دور باطل ٧٠ ساله
هر بار که اسرائیل تهاجم وحشیانه ای علیه ساکنین نوار غزه یا کرانه باختری یا کلا علیه فلسطین انجام میدهد، علاوه بر مخالفت با اسرائیل در خارج از کشور، اعتراضاتی در داخل اسرائیل در قالب یک جمعیت چند صد تا چند هزار نفره در تل آویو برپا میشود. این اعتراضات را جناح لیبرال دم و دستگاه (تحت کنترل حزب کارگر اسرائیل) سازماندهی میکند، چپ دم و دستگاهی و اتحادیه های وابسته به حزب کارگر هم ممکن است به آنها بپیوندند و حرفی بزنند. این جماعت همیشه دیر میجنبد، قالب اعتراضش به نسبت فاجعه ای که رخ داده بسیار حاشیه ای و بی خاصیت است و تعداد معترضین بسیار کمتر از آن است که اسرائیل آنها را جدی بحساب آورد اما در هر صورت اعتراضشان را میکنند و عملا سوپاپی برای خالی شدن نارضایتی ها میشوند.
٧٠ سال از تشکیل دولت اسرائیل در چهاردهم مه ١٩۴٨ میگذرد، هفتاد سال است که حملات اسرائیل به مردم در فلسطین با چنین موجی از اعتراضات روبرو میشود. در این ٧٠ سال نیروهائی بمراتب قوی تر از چند هزار چپ در این گوشه و آن گوشه جهان، در داخل یا خارج از اسرائیل در مقابل دولتهای مختلف راست و چپ اسرائیل ایستادند اما نتوانستند هیچ تاثیر قابل عرضی داشته باشند. علاوه بر جنگ شش روزه ۶٧ که بواقع موقعیت اسرائیل را قوی تر کرد، بورژوازی منطقه دو بار ایستادگی “بزرگ”ی در مقابل اسرائیل کرد، یکی در تحریمهای نفتی پسا شکست سوریه و مصر در جنگ یوم کپیور ١٩٧٣ بسرکردگی عربستان سعودی و دیگری جنگ لبنان در سال ٢٠٠۶ بسرکردگی جمهوری اسلامی (با بازوی حزب الله لبنان) بود. هیچیک از این دو دولت بورژوای اسلامی نتوانستند بجز عقب نشینی های بسیار ناچیز و موقت چیزی به اسرائیل تحمیل کنند.
نزاع اسرائیل و فلسطین راه حل خارجی ندارد. باید درونی حل شود. حل مسئله فلسطین مصداق درست این گفتۀ انگلس است که کارگر برای رهائی خودش باید کل جامعه را از ستمها برهاند. هر گاه کارگران و در راس آنها سوسیالیستهای کارگری به وزنه سنگینی در تعیین سیاست در اسرائیل و فلسطین تبدیل شدند، دور باطل کشتار و اعتراضات بی ثمر هم خاتمه می یابد، البته مشروط بر اینکه تا آن هناگام چیزی از فلسطینی ها در نوار غزه و کرانه باختری باقی مانده باشد. ابزار کارگر برای دخالتگری تفنگ نیست، اعتصاب است. نزاع جاری در میدانهای جنگ راه حل انسانی ندارد، کارگر اسرائیلی و فلسطینی باید این نزاع را در کف کارخانه و محل تولید حل و فصل کنند.
***