نوید مینائی
یکی از رادیکال ترین عرصه های اعتراض علیه حکومت اسلامی در دانشگاه جریان دارد. شعار های سوسیالیستی و ضد حکومتی مثل "زنده باد سوسیالیسم"،"سوسیالیسم یا بربریت"، "سیدعلی پینوشه ایران شیلی نمی شه"، "مرگ بر دیکتاتور" و "یک نژاد آن هم نژاد انسانی" و غیره از دانشگاه در آمده اند. حکومت تمام زورش را می زند تا دانشگاه با این مشخصات اعتراضی را خفه کند. ولی هربار شکست خورده است. در پی هر تعرض رژیم دانشگاه رادیکالتر و پر قدرت تر سر بلند کرده است.
در همین یک سال گذشته حکومت پروژه ها و طرح های زیادی برای سرکوب دانشگاه و جامعه به راه انداخت. از انواع و اقسام طرح های ارتقاء امنیت اجتماعی تا اعدام های دست جمعی و علنی و شلاق و سنگسار و قصاص و چشم درآوردن و دست و پا قطع کردن و مانور نیروی انتظامی عموما در جامعه، و در دانشگاه از تعلیق از تحصیل و دستگیری و شکنجه دانشجویان انواع احکام انضباطی ایجاد نهاد های شبه نظامی و امنیتی در دانشگاه ها وغیره. تمام این تلاش ها برای خفه کردن جامعه و به طریق اولی دانشگاه بوده است. برای این بوده که کسی جرات نکند اعتراض کند. ولی همین دیروز و امروز آخرین اعتراضات جانانه دانشجویان را در پلی تکنیک دیدیم. دیدیم که تمام رشته های حکومت برای سرکوب پنبه شده و تمام تلاشش بر باد رفته است.
دفن اجساد کشته شدگان جنگ در دانشگاه ها از جمله تلاش های حکومت برای سرکوب و ایجاد خفقان در دانشگاه هاست که در این شرایط دست به آن زده است و تمام نهادهای سرکوبش از وزارت اطلاعات گرفته تا بسیج و کمیته انضباطی و اوباش چماق به دستش به خط شده اند تا اجرایش کنند. تمام نهاد های موجود مثل کمیته انضباطی، حراست و بسیج و نهاد رهبری و غیره نتیجه ثمربخشی برای حکومت نداشته اند، حالا به قبرستان سازی پناه برده اند. محل دفن اجساد را می خواهند به محلی برای تجمع اوباش اسلامی تبدیل کنند. می خواهند لانه ای درست کنند که مدام صدای نوحه و قرآن از آن پخش کنند و به بهانه حرمت خون شهید به هر گونه اعتراض و تجمعی حمله کنند. فردا به بهانه حرمت خون شهید لابد می خواهند حجاب را سفت و سخت بگیرند، و مدام به فضای سرکوب دامن بزنند و هر گونه آزادی خواهی و برابری طلبی و مدرنیسمی را بکوبند.
دستگیری گسترده فعالین دانشجویی از اصفهان و شیراز تا تهران و همدان را به این فعالیت های حکومت اضافه کنید تا ببینید که حکومت با تمام قوایش می خواهد دانشگاه را خفه کند. اما تا همینجا میتوان گفت نتیجه ای که بدست آمده است کاملا معکوس است. رژیم رسواتر و اعتراض در دانشگاه وسیع تر و رادیکالتر میشود.
در اعتراض به دفن کشته شدگان جنگ و برای آزادی دانشجویان زندانی پلی تکنیک که دانشجویان شعارهای بسیار رادیکال و ضد حکومتی به میدان آمدند. اتفاقا موقعیت حکومت و جامعه طوریست که مبارزه برای آزادی دانشجویان زندانی راهش شعارها و مطالبات بسیار پایه ای تر ست. "حکومت اسلامی نمی خواهیم" و "زنده باد سوسیالیسم" و "زنده باید آزادی برابری" امروز جواب زندانی کردن دانشجوست و مبارزه برای آزادی دانشجویان زندانیست. حکومت می خواهد با زندانی کردن دانشجویان هم فعالین دانشجویی را از محیط دانشگاه دور کند و هم اعتراضات دانشجویان را به مبارزه برای آزادی دانشجویان زندانی محدود کند. می خواهد همه توان دانشجویان و کل مبارزه شان برای آزادی دانشجویان زندانی باشد. ولی با این کار خود باعث میشود که مبارزه برای آزادی دانشجو زندانی با مبارزه علیه رژیم گره بخورد. حکومت از یکطرف دم به دم مستاصل و درمانده از ساکت کردن جامعه و دانشگاه میشود و از طرفی دانشجویان و اعتراضاتشان دم به دم چپ تر و با مطالبات سوسیالیستی تر می شوند. این موقعیت طلب می کند گام های بعدی مبارزه را تعریف کنیم. سرنگونی طلبی بی تخفیف و بلافاصله طرح بی تخفیف و علنی سوسیالیسم جواب هر مسئله و مشکلی در ایران امروز است. آزادی دانشجوی زندانی و زندانیان سیاسی هم مثل گرفتن حقوق های معوقه و برداشتن حجاب و سایر مشکلات موجود در ایران راهش سرنگونی جمهوری اسلامی و برقراری سوسیالیسم است که امروز مبارزه ای متشکل و سازمان یافته و متحزب را طلب می کند. حزب کمونیست کارگری حزب سرنگونی جمهوری اسلامی سرمایه داری و برقراری سوسیالیسم همین امروز است، به حزب بپیوندید