کشمکش آشکار طبقاتی در هفت تپه

صحنه ای بی نظیری دیگری را کارگران هفت تپه خوزستان خلق کردند. سالهاست که این کارگران در مبارزه با حرص و طمع دولت و سرمایه داران هستند. این مجتمع عظیم که در واقع یک شهر است را به قول خودشان هبه کردند، ملاخور شد و فکر کردند مسئله تمام شد و رفت. کشمکشی طاقت فرسا میان یک جمعیت گرسنه و نه فقط کارفرما و حتی نه مقامات یک شهر بلکه در جدال با حاکمیت اسلامی سرمایه؛ که در این چهل سال نشان داده اند یک لحظه هم در ماموریت شان به عنوان حافظ منافع سرمایه داران شک ندارند. این کارگران بودند که روزبروز رادیکال تر مبارزات شان را شکل دادند. مقامات نظامی و امنیتی و همه نوکران سرمایه به هر وسیله ممکن سعی کردند که کارگران را به عقب برانند. دستگیری و بازداشت و زندان و حمله به نماینده کارگران با چاقو و پنجه بوکس هیچکدام نتوانسته است کارگران را عقب براند. شاید آن طور که باید هنوز کارگران به خواسته های شان به تمام و کمال نرسیده باشند اما این مبارزات دستاورد عظیمی هم برای خودشان هم برای کل جنبش کارگری در ایران داشته است.

کشمکش (مبارزه) طبقاتی در ایران روز به روز بیشتر روی آشکارش را نشان میدهد.اینبار، مجددا این امر در نیشکر هفته تپه آشکار شد. اسماعیل بخشی کارگری که چنان که خود میگوید به عنوان کارگر معترض به عنوان نماینده معترض کارگران  به زبانی بسیار ساده به همکارانش (به طبقه کارگر) و رو به سرمایه داران میگوید: قبلا هم گفتیم خودمان کارخانه را میچرخانیم مگر تو این چند ماهه نکردیم.زمینهای این کارخانه، این کارخانه  مال ماست، ما دلسوز آن هستیم. چرا هزینه بحرانهای که یک طبقه دیگر بوجود آورده را باید طبقه کارگر بپردازد؟ ریشه مشکلات مالکیت خصوصی است و درمان فساد گسترده شوراهای کارگری است. اسماعیل بخشی در همین سخنرانی کوتاه به نکاتی مهمی اشاره میکند که شورا کارگری یعنی همین جمع و نماینده کارگران موظف به پیگیری خواسته کارگران است و باید روشن و شفاف بیایید بگوید چه کرده و خود کارگران ناظر به فعالیت نمایندگان هستند.اسماعیل بخشی تاکید میکند چندین ماه است که هیچ نشانی از کارفرما و مدیرانش نیست ولی این کارخانه کار کرده و محصول تولید کرده است این نشان میدهد که خود کارگر میتواند امورات کارخانه را اداره کند و مدیران باید تحت نظر کارگر کار کنند باید به کارگران جوابگو باشند. اسماعیل بخشی متکی به کارگران خطاب به کارفرمایان و پیمانکاران میگوید: بی جا میکنید که کارگر که با کمترین امکانات در سخت ترین بخش این کارخانه کار کرده را اخراج می کنید.

این اعتماد به نفس یک نماینده معترض کارگران صرفا یک جسارت شخصی نیست بلکه نشاندهنده قدرت طبقه ای است که روز به روز بیشتر وقتی خود را متحد می بیند قدرت سرمایه را هیچ می انگارد. و تشکل خود را بی هیچ شک و شبهه ای و آموزش خاصی در دسترس می بیند که میتواند اعمال قدرت کند. این اتفاقات بار دیگر ثابت کرد که جنبش کارگری نه تنها تدافعی نیست بلکه رزمنده و کاملا تعرضی است. بی شک سرمایه آرام نخواهد نشست به هر وسیله ای متوسل خواهد شد که صدای طبقه کارگر که اکنون از هفت تپه به واضح ترین شکل بلند شده است ساکت کند اما زمانه عوض شده است و کارگر هفت تپه به اتکای همین بهم خوردن توازن قوا چنین بی پروا مالکیت خصوصی را نشانه گرفته است.

بعد از التحریر: همانگونه که در متن اشاره شد سرمایه آرام ننشست. در روز ۲۸ مرداد مزدوران وحشی سرمایه با باتوم و گاز اشک آور، گاز فلفل و پنجه بوکس بطور وحشیانه ای کارگران اخراجی حاضر در محل را مورد حمله قرار داده. در این روز جمعی از کارگران اخراجی قصد داشتند که دست جمعی دست به خودسوزی بزنند که همکارانشان مانع شدند و مدیر بی شرم یگان ویژه را صدا میزند و آنها بی رحمانه به کارگران اخراجی حمله میکنند. و بار دیگر سرمایه ثابت کرد برای رسیدن به سودش از هیچ وحشی گری ابا ندارد و نیروهای انتظامی کارشان نه نظم جامعه بلکه سرکوب تهیدستان است.