انقلاب کارگران و مردم از کسی اجازه نمی خواهد

جمهوری اسلامی با بن بست مزمنی در مقابل اعتراضات و تجمعات مردم و طبقه کارگر روبرو میباشد. این رودررویی که از دی ماه سال گذشته وارد دور جدیدی شد سران رژیم را برای نجات اسلام از زیر تیغ انقلاب مردم به تکاپو انداخته است. دستگیری بیش از ۵ هزار نفر از معترضین و ” خودکشی شدن” در زندانها نتوانسته است مردم به جان آمده را از جمع شدن در مقابل مجلس ، تجمع در خیابانها و انتخاب اشکال اعتراض برحذر دارد. کازرون و رانندگان کامیون نمونه ای از گسترش و سازمانیابی در اعتراضات علیه دم و دستگاه فاسد حکومت است. اتحادیه آزاد کارگران ایران خبر از تجمع اعتراضی گروه صنعتی فولاد در مقابل استانداری خوزستان برای شرایط بهتر در کارخانه و عدم پرداخت حقوق معوقعه خود میدهد. کارگران هپکو بیش از هشت روز است در محل کارخانه به شرایط سخت کار، عدم پرداخت حقوق خود تجمع اعتراضی برپا نموده اند.
یک مشاهده ساده میتواند نشان دهد که اعتراضات کارگران و دیگر زحمتکشان یک دور مبارزاتی مستمر و پیوسته دارد. مبارزه ای که سازماندهی جدیدی را در مقابله با تهاجم رژیم میطلبد. اعتراض رانندگان کامیون نمونه ای از این شکل جدید از این مقابله میباشد. گسترش سریع این اعتراضات به بیش از دویست شهرایران علیرغم تمام کارشکنی های کارفرمایان و دولت نمونه ای خوب را بدست میدهد.
اما رژیم در مقابله با این اوضاع ساکت ننشسته و تلاش خود را برای کنترل و سرکوب اعتراضات میکند. در دی ماه ۹۶ شورای شهر تهران برای مقابله با اعتراضات طرحی را تصویب نمود و شهرداری تهران را موظف نمود که امکان و محل هایی را برای تظاهرات و اعلام نارضایتی مردم به شورا معرفی کند. در همین راستا اخیرا دولت طرح تعیین مکان‌های خاص برای برگزاری تجمعات قانونی را تصویب نموده است.
مدیرکل سیاسی وزارت کشور در توضیح این طرح میگوید “در تهیه این مصوبه تلاش شد که مکان‌هایی برای اعتراض مردم فراهم شود تا هم این اعتراضات شنیده شود و هم امنیت آنها تامین شود و هم مزاحم کسب و کار مردم نباشند.”
جل الخالق ، رژیمی که میکشد و خون میپاشد، ناگهان ژست امنیت مردم و عدم مزاحم کسب و کار مردم را بخود گرفته است. رژیمی که نان سفره مردم زحمتکش را به گروگان گرفته است و امنیت برایش یعنی سرکوب مردمی که خواهان پرداخت دستمزدهای معوقه خود هستند ، رژیم که ۵۰۰۰ نفر را برای اعتراض علیه فقر و فلاکت به زندان ها انداخته و هر روز خبر ” خودکشی شدن” یکی از آنها منتشر میشود، رژیم که رهبران کارگران و معلمان معترض را به زندان انداخته است میخواهد مراکز اعتراض برای مردم ایجاد کند. داستان چیست؟ شاید صدای انقلاب می آید؟
انتخاب محل اعتراض و تجمع حق هر انسانی است و در هیچ دوره ای مردم که میخواهند سربه تن رژیم نباشد و فریاد ” مرگ بر دیکتاتور ، را سرداده اند نه اجازه میخواهند و نه اجازه خواهند گرفت. این حق کارگران است که در کارخانه ی خود تجمع کنند و خواهان عدم پرداخت دستمزدهای پرداخت نشده شان شوند. این حق معلمان است که در مقابل مجلس و یا هر جایی که خود فکر میکنند صدایشان رساتر شنیده میشود اجتماع کنند و خواهان زندگی بهتری بشوند. این محلهای تجمع دیگر چه داستانی است که درست شده ؟حتما محلهای اعتراضی که قرار است تعیین شود مزین به پرچم ها جمهوری اسلامی است و عکسهای ده متری آیات اعظام همه جا با شعارهای انقلاب اسلامی را هم آویزان میکنند و پاسداران و موتور سواران سپاه هم حضور فعال در این اعتراضات خواهند داشت و مردم هم در وسط این گود با شعار مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر جمهوری اسلامی اجتماع خواهند کرد و سپس زمین بازی را در آرامش و با دست تکان دادن به برادران سرکوبگر محل و یا تقدیم گل، ترک خواهند نمود. تصویر چنین تظاهراتی برای مردمی که روز به روز خشمگین تر و سازمان یافته تر میشوند یک جوک است.
برای انقلاب و برای اعتراض به ستمگری یک نظام جنایتکار نه اجازه ای قرار است گرفته شود و نه قرار است زمین بازی تعیین شود. زمین بازی و محل و ساعت آن را بازیگرانی درست خواهند گرفت که همین امروز و همین الان در صحنه هستند.
انقلاب کارگران و مردم نه اجازه میخواهد و نه مکان. انقلاب و تحول انقلابی هم اکنون در همه جا لانه کرده است و هر وقت که نیرویش را جمع کرد با قدرت صحنه را به تصرف خود در می آورد. فکری برای آنروزتان بکنید.
***