پیام واقعی روز جهانی کارگر، نه اصلاح طلبانه، طبقاتی وسرنگونی طلبانه است!

اعتراضات جهانی روز کارگر و جشنهای همبستگی اول مه بدون هیچ تردیدی باید “نه ” گفتن  آشکار و قوی به همه اجزا نظام سرمایه داری، دولتها و احزاب شان، ایدئولوژی، مذاهب، ملیت و آرمان و فرهنگ و سنن  و اخلاقشان باشد!. اول مه ی که در آن  برضرورت نظام سوسیالیستی تاکید نگردد، مبرمیت سرنگونی قهرآمیز و انقلابی نظام طبقاتی حاکم بر پرچمش حک نخورده باشد، اول مه واقعی طبقه  کارگر نیست!

 اول مه جنبش ما، حتی نباید در قالب صرف  آنجام”یک تکلیف طبقاتی” صورت بگیرد و یا آنرا جشن بگیریم.  بر عکس عادات صورت گرفته و”روتین”،هدف تنها سازماندهی صرف چند اعتراض و اعتصاب و یا دادن چند بیانیه  نیز نیست! چنانچه همه این اتفاقات  و تلاشها و مبارزات به اتحاد و آگاهی و آمادگی  طبقه و گسترش قدرت مبارزه طبقاتی کارگر منجر نگردد، چنانچه نتوانیم حداقلی از تناسب قوا را به نفع خود تغییر دهیم،  و با این چشم انداز به میدان نیاییم که نسبت به سال پیشتر  پتانسیل و زمینه سازیهای بهتری را برای تدارک و سازماندهی انقلاب کارگری و سرنگونی دولتهای طبقاتی حاکم بورژوائی کمک کرده باشیم،و…، بنظر من مارشها، اعتراضات، اعتصابات و مراسمهای اول ماه مه نمی تواند در راستائی باشد که در مفهوم آن و بر پرچم سرخ رنگ آن نقشه بسته است.

 بدون چنین انتظار و چشم انداز و تلاش عملی ای  دوبار راه رفتن دورهمان دایره باطل خواهد بود که  نظام سرمایه داری برای ما تعریف نموده، و نه تنها هیچ خطری از آن متوجه خودش نمیبیند، که در خیلی موارد از آن تریبون و موقعیت نیز به نفع خود بهره گرفته است و از جمله هذیان “اصلاحات” و “بهتر” کردن سرمایه داری و دولتهایش را شیپور زده است. روشن است که  بحث این نیست که در  روز  اول مه  سرمایه داری را  سرنگون کنیم. اما اول مه باید در بعد جهانی و صدها میلیونی چنین اهدف  و صدا  و پیام و آمادگی طبقاتی – سوسیالیستی را حداقل در صفوف خول خفته میلیاردی جنبش و طبقه خود بیدار کند و به میدان بیاورد!. و این امر بنیادی وظیفه  فوری هر کمونیست و سوسیالیست و فعال کارگری و احزاب و جنبشی است که خود  در بستر و بازیهای همین نظام طبقاتی و دولتهای سرمایه داری غرق نشده باشند!

  تکرار سیاست و اهداف و سنتهای  پیشین ناظر بر بیشتر اول مه ها  در اقص نقاط جهان بنظر من سم است برای آرمان  و اهداف سوسیالیستی-کارگری!.  چنانچه پروسه و روز اول مه  و پیامدهای آن چرخ پیشرفت  و مسیرپیروزی کارگر و نابودی نظام های حاکم  را هموارتر نکند مانند سابق کار مهمی، بجز چند “تکلیف طبقاتی” را آنجام نداده ایم. در چنین حالتی میتواند در حیطه یک اول مه بی ضرر به حال بورژوازی، اول مه ی که حتی بورژواها واحزابشان  نیز می آیند “راهپیمائی” میکنند و پلاتفرم های خود را در تریبون اول مه  نیز تبلیغ میکنند باقی بماند، چنانچه متاسفانه در بخش مهمی از جهان امروز و به دلیل نقش منفی اتحادیه های کارگری و بورژوازی” اصلاح طلب”، به دلیل حضور جریانات دست راستی و کمونیسم پوپولیستی و بورژوائی، به دلیل خلا افق و آرمان و  احزاب  سوسیالیستی-انقلابی وکمونیستی – کارگری، روز جهانی کارگران چنین موقعیتی پیدا کرده است.  اما اگر درست عمل شود، روز کارگر اتفاقا میدانی است برای  تدارک  رفع واقعی بخش زیادی از همین کمبودها  و خلا های بسیار ویرانگر و بیرون آمدن از تاریکی  که  بورژوازی خلق کرده است!

در ایران،جمھوری اسلامی، به عنوان یک دولت ضد کارگری تمام عیار بورژوائی، سی و نه سال تمام است از مجرای سرکوب قھر آمیز و به گرو گرفتن حق تشکل یابی و آزادی عمل و نان سفره بی رونق طبقه کارگر توانسته  بقای ننگین خود را حفظ کند،  توانسته است با سرکوب و گرسنه نگاهداشتن مستمر این طبقه زمینه  برای یورش  به کل جامعه را  نیز فراھم نماید. این رژیم، ازروزاول، قبل از تحریم، در زمان تحریم، و بعداز پایان تحریم اقتصادی  یک منطق داشته و خواھد داشت: برای بقای خود و برای سود آوری و گسترش و تقویت مناسبات ظالمانه سرمایه داری در ایران ھیچ راھی جز تداوم سرکوب و تحمیل نیروی کار ارزان و پائین ترین سطح دستمزد به طبقه کارگر ندارد! کودکان کار و خیابانی و تن فروشی و بیکاری و اعتیاد و خودکشی کارگران و مرگ و میر هر روزه در محل کار و غیره، که گریبان دها میلیون انسان را گرفته است، ھمه زائده و از مفروضات و نیازمندیھای بقای حاکمیت و تداوم سرمایه و جمهوری اسلامی است.

این رژیم، رژیم جنایت و شلاق و نماد سرکوب و وحشیگری علیه طبقه کارگر از همان دوره کشتار کارگران نفت و اعدام جمال چراغ ویسی  وعبداڵله بیوسه و به رگبار بستن کارگران خاتون آباد و به قتل رساندن ریاحی، جاویدی، مهدوی و مومنی و حمله مسلحانه به مراسمهای روز کارگر  و بازداشت و شکنجه برگزار کنندگان اول مه ها و همچنین  در بند نگاه داشتن  و کشتن آنها در زندانها است. طبقه کارگر ایران نه تنها این جنایتهای زنجیره ای و متداول ۴٠ ساله در حق به خود را فراموش نخواهد کرد، که اولین پیش شرط باز گرداندن احترام و آزادی به خود را سرنگونی همه بساط این نظام وحشی و ضد کارگری میداند. تلاش مستمر برای ایجاد آمادگی طبقه به هدف سرنگونی جمهوری اسلامی، با اتکا به خود و تدارک ملزومات قهر انقلابی جنبش و جامعه تشنه آزادی و برابری،  با اتکا به سازماندهی  صف مستقل و متحد طبقاتی مان و  پای فشاری هر روزه  بر ضرورت برقراری نظام سوسیالیستی، باید  آنرا به سر انجام رساند.

این حکومت با عقب نشاندن کارگر به گود نابودی ، توانسته در این چهار دهه ازطریق چیدن دسترنج کارگر و مردم زحمتکش و دزدیدن حقوقهای آنها، بقای خود و دستگاه عریض و طویل سرکوب و تروریست و آدمکشی اش را در ایران و منطقه تامین کند. سرنگونی چنین نظام ضد کارگری و جنایتکاری وظیفه محوری و فوری کمونیستها و طبقه کارگر و حزب سوسیالیست انقلابی ایران است. تنها با به میدان آمدن  طبقه کارگر آن مملکت، و با بدست گرفتن پرچم  ورهبری کمونیستی و سرنگونی طلبانه و خیز بر داشتن برای کسب قدرت سیاسی و دولتی میتوانیم چرخ زندگی جامعه ایران را به نفع کارگر و صف آزادیخواهی به گردش در آوریم. نه امید بستن به دولتها، شخصیتهای جانی و جناحهای مختلف  درون و بیرون این رژیم و دیگر سناریوهای دست راستی و وپوپولیستی!

 طبقه کارگرایران میتواند و باید دست این جنایتکاران را از سر خود و جامعه قطع کند. پیش شرط این مهم اتحاد و خود آگاهی طبقاتی بیش از پیش کارگران به منافع طبقاتی خود، پیش شرط آن درس گرفتن واقعی از سال ۵٧ ، دوری جستن از سیاستهای خلق گرایانه و پوپولیستی و همه با هم چپ ۵٧ی ها است. پیش شرط آن انتخاب احزاب مانند حزب سوسیالیست انقلابی و برداشتن پرچم و پراکتیک انقلابی، “قهر آمیز” و متحدانه مارکس و سیاست سوسیالیستی است!

 در روز اول مه  در ایران میتوان  با چنین پرچم  و پیامی، و ازطریق عملی کردن اعتصابات کارگری و خواباندن چڕخ تولید و گردهمائیها ی گسترده درمیادین شهرها، نه تنها جامعه ایران  که  کل جهان را متوجه و متاثر از قدرت متحد و مطالبات  رادیکال کارگری  و ویژگیهای اول مه سوسیالیستی بکنیم!

 در روز جهانی کارگر همه انسانهای آزادیخواه  ومبارز  را به حمایت از مطالبات  کارگران و  پیوستن به صف طبقه ی که جهان را میسازد، اما خود جز محرومترین بخش این جهان وارونه است، فرامیخوانیم!

 
زند باد صف متحد طبقاتی کارگران

زنده باد اول ماه مه!

نابود باد نظام  ظالمانه و فاسد سرمایه داری

مرگ بر جمهوری اسلامی ایران!

بیست وپنجم فروردین ١٣٩٧

چهاردهم آوریل ٢٠١٨

s_zijji@yahoo.se

منبع: شماره ۴۴ نشریه سوسیالیسم امروز

٢۵ فروردین ١٣٩٧- ١۴ آوریل ٢٠١٨

www.simroz.org