مصاحبه نشریه کارگر سوسیالیست با رفیق عمر مینائی
نشریه کارگر سوسیالیست در رابطه با اعتصاب عمومی در کردستان که بوقوع پیوست مصاحبه ایی را با رفیق عمر مینائی از فعالین کارگری ترتیب داده است که توجه خوانندگان نشریه را به آن جلب می نماید.
رفیق عمر مینائی با تشکر از وقتی که در اختیار نشریه کارگر سوسیالیست قرار داده ای.
درود برشما من هم خوشحالم که ازطریق نشریه کارگر سوسیالست می توانم نظر خودم را در رابطه با جنبش کارگری و دیگرجنبشهای اجتماعی به اشتراک بگذارم.
- کارگر سوسیالیست: اخیرا مشاهده نمودیم موجی از اعدامها و کشتار فعالین محیط زیست در کردستان بسرعت بوقوع پیوست نه فقط منطقه کردستان را بلکه کل ایران را در ماتم برد، و عکس العمهایی را در رابطه با محکوم نمودن این جنایات جمهوری اسلامی را هم بدنبال خود داشت . شما شخصا این اعدامها و کشتار را از طرف رژیم چگونه ارزیابی می نمائی؟
ج: ابتدا اجازه می خواهم برای روشن تر شدن موضوع سوال شما اندک مروری به عمل کرد چهل ساله حاکمیت جمهوری اسلامی در تامل با منتقدین ومخالفینش را داشته باشیم. سپس درادامه همین بحث به پاسخ سوال شما خواهم پرداخت. برای نسل ما تاریخ انقلاب ۵۷ به تاریخ زندگی سیاسی و اجتماعی بدل شده است. لحظه به لحظه با آن درحرکت بوده؛ و بخش وسیعی از رویداهای چهل سال اخیر را با گوشت و پوست و استخوان لمس؛ احساس و درک کرده ایم. بنابراین تاریخ عمرننگین حکومت فاشیست سرمایه دار ی جمهوری اسلامی تاریخ بردگی؛ تبعیض؛ ستم و نابرابری؛ کشتار و سرکوب؛ تجاوز؛ فقر و فلاکت و سیه روزی برای بیش از هشتاد درصد توده های مردم رنجکشیده ایران است.وبه تبع ان کارگران وزحمت کشان بیشترین اسیب ها را متحمل شده اند. این رژیم از ابتدای به قدرت رسیدنش قهرآمیز ترین و خشن ترین شیوه ها همچون دستگیری و شکنجه و اعدام در سرکوب کمونیستها و انقلابیون را اعمال نمود. اعدامهای دسته جمعی دهه شصت همیشه به عنوان یک جنایت تاریخی در اذهان همگان باقی است. تمام رنج وعذاب تحمل ناپذیر زندان؛ شکنجه؛ تبعیض و نابرابری حکومت فاشیست اسلامی سرمایه داری را به جامعه منتقل کرده اند. درهرنقطه ایران و درهر کوه و محله ای خانواده ها و یا خود این قربانیان حکومت ستمگر فاشیست در میان توده مردم بوده و یا هستند. باز خوانی داستان زندگی پر رمز و راز شان نسل به نسل بازگو شده است. وحشیگری این رژیم دیگر زیر پوشش مذهب وخرافات وتعصبات ملی و میهنی مستور نمانده است. ابعاد فاجعه امیز جنایت این رژیم درطول حاکمیتش بر زندگی تک تک کارگران و مردم رنجکشده و تحت ستمدیده؛ آشکار وعریان است. شکی نیست که به علت مقاومت و تسلیم ناپزیری فعالان جنبشهای اجتماعی و جریانات سیاسی؛ کردستان سختیها و آسیبهای زیادی را تحمل کرده؛ از ابتدای انقلاب تا این لحظه کردستان به سنگر مبارزه طبقاتی ایران تبدیل شده است. به همان اندازه که افت و خیز این جنبش برای فعالان و پیشروان جنبش سراسری اجتماعی مهم است؛ برای حاکمیت به مراتب ازحساسیت بیشتر برخوردار است. بنابراین روی کرد قهر آمیز این رژیم نسبت به مردم و جنبش انقلابی کردستان با فرمان و دستور خمینی جنایتکار درسال پنجاه وهشت شروع کماکان ادامه دارد. نگرانی حساسیت رژیم نسبت به جسیاسی کردستان؛ حاکی از جنبش همیشه زنده و در حال تکامل و هر چه بیشتر طبقاتی شدن آن است. جنبش طبقاتی کردستان به همان نسبت که برای رژیم حساسیت برانگیز وخطر ناک است؛ برای پیوست؛ ارتقا؛ و تقویت رویکرد سازمان یابی مستقل کارگری وتوده ای سراسری مهم و تاثیر گذار است. مردم کارگر و زحمتکش ایران به حقانیت جنبش برابری طلبی وستم ستیزی کردستان پی برده اند. بر این اساس هر زخمی بر پیکر این جنبش همیشه پویا و زنده را بر تن خود احساس میکنند. اینک جنبش کردستان فراتر از یک حرکت ملی- ناسیونالیستی؛ قومی وعشیره ای است. این جنبش بنا بر هر تعریفی بر مبنای مشاهدات واقعیتهای عینی؛ جنبشی انقلابی است، خیانت به این حرکت طبقاتی بهر شکلی خاک پاشیدن بر چشم طبقه کارگر کردستان و ایران است.
معلوم است برای حکومت استبدادی واستثمارگر هار سرمایه داری ایران چنین جوی غیر قابل تحمل است .قطعا این حکومت برای مرعوب کردن و شکست آن ازهر شیوه قهر آمیز استفاده کرده و می کند. لازم است اینجا یک نکته متذکر شوم؛ ماشین کشتار این رژیم انسان ستیز درطول چهل سال حاکمیت ننگینش در کردستان متوقف نشده است.آنچه این موضوع را دراین شرایط بیشتر از پیش حساسیت برانگیز کرده است؛ شکل گیری جنبش اجتماعی در سراسر ایران علیه فقر ونابرابی است . این جنبش با تمام ضعف و افت وخیزهایش شکاف عمیقی درمیان جامعه و حاکمیت ایجاد کرده است. در این رابطه هرگونه حرکت اجتماعی علیه حاکمیت درکردستان؛ پتانسیل جنبشهای اجتماعی سراسری را بالا خواهد برد. در نتیجه رژیم جموهوری اسلامی بر این امر واقف است تشدید جو رعب و وحشت در کردستان؛ نامنی برای فعالان سیاسی و اجتماعی ، پیام آور وحشت رژیم از فاز نوین مبارزه علیه کل سیستم گندیده سرمایه داری اسلامی است.
- مهمترین عکس العمللی که در رابطه با این فاجعه صورت گرفت، فراخوان یک اعتصاب عمومی سراسری در منطقه کردستان بود که همانطور همه ما شاهد آن بودیم پاسخ به این فراخوان مثبت بود. شما فکر می کنید آنطور که انتظار می رفت مراکز تولیدی و کارگاهها و درصد چشمگیری از کارگران هم بطور وسیع در این اعتصاب شرکت نمودند و نقش فعالین کارگری در سازمان دادن این حرکت چگونه بود؟
ج: همچنانکه دربالا اشاره کردم بنا به اکتیو بودن محیط سیاسی کردستان؛ وجود تبعیض و نابرابری؛عدم توجه حکومت با هرگونه سرمایه گذاری برای اشتغال و فقر زدایی؛ سرکوبهای خشن و اعدام فعالان جنبشهای سیاسی و اجتماعی درکردستان شرایط و زمینه شکل گیری حرکتهای توده ای را فراهم کرده است .علاوه براین؛ صرف نظر به هرنقدی که به جریانات سیاسی موجود وجود داشته باشد؛ رویکرد تحزب پذیری درجامعه کردستان تاریخا فعال و چشم گیر بوده است. تمایل و یا تعلق خاطر به گروه سیاسی در افکارعمومی ارزش قلمداد می شود. به همین منظور حتی بعضی از خود فروشان و مزدوران محلی برای دورماندن از تنفر مردم و ترد شد ن درجامعه بنا به مقتضیات زمانی و مکانی خود را به یکی ازجریانات سیاسی منتصب می کنند.البته این بدان معنا نیست که مردم ستمکشیده کردستان خیانت وجنایت این مزدوران را نادیده گرفته باشند. به هر صورت این وزن سیاسی جامعه است که قدرت خود را به نمایش می گذارد. حس همگرایی ؛ برمبنای منافع مشترک علیه هر گونه ستم و نابرابری در جامعه کردستان قوی و برجسته است. فقط کافیست جرقه ای زده شود که این نیروی بالفعل به نیروی بالقوه تبدیل شود. مردم کارگر و زحمت کش کردستان به علت عدم صنایع و کارخانه های بزرگ؛ مجبور هستند بدون بیمه و عدم شرایط ایمنی کار به حداقل مزد تن به کارهای شاق وطاقت فرسا بدهند. تعداد اندکی از کارگران در کارگاههای کوچک مشغول هستند و بقیه در کوره پزخانه ها؛ ساختمان سازی و کشاورزی؛ (کارگران فصلی) برای چند ماه درسال اشتغال و امرار معاش می کنند. بخشی از این نیروی عظیم فروشنده نیروی کار همگام با فعالانی که درمیان انان وجود دارند؛ معمولا پیشقدم این حرکتها و اعتراضات می شوند. سرنوشت این بخش عظیم نیروی کار درهاله ای از ابهام فرو رفته است. چرخ زندگی آنان به کندی حرکت میکند. نارضایتی از این زندگی نکبت بار در میانشان موج می زند. همیشه آماده گی پیوستن به اعتراضات را دارند. هرچند درهرحرکت های اعتراضی علیه ستم ونابرابری پرچم دار این حرکتها توده های مردم کارگر و زحمت کش هستند؛ اما بخش وسیعی از لایه های میانی جامعه نیز که از تبعیض وعدم آزادی فردی و اجتماعی استبداد فاشیست حکومت اسلامی به جان امده اند؛ به این حرکتها می پیوندند. شرایط جامعه ایران به گونه ای آشفته و پریشان است که کمترجامعه شناسی می تواند تبیین اصولی و درستی از آن ارائه دهد. بخشی از این توده مردم ؛همچنانکه به فراخوان اعتراض می پیوندند؛ در نمایش انتخاباتی حکومتی هم وارد می شوند. درنتیجه نه خودرا متعلق به اردوی کار زحمتکشان می دانند، ونه در کنار قشر مرفه شهری جا و مکانی برای قرار گرفتن دارند باری بحث مفصل است. شاید درفرصت دیگر به شود به آن پرداخت. به جواب سوال شما برمی گردم. فعالان کارگری یا در محیط کارهستند و یا درمحل زندگی. محل محک نفوذ اجتماعی فعال کارگری؛ این اعتصابات که درشرایط خاصی شکل می گیرند نیست. بلکه باید رد پای آنان را درحرکت و مطالبات روزمره اعتراضات کارگری و اجتماعی جستجو کرد. به باور من اکثر قریب به اتفاق فعالان کارگری و اجتماعی کردستان انسانهای خوش نام و مورد اعتماد جامعه هستند. قطعا با توجه به شرایط به شدت پلیسی و فشارهای امنیتی برانان؛ درحد توان ایفای نقش کرده اند. بخشی از فعالان کارگری که هنوز در تیر رس نیروهای امنیتی قرار نگرفته اند؛ قدرت مانوردهی بیشتری دارند. و بیشترین نقش را در چنین شرایطی ایفا میکند. بخش دیگرمراکز کار و تولید به علت عدم امنیت شغلی و شرایط به شدت شکننده معیشتی کمتر دراین حرکتهای خاص ظاهر می شوند. مراکز کار و تولید در کردستان محدود است همان حداقل هم در اثر رکود اقصادی؛ تعطیل یا نیمه تعطیل شده اند. بنابراین بخش وسیع توده کارگر و زحمت کش نیروی همیشه اماده اعتراضات اجتماعی نه تنها در کردستان بلکه در سراسر ایران است.
- چرا این حرکت فقط در حد یک اعتصاب سازماندهی شد و اشکال دیگر مبارزاتی از جمله اعتراضات خیابانی را بخود نگرفت؟ آیا فکر نمی کنی بهتر بود فراخوان این اعتصاب فقط به منطقه کردستان اختصاص داده نمیشد و کل جامعه ایران را با متوقف نمودن تولید، اعتراضات خیابانی و در مجموع به شکل اعتصاب سراسری مورد خطاب قرار میداد. نظر شما در این مورد چیست؟
ج:هر فراخوان و حرکتی باید بر پایه زمینه های مادی آن بچرخد. این اعتصاب عمومی متاثر از جنبش اجتماعی و مداوم کردستان و سراسر ایران شکل نگرفت، همانطور اشاره شد، شکل گیری این حرکت ازبطن یک شرایط خاص سیاسی بروز کرد. قبلا هم دراعتراض به کشتن شوانه قادری وفرزاد کمانگر دردو دوره مختلف چنین حرکتی جواب مثبت جامعه کردستان را گرفته بود. بنابراین اقدام به فرا خوان و جواب جامعه کردستان به آن دور از انتظار نبود.هرچند باید این را بپذیریم شرایط سیاسی و بحران اقتصادی؛ سیاسی و اجتماعی داخلی ایران؛ کمر حکومت را خم کرده است. این رژیم در بدترین شرایط عمرننگین خود به سر می برد. فقر و فلاکت؛ بیکاری و تورم لجام گسیخته جنبش توده ای دیماه ۹۶که بیش از صد شهر ایران درآن شرکت کردند و مرداد سال جاری را رقم زده است. ترس ونگرانی سران رژیم به ورود جامعه به سمت جنبش سراسری قدرتمند ومهار ناپزیر توده ای است. از طرف دیگر درساختار سیاسی قدرت هم شکاف ایجاد شده است. فساد نهادینه شده درون حاکمیت؛ بعضی از مهره های ریز و درشت نظام فاشیستی را به صدا در آورده است. بر این اساس رژیم از اقتدار کافی برای گذار و سرکوب یک جنبش عظیم فراگیر اجتماعی برخوردار نیست. اما این به این معنا نیست که شرایط به هم پیوستن سراسری این فراخوان موجود بوده است. متاسفانه با تمام این تفاصیل؛ نه طبقه کارتوانسته است تشکلات مستقل وطبقاتی خود را به وجود بیاورد؛ و نه تشکل نیرومند توده ای اجتماعی وجود دارد که دارای آنچنان نفوذ و اعتبار باشد که بتواند اعتراض سراسری شکل دهد. به باور من توده مردم تنها زمانی اعتراضات خود را به خیابان می آورند که در ستیز برای دست یابی به خواسته ها مطالبات و منافع روتین و فرموله شده خود باشند. جنبش خیابان دربطن مطالبات سیاسی -اقتصادی به جا مانده و فراموش شده با نیروی مادی و معنوی جامعه شکل می گیرد. مانند حرکت یک پارچه معلمان و رانندگان. این مطالبات توسط خود برگزار کنندگان اعتصاب و اعتراض تکوین و برنامه ریزی شده است. حرکت خیابان و سراسری از درون مطالبات جامعه بیرون می آید. وساز و کار برنامه ریزی شده مطالباتی آن نیز از درون همین جنبش ساخته و پرداخته می شود. هرگونه دست آورد تاثیر مستقیم بر زندگی روزمره مردم دارد. این کار (فراخوان اعتصاب واعتراض گروها و جریانات سیاسی از چنان نفوذ اجتماعی و سراسری برخوردار نیستند. توانمندی سازماندهی خیابانی را ندارند. مردم کردستان درسالهای اخیر به گونه های مختلف اعتراضات خیابانی داشته اند(کشتار کولبران؛ بسته شدن مرزها؛ خاکسپاری جان باخته گان سیاسی ومحیط زیست و….) اینها گواه براین است که جنبش اجتماعی توده ای چند قدم از گروها و جریانات سیاسی جلوتر است. این گروها به جای تلاش برای اجتماعی شدن؛ برحفظ منافع گروهی وسکت خود تمرکز کرده اند.خود بزرگ بینی وخود محوری در راستای تقویت جنبش طبقاتی طبقه کارگر نیست. بلکه افشاندن بذر تفرقه و نفاق در میان فعالان و پیشروان جنبشهای اجتماعی است.
- شما فکر میکنی این اعتصاب تا چه درجه ایی موفق بود، و توانسته تاثیری در جنبش کارگری کردستان بگذارد که منجر به اتحاد و همبستگی بیشتر در میان توده های کارگر و زحمتکش و زمینه ساز ایجاد تشکلهای توده ایی شود؟
ج: اعتصاب درسطح وسیع درکردستان جواب مثبت گرفت. طی سالهای اخی؛ فساد نهادینه شده درون حاکمیت؛ رکود اقتصادی؛ و چپاول وغارت سرمایه عمومی بدترین شرایط معیشتی را برای توده کار گر و زحمت کش کردستان و ایران رقم زده است. این اعتصاب در اعتراض به اعدام و ترور بود. اما بستر مناسب دیگر آن وضعیت به شدت آشفته و فلا کت بار سیاسی؛ اقتصادی و اجتماعی ایران است. مردم درعدم حق اعتراض و آزادی بیان و مطالبات؛ طبیعی است که فرصت ها را غنیمت شمرده؛ و خود را با ساز و کار آن هماهنگ کنند.مردم ستمدیده کردستان مطالبات زیادی دارند که چهل سال است سرکوب شده و بی جواب مانده است. جنبش اجتماعی کردستان یک به هم پیوستگی تاریخی وسیاسی؛همراه خود دارد. که این یکی از نکات قوت و برجسته این جنبش است. با این وجود هنوز این جنبش به آن درجه از پویایی وشکوفای نرسیده است که نقش اساسی در به هم پیوستگی سراسری ایفا کند. برعکس آن؛ جنبش کارگری از طریق فعالان و پیشروان آن عرصه؛ حلقه پیوند مبارزه طبقاتی را با جنبش کارگری سراسری وصل کرده اند. جنبش کارگری و فعالان و پیشروان مبارزه طبقاتی و سرمایه ستیز؛ نزدیک به دو دهه است با تمام وجود برای پیوند چنبش سراسری و کمک به سازمان یابی مستقل کار گری در هر نقطه ایران تلاش و مبارزه می کنند. بنابراین جنبش کارگری کردستان همگام با جنبش کارگری سراسری ایران؛ پرچمدار سازمان یابی و تشکل مستقل و طبقاتی کارگری واجتماعی است. شعار ایجاد تشکل مستقل کارگری از بطن یک حرکت آنی وزود گذر بیرون نمی اید. میل به سازمان یابی وتشکل پذیری در درون مبارزات مداوم و قدم به قدم طبقه کار گر با سرمایه داری شکل می گیرد. به ثمر رسیدن این اعتصاب در بالا بردن روحیه مبارزاتی مردم تاثیر گذار است. اما صرف یک حرکت وعدم تداوم آن تاثیر آنچنانی دراتحاد و همگرایی توده ای از خود بر جای نخواهد گذاشت. اگر این حرکت از درون خود جامعه و بدون فراخوان گروهای سیاسی شکل گرفته بود بازهم می شد به گونه ای دیگر ان را تفسیر کرد. دراین جا هدف ان نیست که نقش این جریانات سیاسی کم رنگ شود؛ بلکه تعریف حد خود باوری و خود محوری جنبش اجتماعی است. یک جنبش وقتی برآمد نیاز جامعه باشد؛ در درون خود و با تکیه به نیرو و توان خود وارد عرصه کار زار مبارزه می شود. درآن جنبش مخالفت با اعدام و ترور بخشی از مطالبات مطرح شده خواهد بود. یک جریان سیاسی اجتماعی زمانی می تواند ادعای پیوند گسست ناپذیر با توده ها را داشته باشد که در دیگرعرصه های اجتماعی قدرت مانور و سازماندهی خیزش اجتماعی را داشته و آنرا رهبری وهدایت کند. در غیر اینصورت به صرف شکل گیری یک حرکت خاص در یک شرایط معین بر رویکرد تشکل پزیری؛ تاثیر گذار نخواهد بود. باید دید که ادامه اعتصاب به کجا ختم می شود. آیا مسیر مبارزه علیه نابرابری؛ تبعیض وهرگونه ستم را پیش خواهد گرفت؟ و یا این اعتصاب نیز به یکی دیگر از همین حرکتهای مقطعی وزمانی خاص؛عقیم خواهد ماند.
- این فراخوان اعتصاب و پاسخ به آن اولین بار نیست که در کردستان اتفاق می افتد شما فکر می کنی کردستان از چه پتانسیلی و زمینه های عینی و ذهنی برخوردار است که این منطقه را در پاسخ به این فراخوانها از سایر مناطق ایران جدا می نماید؟
ج: ذکر چند نکته را در پاسخ به این پرسش ضروری می دانم.
- درطول چهل سال حاکمیت فاشیست اسلامی کردستان تسلیم این رژیم انسان ستیز خون خوار نشد. کردستان نه به لحاظ مذهبی ونه ملی زمینه پیوند به این رژیم را درخود نداشته و ندارد. رژیم در کردستان به جای رونق وشکوفای اقتصادی و رسیدگی به بهبود معیشتی مردم؛ تبعیض و نابرابری را ترویج وعملی کرد. هزاران انسان بیدفاع توسط این رژیم جنایت پیشه زندان؛ اعدام و آواره شدند.
- برخلاف دیگر نقاط ایران گروها وجریانات سیاسی در جامعه کردستان ریشه دارند. گرچه این پیوند (احزاب ومردم) دردوره های مختلف دارای فراز ونشیبهایی بوده اما هیچ وقت به طور کامل گسست نکرده است. هر فشار سیاسی؛ اقتصادی و اجتماعی رژیم بر توده مردم؛ زمینه گرویدن نسل جوان به جریانات سیاسی را هموار تر کرده است. چهار دهه مبارزه طبقاتی در کردستان ثابت نموده است که مردم کردستان هیچگاه این رژیم را متعلق بخود ندانسته اند
- و اما نکته اخر که بسیار مهم است، بیش از هشتاد درصد مردم کردستان کارگر؛ و زحمتکش شهر و روستا هستند. با زحمت و تلاش بسیار زندگی خانواده خود را تامین می کنند. وجود این رژیم فاصله طبقاتی را بیشتر کرده است. تبعیض و نابرابری به اوج خود رسیده است. مذهب به ابزار سرکوب و ترویج فقر تبدیل شده است. نسل جدید ازخرافات و اندیشه های ارتجاعی گریزان و بیزار شده اند. هیچ امیدی به آینده خود ندارند. بخش وسیعی از این نسل؛ نسل جدید از خرافه پرستی و سنت گرایی؛ به سمت خود باوری و واقعیتهای عینی تغییر مسیر داده است.در کردستان تعلقات مذهبی به شدت در حال از هم پاشیدن است. ممکن است این گسست الزاما بدون انحراف؛ کج فهمی و تبدیل شدن به ابزار در مسیر دیگری نباشد، اما واقعیتهای درون جامعه بیانگر شکل گیری توده ای خود محور برای گذار از کل سیستم جمهوری اسلامی است. چپ و سوسیالیستها درشکل گیری این پروسه بیشترین نفوض ونقش را دارند. حرکت به سمت جریانات چپ وفعالان سوسیالیست درشکل گیری گرایش طبقاتی نقش اساسی ایفاء کرده اند. عدم تعصب مذهبی وشرایط سخت زندگی ومعیشتی زمینه ساز شکل گیری گرایشات ستم ستیزی وطبقاتی شده است. درکردستان فعالان سوسیالیست خوش نام ترین انسانهای جامعه هستند. این فعالان تحت هرشرایطی گرایش و بینش سیاسی خود را تبلیغ وترویج می کنند. کمتر سوسیالیستی است که درجامعه کردستان شناخته شده نباشد. طبیعتا چنین جامعه ای آمادگی پیوستن به حرکتهای اعتراضی را دارد. این پتانسیل مبارزاتی زنده و درحال رشد را درهیچ جای ایران نمی توان یافت درکردستان برمزار جان باخته گان و درحضور هزاران کس سرود طبقاتی خوانده می شود. درکردستان فعالان سوسیالیست و پیشروان کار گری در مناسبت و گرد همایها صحبت وگاها سخنرانی می کنند. بربستر همین شرایط عینی است که فراخوان اعتصاب واعتراض شکل میگیرد و اجرا می شود.
- با بحرانهای بشدت اقتصادی و سیاسی و سقوط ارز و تورم سرسام آور که زندگی و معیشت میلیونها انسان را در جامعه ایران در معرض خطر و نیستی قرار داده است شما فکر میکنید، این اتحاد و همبستگی طبقاتی در کردستان بتواند تاثیری در ادامه حرکتهای اعتراضی و اعتصاب عمومی کارگران و زحمتکشان در سطح جامعه ایران با توجه به خیزش دیماه را بهمراه داشته باشد؟
ج: بگذار به صراحت بگویم که صرف بحران سیاسی؛ اقتصادی و اجتماعی؛ باعث اعتصاب واعتراض نخواهد شد.این شرایط یکی از مولفه های قدرتمند اعتراض است اما به خودی خود کافی نیست. باید توده های تحت ستم محرومان ومظلومان و استثمار شده گان به این درک برسند که این شرایط زندگی غیر قابل تحمل است؛ خود با تکیه به نیرو وتوانشان برای تغییر آن برای زندگی بهتر وارد عرصه کار زار شوند. درجریان مبارزه رودر رو وخسته گی ناپزیر پختگی و کارایی خود را برای نابودی برده گی مزدی به نمایش بگذارند.علاوه براعتراضات کارگری که هر روزه شاهد ان دراقصی نقاط ایران هستیم؛ اعتراضات توده ای اجتماعی به شیوه های مختلف کماکان درجریان است. در این میان حرکت معلمان؛ بازنشسته گان و رانندگان که با شکل منظم و سازمان یافته پیش می رود مهم و برجسته است. به دلیل متشکل و سراسری بودنشان در جنبشهای اجتماعی ایران جایگاه خاصی دارند. طبیعتا تا سیری که این جنبشهای سراسری ومتشکل که از درون خواسته ها و مطالبات خود و به نیرو و توان مطالبه جویان عرض اندام کرده است تاثیری به مراتب بیشتر از یک حرکت خاص منطقه ای دارد. اعتصاب عمومی کردستان در تداومش می تواند محرک شکل گیری حرکت فرا منطقه ای شود. اما درصورت خاموش شدن مانند دو اعصاب دیگر سالهای گذشته به یاد وخاطره ای در تاریخ جنبش کردستان تبدیل خواهد شد. باید منتظر ماند فعلا نمی توان پیش بینی کرد که این اعتصاب سر آغاز جنبش عظیم توده ای خواهد شد یا نه؟ به لحاظ شرایط عینی و ذهنی زمینه تداوم حرکتهای اعتراضی بنا برشرایط به غایت مصیبت بار معیشتی؛ اقتصادی و سیاسی موجود است. فعالان کارگری چندین سال است به تشکلات فرامنطقه ای پیوسته اند. در کنار دیگر فعالان و پیشروان جنبش کارگری برای هم پیوستن سراسری و طبقاتی کارهای زیادی شده است. اما درزمینه جنبش اجتماعی سراسری این هماهنگی و اتحاد هنوز شکل نگرفته است. مردم کردستان دراعتراضات دیماه شرکت نکردند. به باور من در صورتی که جنبش دیماه نود وشش و مرداد نود وهفت در کردستان هم فراگیر میشد؛ مهار وخاموش کردن آن توسط حاکمیت؛ به آسانی امکانپذیر نبود. متاسفانه با توجه به خواسته ها ومطالبات مشترک این جنبشها هنوز به هم پیوند نخورده اند. شرایط زندگی ومعیشت بسیار سخت و به مرحله بحران رسیده است، قدرت خرید مردم هر لحظه کاهش پیدا می کند، حاشیه نشینی و بی سرپناهی به اوج رسیده است.فقر؛ گرانی؛ بیکاری وتورم بیش؛ از هشتاد درصد جامعه را در باتلاق خود فرو برده هیچ امیدی به بهبودی وضعیت موجود درجامعه وجود ندارد. زمینه شکل گیری یک جنبش نیرومند توده ای مساعد است. اما این تصمیم برای شکل گیری کارزار یک جنبش نیرومند اجتماعی مداوم کی عملیاتی خواهد شد؛ برای من روشن نیست. فقط می توان تاکید کرد زمینه این حرکت هر روز مساعد تر می شود. در درون این جنبشها فعالان و پیشروان وجود دارند. هیچ کدام از این حرکتها بدون سازماندهی نبوده و نخواهد بود. خفقان وسرکوب جلو سازماندهی علنی را سد کرده است. اما نتوانسته بردیگرشکلهای رهبری مبارزاتی غلبه کند. استفاده از اینترنت و شبکه های اجتماعی عملا خلاء بین فعالان و توده ها را پر کرده است. با توجه به تغییر و تحول در پیشرفت اطلاع رسانی؛ رهبری مبارزاتی حرکتهای اعتراضی به مراتب سهل تر و سریعتر شده است. هرگونه نسخه پیچی و دخالت از بالا باعث تشتت و انشقاق آن می شود. برهیچ کس پوشیده نیست که مطالبات این جنبشها طبقاتی ست. بنابر این گرایش سوسیالیستی درون آن حرف اول را می زند. باید کمک کرد تا راه کار مناسب به هم پیوستگی فراهم شود. جنبش محرومان و جنبش کارگران و مزد بگیران؛ یک جنبش طبقاتی با منافع مشترک است. هراندازه پیش روی هرکدام ازاین جنبشها؛(جنبش اجتماعی، کارگری، معلمان، رانندگان، بازنشستگان، پرستاران، دانشجویان، زنان ) زمینه ساز شکوفایی جنبش هم سرنوشت خود می باشد. پیش رویی این جنبشها زمینه ساز سازمان یابی مستقل طبقاتی می شود. جنبش محرومان از جنبش کارگری تفکیک ناپذیر است. کارگر و پیشروان آن همچنانکه برای سازمان یابی مستقل خود تلاش می کنند باید برای سازمان یابی عرصه های دیگر مبارزه طبقاتی اجتماعی تلاش و فعالیت کنند.
- شما دستاوردهای این اعتصاب را چگونه ارزیابی می کنی و فکر می کنی اگر فعالین جنبش کارگری در امر سازمان دادن این حرکت نقش فعالتر داشته اند، اعتصاب شکل همه جانبه تری بخود میگرفت و در تقویت توازن قوا به نفع جنبش کارگری تاثیر گذار بود؟
ج: قطعا بخش وسیعی از فعالان کارگری و اجتماعی در شکل گیری هر گونه حرکت و اعتراض نقش بر جسته دارند. اما این دخالت گری به خودی خود باعث سازمان یابی نمی شود.هدایت و رهبری حرکتهای اعتراضی یکی از وظایف فعالان وپیشروان جنبش کارگری ست. روی کرد سازمان یابی با توجه به شرایط استبدادی به شدت خشن و سرکوب گر تغییر کرده است. درتمام این حرکتها سازمان دهی وجود دارد ولی تشکل حد اقل به شکل علنی موجود نیست. می توان این نوع سازماندهی و ابتکارعمل پیشروان و فعالان جنبشهای اجتماعی در دوران سرکوب دانست. اگر بپذیریم که هرحرکت به نیروی پیشرونده احتیاج دارد؛ نیرویی که بتواند ساز و کار عملیاتی ان را برنامه ریزی وهدایت کند. پی خواهیم برد که اگرمبارزات کارگری و توده ای فاقد تشکل است؛ نطفه های آن را در درون خود پرورش داده است. باید فضای تولد انها فراهم شود. درنتیجه هیچ حرکت اعتراضی بدون دست آورد نیست . یکی از دست آورد های این اعتصاب تقویت روحیه وحدت طلبی مبارزاتی درجامعه است. اما همچنانکه قبلا اشاره کردم تداوم مبارزه است که باعث تغییر توازن قوا و پیشروی دردست یابی به مطالبات می باشد. جنبش دیماه نود وشش پایه های حکومت را به لرزه دراورد .درمرداد ماه امسال باردیگراین جنبش توده ای به خیابان آمد و موجودیت عینی خود را به معرض نمایش گذاشت. علت خیزش توده ای مطالبات ازادی؛ رفاه؛ پایان تبعیض و نابرابری است که درشعار (نان ؛ کار؛ آزادی )متمرکز شده؛ فریاد زده می شود. یاد آور می شوم که تمام اعتراضات کارگری و اجتماعی بر روند رو به رشد همدیگر تاثیر دارند. این اعتراضات به همان نسبت که برای حا کمیت چالش بر انگیز است دربالا بردن توازن قوا وتقویت روحیه مبارزاتی موثر و کارساز است اعتصاب عمومی کردستان نیز به نوبه خود جبهه مطالبه گری جنبش ستمدیده گان و فرودستان را تقویت خواهد کرد. این شرایط با اول انقلاب متفاوت است. رژیم جمهوری اسلامی تمام توان خود را به کار بسته تا جنبش اجتماعی کردستان به جنبش سراسری پیوند نخورد. کردستان پا بگیرد به نکته اتکای سراسری تبدیل خواهد شد. اینبار مردم دیگر نقاط ایران کردستان را ضد انقلاب نمی دانند یلکه؛ پرچمدار مبارزه ستم ستیزی و طبقاتی خود فرض خواهند کرد. پیشروان و فعالان کارگری و سوسیالیست کردستان؛ سالهاست بذر وحدت مبارزه طبقاتی علیه هر گونه ستم؛ نابرابری و استثمار را در هر نقطه ایران کاشته اند. این محصول در حال به ثمر رسیدن است. کارگران و زحمتکشان تمام نقاط ایران زیر بار سنگین ستم و استثمار وحشیانه بردگی مزدی خرد شده اند. ستم؛ سرکوب؛ استثمار؛ فقر فلاکت و سیه روزی؛ تمام کارگران و زحمتکشان ایران را فرا گرفته است. پایان این زندگی نکبت بار درگرو متشکل شدن در تشکلات مستقل می باشد. تهدیدات شدید نیروهای امنیتی علیه رانندگان اعتصابی باز تاب شکاف عمیق جامعه وحکومت؛ ترس و هراس هر چه رادیکالیزه شدن جنبش فرودستان می باشد.
. پیام شما به مردم کردستان بوِیژه کارگران و توده های زحمتکش در ادامه این مبارزات چیست؟ ۸
ج: مردم کردستان چهل سال حاکمیت به شدت فاسد؛ جنایت کار و تبعیض آمیز این رژیم را با گوشت؛ پوست؛ و استخوان درک و لمس کرده اند. ظلم وستمی که این رژیم بر مردم کردستان و ایران روا داشت درطول تاریخ بی نظیر بوده است. کارگران و زحمت کشان کردستان نه به آرزوی خود زندگی کردند؛ و نه توانستند حداقل امکانات رفاهی و آسایشی برای خانواده خود فراهم کنند. زنان و دختران بیشترین قربانیان این ستمگر فاشیست بوده اند. به امید بهتر شدن شرایط زندگی بهترین دوران زندگی خودرا درناکامی گذرانند. البته گذران نبود فقط گذری با رویاها و امید های بر جا مانده لحظه های تلخ وافق دست نیافتنی آرزوها بود. آیا سزاوار است بازهم سرنوشت خود را به دست تقدیر به سپاریم ؛یا تلاش کنیم که این بارخود آن را رقم زنیم. با وجود سرکوبهای خشن؛ تلاش مزدوران حکومتی ازطیفهای ملی ؛مذهبی و اصلاح طلب؛ برای به چالش کشیدن و به زیر نفوذ خود در آوردن آن؛ جنبش انقلابی کردستان هیچ وقت راه پس رفت را درپیش نگرفت.افت وخیزهای زیادی داشت ؛اما هرباربا محتوای طبقاتی و قد برا فراشته در ستیز؛ مصمم و استوار با نظام بردگی مزدی به ستیز و مبارزه برخاست. چنین جنبشی با این تاریخ پربار؛ و با این همه تجارب گرانقدر انتظار می رود پرچم دار تلاش برای نابودی هرگونه ستم و نابرابری؛ تا لغو و الغای مناسبات بردگی مزدی درکل ایران باشد.
منافع کارگران وزحمت کشان کردستان به منافع کل هم طبقه ای هایشان درایران گره خورده است. بدون پیوند و اتحاد طبقاتی سراسری؛ به مطالبات خود نخواهند رسید. بهبودی درزندگی و معیشت کارگر و زحمت کش کُرد به بهبود کارگران وستمدیده گان کل ایران گره خورده است. هرگونه تفرقه و نفاق صفوف طبقاتی انان را متزلزل وشکننده خواهد کرد.
اگر توضیح بیشتر یا پیامی دارید لطف بفرمائید توضیح دهید؟ .۹
ممنون به خاطر وقتی که دراختیارم گذاشتید. صحبت خاصی ندارم آرزوی موفقیت برایتان دارم.
با تشکر از وقتی که در اختیار این نشریه گذاشتی؟
من هم از شما ممنونم.
موفق باشید