آیا بدون حضور کومه له اعتصاب عمومی روز چهارشنبه ۲۱ شهریور در کردستان به پیروزی می رسید؟
ابتدا لازم می دانم اشاره ای داشته باشیم به سیر شکل گیری این اعتصاب:
بعد از خبر اعدام سه زندانی سیاسی، زانیار و لقمان مرادی و رامین حسین پناهی و بمباران مقرات حزب دموکرات کردستان و حزب دموکرات کردستان ایران روز یکشنبه مرکز همکاری احزاب ناسیونالیست و اسلامی در کردستان ایران بطور شتابزده و با اعتماد به نفس کاذب فراخوان به اعتصاب عمومی برای روز دوشنبه را صادر کردند. بدین معنا که این احزاب در اوج بی تجربگی در این زمینه و با توجه به فراخوان هایی قبلی که صادر کرده بودند که “لامپ خانه ها را خاموش کنند”، تصور می کردند اعتصابی میلیونی در این سطح فقط صرفا با یک فراخوان فوری شکل می گیرد. در حالیکه اگر کسی رویدادهای آن چند روز را دقیقا زیر نظر گرفته باشد این مسئله کاملا روشن بود که تا ساعت های منتهی به عصر روز یکشنبه یعنی چند ساعت مانده به روز تعیین شده برای برپایی اعتصاب عمومی، هیچ کار تبلیغی برای این اعتصاب از سوی این جریانات مشاهده نمی شد. این احزاب بدون در نظر گرفتن زمان برگزاری برای این اعتصاب، دست به حرکتی عجولانه و بدون آمادگی زده بودند که صددرصد محکوم به شکست بود و یا اگر تخفیفی قائل شویم، شاید تعداد بسیار اندکی از طرف داران این احزاب به این فراخوان جواب مثبت میدادند.
این احزاب بدون در نظر گرفتن تشکیلاتی توده ای که بارها تجربه به پیروزی رساندن اعتصابات عظیم در کردستان را داشته است، به خیال خودشان در نظر داشتند از فضای ملتهب به وجود آمده در کردستان و احساسات پاک بسیاری از مردم کردستان که نسبت به اعدام این سه جوان وجود داشت به نفع خودشان استفاده کنند و برای مرکز همکاریشان که چند ماه بیشتر از عمرش نگذشته است اعتبار کسب کنند. این احزاب کاملا فرصت طلبانه درصدد بودند یک تشکیلات با نفوذ کمونیستی را بار دیگر انکار کنند.
دراینجاست که باید به جواب این سوال پاسخ داد که آیا این اعتصاب بدون حضور تشکیلات کومه له، سازمان کردستان حزب کمونیست ایران به پیروزی میرسید یا خیر؟
در جواب این سوال من با جرأت خواهم گفت که خیر. بدون حضور کومه له، فراخوان این اعتصاب نه تنها به دستاوردی برای مبارزات مردم کردستان تبدیل نمیشد، بلکه به یک شکست برای مردم کردستان و این احزاب تبدیل میگردید. نیروهای چپ و کمونیست و بویژه کومه له با توجه به تجاربی که از اعتصاب عمومی های گذشته(۱۶مرداد ۸۴ و ۲۳ اردیبهشت ۸۹) داشتند، توانستند که احزاب دیگر را متقاعد کنند که فراخوانشان را به روز چهارشنبه و در هماهنگی با احزاب و جریانات دیگر از جمله جریانات چپ و کمونیست تغییر بدهند. در اینجا باید اشاره کنم که اگر این اعتصاب در روز دوشنبه و بدون حضور تشکیلات کومه له سازمان کردستان حزب کمونیست ایران برگزار میشد، بدون شک پیروز نمیگردید و جمهوری اسلامی در آن شرایط، آن را به یک موفقیت دیگر برای خودش تبدیل میکرد و با اعتماد به نفس بیشتری به سرکوب مردم کردستان و همینطور احزاب کردستان میپرداخت.
این احزاب و مرکز همکاریشان فکر میکردند که یک اعتصاب عمومی فقط با یک فراخوان به پیروزی خواهد رسید و این بزرگترین ضعف و اشتباه این احزاب بود. از همان لحظه که فراخوان این اعتصاب داده شد، با وجود تهدیدات مقامات بالای سپاه و جمهوری اسلامی که گویا قصد حمله به نیروهای اپوزیسیون کردستان را دارند، رفقای تشکیلات کومه له در مقر اصلی کومه له در زرگویز مانده و با وجود تمام خطرات برای به پیروزی رساندن این اعتصاب تلاش کردند.
رفقای واحد خبر و تلویزیون های کومه له و حزب کمونیست ایران از روز یکشنبه تا بعد از اعتصاب عمومی بدون یک ساعت استراحت تلاش کردند که صدای فراخوان این اعتصاب را از طریق شبکه های اجتماعی و تلویزیون به تمام شهر و روستاهای کردستان برسانند.
یک اعتصاب پیروز نتیجه یک کار هماهنگ، پیگیر و خستگی ناپذیر و دلسوزانه صدها انسان مبارز است. در اینجا باید به نقش آن رفقای چپ و کمونیستی که در داخل ایران هستند اشاره کرد. کسانی که تراکت و اعلامیه های فراخوان را در دل شب بردیوارهای کوچه های شهرهای کردستان زده تا اطلاع رسانی کنند و به طرز خستگی ناپذیری تلاش کردند این اعتصاب به پیروزی برسد. شاید عده ای شعار زنده باد اعتصاب عمومی که با رنگ سرخ بر دیوارهای شهرهای کردستان حک شده را ندیده اند، شاید کسانی نقش آن فعالین جسور را که چند نفره مغازه به مغازه و کارگاه به کارگاه میگشتند و مردم را به اعتصاب دعوت میکردند ندیده اند و یا از آنها خبر نداشتند و یا به مزاجشان خوش نیامد که خبر داشته باشند!
مبارزین راستین اینها هستند که در دل خفقان جمهوری اسلامی وظیفه خودشان را فراموش نمیکنند و دنبال به پیروزی رساندن اعتصاب بودند و خوشبختانه توانستند با افتخار به پیروزی برسند.
در اینجا باید به مسئله دیگری نیز اشاره کرد که بسیاری سعی در پوشاندن آن دارند و آن نقش و حضور احزاب و جریانات چپ در این اعتصاب عمومی بود. خوشبختانه در این اعتصاب، تجربه بسیار مهمی برای کمونیستها در کردستان به دست آمد و آن فراخوان مشترک چند جریان چپ در کردستان بود، اسامی این احزاب به شرح زیر است:
روند سوسیالیستی کومه له
کمیته کردستان حزب کمونیست کارگری_ حکمتیست
کمیته کردستان حزب کمونیست کارگری ایران
مبارزان کمونیست
وبه همراه کومه له سازمان کردستان حزب کمونیست ایران
این دستاورد مهمی بود که جریانات و سازمانهای چپ بعد از مدتها زمینه های همکاری عملی در داخل را پیدا کردند و این آن چیزی است که خشم عده ای را برافروخته است، عده ای که در جریان تلاش حزب کمونیست ایران برای شکل دادن به یک قطب چپ، داد و فغان سر می دادند که این کار بیهوده است و “این بچه مرده به دنیا آمده است”.
احزاب چپ و کمونیست در این اقدام مشترک تجربه با ارزشی از همکاری را به دست آوردند که دیگر جریانات و مخالفان همکاری چپ و کمونیست در کردستان تلاش میکنند که این همکاری را نادیده بگیرند.
در آخر باید باید به این نکته نیز اشاره کنم که بعد از پیروزی این اعتصاب شکومند میلیونی مطبوعات و رسانه های بورژوایی از بی بی سی فارسی گرفته تا شبکه صدای آمریکا تا رسانه های وابسته به احزاب ناسیونالیست در کردستان عراق و ایران در یک ائتلاف عملی و نانوشته تلاش کردند که نقش کومه له در این اعتصاب را کمرنگ جلوه دهند یا حذف نمایند اما مردم آگاه کردستان به خوبی میدانند که نه تهدیدات جمهوری اسلامی و نه توطئه سکوت و تحریف رسانه های بورژوایی و نه جریانات بورژواناسیونالیست و مرتجع اسلامی در کردستان، نمی توانند نقش کومه له و حزب کمونیست ایران را کمرنگ نمایند.
باشد که این تجربه به دیگر شهرهای ایران نیز گسترش یابد و مردم کردستان در هماهنگی با دیگر شهرهای ایران حکومت جنایتکار جمهوری اسلامی را به گور بسپارند.
شهریورماه ۱۳۹۷