ نظر و اندیشه ی من به عنوان ِ درسخوانده و آموزش دیده ی مدرسه ی ماتریالیسم دیالکتیک ِ مارکس و انگلس، و تفکر ِ فرقه گرایان ِ محدود بین و واپس نگر فاصله ای به اندازه ی یک دوران ِ تاریخی ِ کامل ایجاد می کند و عاملی می شود که آن ها با هر نام و عنوان ِ ظاهرآرایی که باشند این اندیشه ی پیشرفت خواه و تکامل گرا را بایکوت نموده و اگر بتوانند از عرصه ی نظروری حذف نمایند. یعنی همان شیوه ی مقابله ای را با اندیشه ی مخالف اعمال کنند که جمهوری اسلامی با مخالفان ِ عقیدتی سیاسی اش می کند.
فرقه گرا تا زمانی که به قدرت ِ سیاسی دست نیافته و در نقش ِ اپوزیسیون ظاهر می شود به دنبال ِ سهم بری از اتوریته ی سیاسی و سرکردگی بر جنبش های اجتماعی است، و اگر قدرت را تصاحب کند خواهان ِ تمامیت ِ بی چون و چرای آن برای دار و دسته ی خود و حذف ِ مخالفان ِ سیاسی با هر عقیده و نظری است.
فرقه گرا از آنجا که منافع و مقتضیات ِ هیچ طبقه ی معاصری را نه در اندیشه ورزی و نه در عمل ِ معطوف به کسب ِ قدرت نمایندگی نمی کند، خود را فراتر و برتر از تعلق ِ طبقاتی و طبقاتی ِ خالص اندیشیدن می داند و از این رو، تنها با تظاهر به مسلک ِ عموم خلقی همراه با مخفی کاری و توطئه گری ِ بلانکیستی- بلشویکی می تواند به هدف ِ خود دست پیدا کند.
فرقه گرایی یک گرایش ِ پیشاسرمایه داری و متعلق به دوران ِ ملوک الطوایفی و ارباب رعیتی است. از این رو، اولن هر فرقه ای یک رییس و رهبر ِ فعال مایشاء ِ مادام العمر دارد، و ثانیین یک قلمروی خاص و خودویژه ( سازمان، نشریه، سایت ِ اینترنتی، کانال ِ تلویزیونی) دارد که هیچ فرد و فرقه و دارو دسته ی غیر ِ خودی را به آن قلمرو راه نمی دهد. استدلال اش هم این است که من و دار و دسته ام این قلمرو را با دست ِ خود در حوزه ی ملکیت و مالکیت ِ خود ساخته ایم و هیچ غیر ِِ خودی را به آن راه نمی دهیم. مال ِ من مال ِ من است ، و مال ِ تو مال ِ توِ، و هیچکدام از ما حق و اجازه ی ورود به قلمروی ملکیت و مالکیت ِ آن دیگری را نداریم مگر آن که تمام ِ قواعد و مقررات ِ قلمرو ِ آن دیگری را بپذیریم و به آن عمل نماییم. این نوع ملوک الطوایفی را ما هم اکنون در حاکمیت ِ جمهوری اسلامی چه در مناسبات اش با دیگر جوامع ِ انسانی و چه در داخل با دگر اندیشان ِ عقیدتی سیاسی نیز شاهد هستیم. به دلیل ِ همین همسویی ِ نظر و عمل است که تمام ِ سایت های فرقه گرایان همانند ِ صدا و سیمای رژیم و نشریات ِ متعدد ِ وابستگان ِ حاکمیت بدون ِ استثنا نظرات و عقاید ِ غیر ِ خودی ها وخصوصن مارکسیست ها را به دلیل ِ عامیت و عمومیت ِ موضوعی و مضمونی ِ این نظرات که فراتر از چارچوب ِ قواعد و بینش ِ فرقه ای است به محدوده ی اختصاصی و « ورود ِ غیر ممنوع» ِ خود راه نمی دهند. در چنین نگرش ِ محدودنگر و محدوده خواهی تئوری ِ عام شمول ِ پیشرو و تکامل گرا نیست که به شخصیت اعتبار می دهد، بلکه شخصیت ِ اقتدارمند( رییس و رهبر ِ همه کاره) است که در محدوده ( قلمرو ِ ) دار و دسته یا فرقه ی زیر ِ فرمان ِ خود دستورالعمل صادر می کند و افراد موظف به اجرای فرمان های وی هستند و از این رو، هر نظر و ایده ی رهبر به مثابه ِ یک وحی نازل شده اعتبارش را از آن شخصیت ِ خدایگانی کسب می کند. چنین است که مارکسیسم به عنوان ِ راه نمای بشریت به طور ِ عام، و طبقه ی کارگر به طور ِ خاص در ایران به دلیل ِ استبداد ِ دو جانبه ی فرقه گرایان و حاکمیت ِ تمامیت خواه از وظیفه ی تاریخی و محتوای حقیقی و واقعی ِ خود دور شده ، بد فهمیده شده، و به ابزاری برای قدرت نمایی و قدرت طلبی ِ فرقه ها تبدیل شده است. این است که وظیفه ی دوگانه ی مارکسیست های واقعی، افشای همزمان و توامان ِ دو استبداد ِ عملی و نظری با هدف ِ برگشت ناپذیر نمودن ِ هرگونه استبداد و هموار کردن ِ مسیر ِ تکامل ِ اجتماعی برای رسیدن به سوسیالیسم و کمونیسم، همدوش و همتراز با دیگر جامعه های انسانی است.