در مراسم ِ پایانی ِ جام جهانی فوتبال ٢٠١٨ اتفاق قابل ِ تعمقی افتاد. درحالی که باران به شدت می بارید، رئیسان ِ جمهوری های کرواسی، روسیه و فرانسه در زیر ِ باران ِ شدید مشغول ِ دست دادن وروبوسی با فوتبالیست های دو تیم ِ اول و دوم ِ فرانسه و کرواسی در جایگاه ِ مخصوص بودند که یکی از محافظان ِ پوتین چتر ِ بزرگی بالای سر ِ او گرفت تا جلوی خیس شدن ِ او را بگیرد. در حالی که رئیس ِ جمهوری ِ فرانسه و کرواسی زیر ِ باران سرتاپا خیس شده بودند.
این اقدام ِ به ظاهر محدود به یک رویداد ِ ورزشی و محدود به یک کشور و محدود به یک رئیس جمهوری در کنار ِ دو رئیس جمهور ِ دیگر می تواند پیامی نمادین و سیاسی و در عین ِ حال آگاهی دهنده هم برای ما ایرانی ها در بر داشته باشد: آنجا که پای محافظت از رهبر ِ مستبد و مادام العمر در میان است، تمام ِ امکان ها و ابزار ِ مادی و انسانی و چترهای محافظتی برای حفظ ِ او از هر اتفاقی که سلامت و هستی ِ او را در معرض ِ تهدید قرار دهد بسیج میگردند.
در کنار ِ رهبر ِ ظاهرن منتخب ِ مادام العمر، دو رئیس جمهوری ِ غیر ِ مادام العمر هم بودند که با رای اکثریت ِ شهروندان کشورشان انتخاب شده اند. تفاوت ِ این دو انتخاب ِ واقعی با آن انتخاب ِ در گیومه در چیست که آن یکی را مادام العمر و این دو را غیر ِ مادام العمر می سازد؟
مهم ترین دلیل و تفاوت در وجود ِ دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی و خصوصن آزادی ِ بیان و آزادی ِ انتقاد و چالشگری در همه ی سطوح اجتماعی و سیاسی بدون ترس از عواقب ِ آن در فرانسه و کرواسی، و نبود ِ این آزادی ها و ترس از پیامدهای انتقاد و چالشگری مقام های دولتی خصوصن شخص ِ پوتین به عنوان ِ رهبر ِ تاکنون مادام العمر ویکه تاز در عرصه ی سیاست ِ روسیه است، که با استقرار ِ یک استبداد ِ کیش ِ شخصیتی ِ متکی بر زور ِ اسلحه هر گونه مخالفتی را با خود به شدت سرکوب می کند و همین زور و سرکوب مانع ِ یک رقابت ِ آزاد ِ تعیین کننده ی غایت مند و دوران ساز میان ِ احزاب و گروه ها و درنتیجه مانع ِ شکل گیری ِ راهبردی می شود که در بردارنده و تضمین کننده ی پیشرفت و تکامل ِ تاریخی ِجامعه در جهت ِ سوسیالیسم و کمونیسم می گردد. در حالی که در آن دو کشور ِ نمونه وار ِ دموکراسی ِ دورانی با آزادی های واقعن موجود اما تاریخن محدود ، خصوصن وجود ِ رقابت در عرصه های اقتصادی و سیاسی که دو عامل ِ مهم ِ تکامل ِ نیروهای مولد و مناسبات ِ تولیدند راه ِ گذار به سوسیالیسم و کمونیسم باز و هیچ مانع ِ تاریخی- دورانی جز آگاهی های دروغینی که از سوی احزاب ِ پدر سالار و قیم سالاری که خود را چپ می نامند در جامعه اشاعه داده می شود این راه را سدنمی کند.
در دموکراسی های بورژوایی چتر ِ حفاظتی نه بر سر ِ این یا آن فرد و فرمانفرمای کل، که بر سر ِ کلیت ِ نظام برای حفظ ِ آن از تعرض ِ سیاسی و کنش ِ انقلابی ِ یک طبقه ی تاریخی یعنی پرولتاریاست، و این چتر ِ حفاظتی ِ تاریخی شامل ِ دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی برای مخالفان ِ فکری عقیدتی ِ نظام و مارکسیست ها به عنوان ِ سخن گویان و مدافعان ِ طبقه ی کارگرهم می شود. به شرط ِ آنکه و تا آنجا که به تعرض و انقلاب ِ مسلحانه ای که هدف اش نابودی ِ مالکیت ِ خصوصی بر ابزار ِ تولید است نیانجامد.
خود ِ دموکراسی ِ بورژوایی به معنای تاریخی- تکاملی اش گورکن ِِ نظام ِ سرمایه داری است ، زیرا که مدام موجب ِ گسترش و اشاعه ی کمی و کیفی ِ آگاهی ِ سوسیالیستی و مارکسیستی در آن جامعه ها گردیده و زمینه ی برگذشتن از آنچه هست به آنچه غایت ِ تاریخ و انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز است را آماده و فراهم می سازد.
در رژیم های استبدادی و کیش ِ شخصیتی اما، نه چنین دموکراسی یی وجود دارد و در نتیجه نه چنان چشم انداز ِ اکنون مقدور ِ تاریخی. استبداد ِ کیش ِ شخصیتی تمام ِ امکان ها ی سیاسی، رسانه ای واقتصادی یک جامعه را به زور ِ اسلحه ی نظامیان از اکثریت ِجامعه سلب نموده و همه را یکجا در خدمت ِ حفظ ِ موقعیت و وجود ِ شخص ِ اول ِ مملکت و حاکم ِ بلامنازع به کار می گیرد.
چهل سال حاکمیت ِ ولایتی خلافتی و کیش ِ شخصیتی ِ جمهوری ِ اسلامی که ریشه در دوران ِ پیشاسرمایه داری و مناسبات ِ پدرشاهی دارد نشان داد که اگر چتر ِ حفاظتی و حمایتی ِ سیاسی یعنی آزادی های بی قید وشرط ِ سیاسی- شهروندی بر سر ِ تمام ِ افراد ِ جامعه نباشد و از حقوق ِ انسانی و شهروندی ِ تک تک ِ افراد و سازمان ها و نهادهای سیاسی و شهروندی حفاظت ِ مقتدرانه ی همه شمول و بدون ِ استثنا نکند، بی تردید جز فقر و فلاکت ِ اقتصادی برای اکثریت ِ جامعه و رفاه برای اقلیتی که در صدرشان یک حاکم ِ بی منازع ِ مادام العمر قرار دارد نخواهد داشت. حاکمیت ِ سرکوبگر ِ یکی علیه همه همه علیه یکی، که باید به دولت ِ منتخب ِ یکی برای همه همه برای یکی تبدیل گردد.
خبرنگاری که در آن مراسم ِ پایانی حضور داشت نوشت: آیا در روسیه فقط یک چتر( محافظتی) وجود داشت آن هم برای پوتین؟ که باید به این پرسش چنین پاسخ داد: در روسیه ( و ایران) یک رهبر ِ مادام العمر با بسیار چتر ِ محافظتی وجود دارد!
بنا بر آنچه گفته شد، یک نتیجه ی آنی و فوری از این تمثیل می توان گرفت: اگر در فرانسه و دیگر کشورهای پیشرفته نزدیک ترین و بیواسطه ترین چشم انداز سوسیالیسم و کمونیسم است، در روسیه و کشورهای مشابه مانند ِ ایران فوری ترین وظیفه ی جامعه کنار زدن ِ استبداد ِ فردی و کیش ِ شخصیتی به هر راهکار ِ ممکن و در دست رس و برقراری ِ مناسبات ِ دموکراتیک برای فراهم سازی ِ بستر و شرایطی است که چشم انداز ِ فوری و ناگزیرش جز سوسیالیسم و درنهایت کمونیسم نخواهدبود.