دشمنی با انگلس برای رضای خدا!

اگر ایده آلیست ها را به دو گروه مذهبی و فلسفی تقسیم کنیم که تفاوت ِ مذهبی ها با فلسفی ها در تفرق و پراکندگی ِ اعتقادی دینی شان است، اما فلسفی ها یک وجه ِ مشترک هم با همدیگر و هم با مذهبی ها دارند و آن اعتقاد به ماوراء الطبیعه یا مشخصن خدای نادیدنی و فاقد ِ خصوصیات ِ مادی است. به این معنا که ایده آلیست های مذهبی- دینی نه به خدا و نه پیامبر ِ همدیگر نه تنها اعتقاد ندارند بلکه هرکدام برای خود خدا و پیامبر ِ جداگانه ای متفاوت با دیگر ادیان دارند. در حالی که فلسفی ها دست ِ کم در استدلال های نظری فلسفی شان، این یا آن خدای مشخص را در نظر نداشته بلکه می خواهند خدای ازلی ابدی ِ همیشه همان ِ عام ِ فلسفی را که آفریننده،گرداننده، سامان دهنده و سرنوشت ساز ِ جهان و بشریت ِ فانی است را ثابت کنند. در واقع، اگر ایده آلیست های مذهبی در اعتقادات ِ دینی شان ایده آلیسم را تکه پاره می کنند، ایده آلیست های فلسفی آن را دست ِ کم در اعتقاد به « خدای واحد» وحدت و یکپارچگی ِ خیالی و ذهنی- ایده ای می بخشند. « اثبات ِ خدا » از نظرگاه ِ فلسفی، برای ایده آلیست ِ دینی مذهبی به معنای اثبات و حقانیت ِ دین و پیامبر ِ اوست. همچون یهودیت ، مسیحیت و اسلام. از این روست که ایده آلیست های مذهبی و فلسفی در جامعه های یهودی، مسیحی و اسلامی یکسان به فلسفه های ایده آلیستی ِ اروپایی به خصوص کانتیسم و هگلیسم می نگرند و از آموزه های این فیلسوفان برای اثبات ِ حقانیت ِ دین ِ خود بهره می برند. از سده ی بیستم نیز یک جریان ِ فلسفی ایده آلیستی در کنار ِدیگر جریان های یاد شده پا گرفته که سفسطه گرانه و زیرکانه با تحریف و وارونه نمایی ِ اندیشه ی مارکس نظرات ِ علمی فلسفی ِ او را تعبیر و تفسیر ِ کانتی یا هگلی کرده و نتیجه ی اقتصادی سیاسی و در نهایت ایده آلیستی ِ خود را از آن برداشت می کند.نمونه ی این تعبیر و تفسیرهای ایده آلیستی و غالبن متافیزیکی را ما در ترجمه هایی که در ایران هم شایع است مشاهده می کنیم. بر طبق ِ این برداشت، هرگونه استدلال ِ فلسفی( نظرورانه) حتا در عرصه ی اقتصادی ، با هدف ِ نقض و کتمان ِ قوانین ِ عام ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک، و در چارچوب ِ ایده آلیسم ِ مذهبی و در خدمت ِ مذهب( ماوراء الطبیعه ی بی زمان و مکان ِ قائم به هیچ ِ ناقانونمند) خواهد بود. در اینجا، یعنی در وجه ِ فلسفی است که یکپارچگی ِ ایده ای ِ ایده آلیسم و متاقیزیسم ِ ثابت انگار و ایستانگرش رو در روی مونیسم ِ جهان شناسانه و انسان شناسانه ی ماتریالیسم ِ دیالکتیک ِ حرکت مند و تکامل مند ایستاده است.

این ایده آلیسم ِ یکپارچه متحد ِ فلسفی امروزه به طور متحد و یکپارچه در برابر ِ انگلس به عنوان ِ مدافع، نظریه پرداز و نماینده ی فلسفه ی علمی( ماتریالیسم ِ دیالکتیک ) قرار دارد.

دشمنی ِ ایده آلیست های مشترک المنافع ِ مذهبی- فلسفی با انگلس یا درواقع با ماتریالیسم ِ دیالکتیک بی دلیل هم نیست. هم دلیل ِ طبقاتی دارد و هم از این رو دلیل ِ ایدئولوژیک. انگلس بود که با یاری، همفکری و همکاری ِ تا پایان ِ عمرش با مارکس، با کشف ِ قوانین ِ دیالکتیک ِ ماتریالیستی، جهان ِ واقعن و حقیقتن موجود را بی نیاز از خدا اعلام نمود و این خودآی هیچ کاره را به مثابه ِ چرخ ِ پنجم ِ کرد و کارهای قانون مند ِماشین ِ همیشه در حرکت ِ جهان ِ مادی و طبیعت ِ خودران و خودگردان بیرون انداخت. یا در واقع به همان جایی تبعید کرد که جایگاه ِ پیدایش و موجودیت ِ آن است: ذهن و تخیل ِ ایده آلیست ها.     ازاین جاست که دشمنی ِ خداسازان و خداپرستان با انگلس شکل می گیرد و تمامی هم ندارد و این دشمنی را تاکنون در ده ها جلد کتاب که در رد ِ افکار و نظرات ِ علمی- فلسفی ِ انگلس، یار، همکار و همفکر ِ مارکس نوشته اند نشان داده و از این پس نشان خواهند داد.

یک دلیل یا در واقع تمام ِ دلیل های ضدیت ِ ایده آلیست های فریبکاری که بعضن خود را مارکسیست هم می نامند تا هم بر اعتبار ِ انگلس به عنوان ِ نخستین و با اعتبارترین مارکسیست خط ِ بطلان بکشند و هم خود ِ مارکس را از آنچه واقعن و حقیقتن هست سلب ِ اعتبار و حیثیت سازند، قوانین ِ عام ِ دیالکتیک ِ ماتریالیستی است که موجب شده خدا از موجودی فراطبیعی و فراانسانی به وجودی ذهنی و تخیلی و غیر ِ لازم، و حتا مزاحم و اخلال کننده در آزادی ِ عمل ِ انسان ها در فرایند ِ پراتیک و شناخت ِ تاریخی اش تبدیل گردد. این قوانین چه هستند که این چنین خشم و کینه ی ایده آلیست ها را بر انگیخته است؟ : قانون های نفی، نفی ِ نفی ، گذار از تغییرات ِ کمی به دگرگونی ِ کیفی، و در نهایت تکامل از پست به عالی.

من برای فهم ِ اهمیت ِ موضوع هم برای بشریت و هم برای ایده آلیست های خواهان ِ تداوم رابطه ی خدایگان بندگی در مناسبات ِ انسان ها با همدیگر و با «خالق»، یک نمونه از آنچه که موجب ِخشم و بیزاری ِ ایده آلیست ها از فلسفه ی علمی ِ « اختراع ِ انگلس»( به گفته ی خداپرستان) گردیده را توضیح می دهم تا نشان دهم این خشم و دشمنی چه قدرهم دلیل ِ مادی و موضوعیت ِ تاریخی و خصوصن آبشخور ِ ایدئولوژیک دارد. به عنوان ِ مثال در نقش ِ قانون ِ نفی و نفی نفی و پیامدهای ناگزیر ِ آن در پیدایش و دگرگشت های زندگی:

زندگی بر روی زمین یا به بیان ِ دقیق تر در بخشی از طبیعت و جهان ِ مادی ِ واقعن و حقیقتن موجود به نام ِ زمین، با پیدایش ِ جانداران ِ تک سلولی در نتیجه ی فعل و انفعال های فیزیکی شیمیایی در اقیانوس ها آغاز می گردد. این نفی ِ غیر ِ جاندار و گذار به جاندار با مشخصه های خود ویژه ی آن در طبیعت، نخستین نفی در حرکت ِ ماده در شکل ِ ارگانیک و قانون مند ِ آن است. جاندار ِ تک سلولی با گذشت ِ زمان و در اثر ِ کنش و واکنش ها و همکنشی و سوخت و ساز و ساخت و سازهای فیزیکی شیمیایی ِ بسیار و طولانی در طبیعت و با طبیعت( اقیانوس)، تبدیل به پرسلولی می شود. با این گذار ِ تکاملی، جاندار ِ پر سلولی ِ جدید جاندار ِ تک سلولی بودن ِ پیشین ِ خود را نفی می کند و به مرحله ی عالی تری از زندگی تکامل می یابد یا در واقع زندگی بر روی زمین را به مرحله ی عالی تری فرا می برد. این دومین نفی یا نفی ِ نفی است.

حرکت ِ مطلق ِ دیالکتیکی، ضد ِ حرکت یعنی پایداری یا سکون ِ نسبی را نیز در متن و بطن ِ خود دارد. یعنی تا زمانی که کمییت های لازم برای گذار و فرارفت از مرحله ی پست به مرحله ی بالاتر و برتر کاملن فراهم نگردیده مرحله ی موجود در حالت ِ پایداری ِ نسبی یا در واقع حرکت ِ کند به نسبت ِ حجم و اندازه و کیفییت و عمر ِ پدیده به سر می برد تا شرایط ِ گذار و دگرگونی ِ کیفی کاملن آماده گردد. مانند ِ میوه بر درخت که هم در حالت ِ سکون و پایداری ِ نسبی یعنی کال و نارس است و هم در حرکت ِ ذاتی ودیالکتیکی تا برسد واز نارس به میوه ی رسیده گذر کند.فرایندی که تنها در طول ِ چند ماه کامل می شود.    میلیون ها سال طول کشید تا زندگی ِ پرسلولی در اقیانوس رشد و نمو ِ کممی نماید و از رشد ِ کم شمار به رشد ِ پرشمار افزایش یافته و درنتیجه جاندار ِ پر سلولی نخست دو زیست و سپس در خشکی از آبزی به هوازی تغییر ِ کیفییت ِ زیستی دهد. این نفی ِ بعدی در فرایند ِ پیدایش و تکامل ِ زندگی است. در این معنا، هربار نفی و گذار، زندگی بر روی ِ زمین( نقطه ای از طبیعت و جهان ِ مادی ) را به مرحله ی عالی تری از تکامل فرا می برد. این نفی و نفی ِ نفی های بسیار ادامه می یابد تا به عالی ترین مرحله ی تکامل و غایت ِ هستی ِ مشخص اش در وجود ِ انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز که محصول ِ نهایی ِ تمام ِ مراحل ِ تا کنونی ِ این تکامل و نفی های بسیار در درازای چند هزار میلیون سال هستی ِ زمین که خود بخشی جدایی ناپذیر از طبیعت و ماده ی ازلی- ابدی در حرکت است فرا رود و توانش ِ تکاملی ِ ماده ی در حرکت از طبیعت به جامعه ی انسانی منتقل گردد.                     تکامل ِ جامعه ی انسانی نیز همانند ِ طبیعت از حالت ِ ساده و ابتدایی ِ تک سلولی به نسبت ِ مراودات و مناسبات ِ محدود ِ هر سلول ِ خانواده یا ایل و طایفه در کمون های پراکنده ی دور از هم آرام آرام آغاز به رشد و توسعه ی تولید ِ ابزار و مراودات و مناسبات می کند تا از حالت ِ کمون و در خود بودن به در آید و با نفی ِ محدودیت ِ ارگانیسم ِ تولیدی مناسباتی ِ خود به مرحله ی عالی تر و تکامل یافته تری از ارگانیسم ِ تولیدی مناسباتی فرا رود. این فرایند ِ گذارهای تولیدی مناسباتی تا به امروز که با چندین نفی و نفی نفی ِ تاریخی ِ تولیدی و مناسباتی همراه بوده است به دوران ِ ما یعنی دوران ِ سرمایه داری فرابالیده تا در نهایت به سوسیالیسم و کمونیسم که آخرین و متکامل ترین نفی و غایت ِ تاریخ ِ بشری است برسد. ( غایت و غایت مندی یعنی: احتمالی که در فرایند ِ پیدایش و رشد و قطعیت یابی ِ شکلی و محتوایی ِ هر پدیده ی مادی، یعنی، شکل گیری ، سازمان مندی، و خودگردانی و خود تنظیم گری ِ قانون مندانه ی آن پدیده تبدیل به اجبار( جبر ِ دیالکتیکی) گردیده و موجب ِ تکامل ِ آن پدیده می شود.). در این فرایند ِ دراز زمان ِ تاریخی، با رشد و گسترش ِ کمی و کیفی ِ ابزار و مناسبات ِ تولید،به طور ِ مداوم آگاهی و شناخت ِ انسان نیز پا به پای این توسعه رشد و اعتلا یافته و به نوبه ی خود به عاملی در سرعت بخشیدن به رشد ِ کمی و کیفی ِ تکامل ِ اجتماعی تبدیل شده است. با این توضیح که، شعور- یعنی رفتارهای غیر ِ شرطی و هوشمندانه ی جانداران-، آگاهی– یعنی درک ِ ساده ی ِ هنوز تبدیل به شناخت ِ علمی منطقی نشده و توان ِ ایجاد ِ پیوند ِ مفهومی ِ نقشه مند و هدف مند از طریق ِ به کارگیری ِ نشانه گان ِ زبانی و کلامی( واژه گان) با خود و همنوع ِ خود حتا در ساده ترین شکل آن، – و شناخت ِ علمی منطقی – یعنی عالی ترین ویژه گی ماده ی در حرکت و طبیعت که در عین ِ حال خود ویژگی ِ انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز است، در آخرین مرحله ی تکامل ِ زمین و موجودات اش پیدایش و تکامل یافته و نه آن طور که مذهب و فلسفه ی ایده آلیستی می پندارند در همان ابتدای« خلقت» ِ زمین و آسمان با آدم و حوا و به صرف ِ گفتن ِ یک « کن فیکون»( بشو! پس شد!) ِ آفریننده در ذات ِ تغییر ناپذیر ِ آدمی نهاده شده باشند.

این نظرات را من در چارچوب آموزه های ماتریالیسم ِ دیالکتیکی یی بیان کرده ام که نویسنده ای به نام ِ کریستوفر جی. آرتور در کتابی با عنوان ِ دیالکتیک ِ جدید و سرمایه،

آن را اختراع ِ انگلس نامیده است.( بخوانید: کتابی با همین عنوان را به ترجمه ی. فروغ اسدپور. ص.۱۵۵).  یعنی این که انگلس و به پیروی ازاو، من این ایده ها و نظرات را در ذهن ِ خود ساخته و به طبیعت و جامعه ی انسانی نسبت داده ایم. مفهوم ِ این سخن جز این نیست که واقعییت ِ مادی ِ خارج از ذهن غیر از آن چیزی است که ماتریالیسم ِ دیالکتیک کشف و بیان کرده و انگلس آن را بازتاب و بازگو نموده است. یا به بیان ِ دیگر، و به عنوان ِ مثال ِ مشخص، اگر ما بر پایه ی شناخت شناسی ِ ماتریالیستی دیالکتیکی و یافته های علوم ِ طبیعی میگوییم انسان محصول ِ میلیون ها سال تکامل ِ طبیعت از غیر ِ ارگانیک به ارگانیک، و از غیر ِ جاندار به جاندار،و از جاندار ِ تک سلولی به جاندار ِ پر سلولی ِ و از میمون به انسان است، نادرست ، و نظر ِ درست همان است که ایده آلیست های مذهبی و فلسفی می گویند. یعنی، انسان در هفت هزار سال قبل با همین شکل و قامت ِ راست و خصوصیات ِ فکری و فرهنگی و عقیدتی توسط ِ خالق ِ نامادی و نادیدنی از گل سرشته و آفریده شده و سپس به دلیل ِ نافرمانی و عصیان علیه ِ ارباب- رب یعنی ارباب- به زمین تبعید شده است.

حال، پرسش این است: به نظر ِ نویسنده ی کتاب- که در دست رس ِ ما نیست- و مترجم ِ کتاب – که در دست رس ِ ماست- کدام نظر درست و علمی است. اگر بگوید هیچکدام، آن گاه به ما بگوید پس کدام نظر ِ سومی هست که نه ماتریالیستی دیالکتیکی است و نه معتقد به خلقت و ایده آلیستی- مذهبی که در عین ِ حال توضیح دهنده ی چگونگی ِ پیدایش و هستی ِ اجتماعی ِ انسان بر روی زمین هم هست؟

این که ماتریالیسم ِ دیالکتیک و قوانین ِ آن و از جمله تکامل ِ طبیعت و پدیده های طبیعی و خصوصن تکامل ِ میمون به انسان، یعنی پاشنه ی آشیل ِ مشترک ِ ایده آلیست های مذهبی و فلسفی از راست تا«چپ»، اختراع ِ انگلس است، تنها ادعای کریستوفر جی. آرتور و فروغ اسدپور نیست، بلکه ادعای تئودور شانین، کوین اندرسون و حسن ِ مرتضوی و دیگرانی هم هست که با انتساب ِ اختراع به اندیشه و جهان بینی و جهان شناسی ِ علمی- فلسفی ِ انگلس می خواهند به زور ِ سفسطه و تحریف و تقلب و کتمان ِ حقیقت با دفاع از خدای خودآ، یا در واقع برای رضای خدا! و رزرو ِ جا در بهشت ِ او! همچنان پندارگرایی ِ در حال ِ زوال ِ مذهبی- فلسفی را زنده و سر ِ پا نگه دارند.

من در فرصتی مناسب، یکی دو نمونه از این کتاب ها را که با سوء استفاده از آزادی ِ چاپ و انتشاری که برای آنها هست و برای مارکسیست ها در ایران نیست، بر رسی ، و از خدای پنهان در پشت ِ سفسطه های فلسفی و حتا اقتصادی ِ نویسندگان و مترجمان شان رونمایی خواهم کرد.