به مناسبت هشت مارس روز جهانی زن
سی و نه سال پیش و بدنبال قدرت گرفتن حاکمان اسلامی در ایران، زنان آزادیخواه و عدالت طلب ایرانی، در برابر اعلام حجاب اجباری برای زنان از جانب خمینی، در مراسمی بمناسبت روز جهانی زن در تهران، فریاد برآوردند که: “ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم”. اما رژیم تازه به دوران رسیده اسلامی که در فکر تحکیم پایه‌های حاکمیت‌اش بود، از همان بدو قدرت گیری، مخالفت با هر گونه صدای آزاد اندیشی و تجدد خواهی، از جمله آزادی پوشش برای زنان را در دستور کارش گنجاند و سرکوب هر اعتراض و حرکت آزادیخواهانه‌ای را به مورد اجرا گذاشت.
این رژیم سی و نه سال است با تکیه بر قوانین ارتجاعی زن ستیز و مرد سالارانه‌اش، تلاش میکند جلو مبارزات آزادیخواهانه و برابری طلبانه زنان ایران را سد کند و آنها را به کنج خانه ها بفرستد. اما زنان مبارز و عدالتخواه علیرغم تضییقات و مشقات فراوانی که طی نزدیک به چهار دهه از طرف نهادهای مختلف رژیم به آنان تحمیل شده، هیچگاه از پای ننشستند و به مبارزات حق طلبانه‌شان ــ چه در جامعه و چه در زندانهای رژیم و چه در خارج کشورــ به اشکال گوناگون ادامه دادند.
حاکمان اسلامی ایران با تکیه بر ایدئولوژی مذهبی اسلام و با توسل به احکام ارتجاعی شریعت و با بکار گرفتن نیروها و نهادهای امنیتی متعددی که برای حفظ قدرت‌شان، مسلح و تجهیز کرده‌اند؛ ایران را برای همه انسانهای آزادیخواه و آزاداندیش، برای روشنفکران و استادان و دانشجویان دگر اندیش، برای زنان آزاده و خواستار آزادیهای اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، برای کارگرانی که حقوق معوقه خودشان را طلب میکنند، برای معلمان و کارمندانی که خواستار بهبود شرایط کار و زندگی‌شان هستند، و . . . به زندانی بزرگ تبدیل کرده است. در ایران کنونی، دست مجیز گویان و اطرافیان رژیم اسلامی برای دزدی و غارت و چپاول مال مردم و زور گویی و جنایت باز است و ایران زمین برای آنان “بهشت موعود” است. در مقابل، سهم اکثریت مردم ایران محرومیت کشیدن و عدم دسترسی به امکانات وسیعی است که این مملکت دارد.
مبارزات زنان برای کسب حقوق انسانی خودشان، از بدو تأسیس رژیم اسلامی، در برابر تبعیضها، ستمگریها، محدودیتها و ممنوعیتهایی که از جانب حاکمان اسلامی زن ستیزبه آنان تحمیل شده، شکل گرفت. شعله این مبارزات علیرغم هر افت و خیزی که در مقاطع مختلف داشته، همواره فروزان بوده و هیچگاه خاموش نشده است. این مبارزات عرصه‌های متفاوتی را در بر گرفته: مبارزه علیه حجاب اجباری، مبارزه برای حق ورود به ورزشگاهها، مبارزه علیه سنگسار و قصاص و اعدام، مبارزه با قانون بغایت ارتجاعی چند همسری، مبارزه برای حق طلاق و سرپرستی فرزندان، و در کل مبارزه برای لغو کلیه قوانین تبعیض آمیز جاری علیه زنان و به رسمیت شناختن برابری حقوقی زنان با مردان در تمام امور سیاسی و اجتماعی.
در آستانه سی و نهمین سالگرد روی کار آمدن حکومت اسلامی ایران، روند اعتراضات زنان ، شکلی تازه به خود گرفت. خانم ویدا موحد، روز ششم دیماه سال جاری، دراعتراض به حجاب اجباری وبا ابتکاری بیسابقه و شجاعانه، در تقاطع خیابان انقلاب وخیابان وصال در تهران، به بالای سکویی رفت، روسریش را برگرفت و به شیوه‌ای نمادین آنرا بر سر چوبی آویخت و بدست گرفت و صامت ایستاد. مأمورین رژیم او را دستگیر کردند و باخود بردند و از انتشار خبردستگیریش نیز، حتی به خانواده‌‌اش خودداری کردند. اما به یمن خبر رسانی مردم محل، و از طریق پخش تصویری این حرکت نمادین خانم موحد در فضای مجازی، و طرح این سوأل که: “دختر خیابان انقلاب کجاست …”، رژیم ناچار شد دستگیری او را اعلام کند. بدینسان خبر رسانی از طریق فضای مجازی؛ هم توطئه مأمورین رژیم برای ناپدید کردن خانم موحد را افشا و خنثی نمود، هم این حرکت نمادین را، برای “نه گفتن” به حجاب اجباری به الگویی نوین و ماندگار در ارتباط با ادامه مبارزه علیه حجاب اجباری تبدیل کرد. بهمین خاطر است که احمد جنتی رئیس شورای نگهبان میگوید “این فضای مجازی بلای جان ما شده است”. از آن روز به بعد، مردم آن “سکو” را “سکوی آزادی” نام نهادند و به آدرسی مشخص در اذهان تبدیل شد.
طی دو ماه گذشته دهها زن و دختر دیگر، در تهران و در برخی شهرهای دیگر همین اقدام را تکرار کرده‌اند. به همین دلیل، این حرکت سران رژیم را به وحشت انداخته است. مطابق روال معمول و تقسیم کاری که ما بین نهادهای حاکمان اسلامی موجود است؛ عده‌ای از حکام مانند سخنگوی قوه قضائیه (محسنی اژه‌ای) و مسئولین امنیتی و امام جمعه موقت تهران (احمد خاتمی) و دیگر امامان جمعه در برخی شهرستانها، شروع به تهدید و ایجاد فضای رعب و وحشت کردند و گفتند که این حرکت “ترویج علنی فساد” است و از صدور احکام سنگین برای “مرتکبین” این حرکت سخن گفتند. مصباح یزدی گفت “با کنار رفتن روسری‌ها جایی برای احکام اسلامی باقی نمی‌ماند”. در همین راستا و برای ممانعت از کنار رفتن روسری‌ها، دادستان تهران دستور توقف اتومبیل رانندگان از منظر آنان “فاقد حجاب شرعی” را صادر کرده است. جمعی دیگر از همان حاکمان اسلامی هم، در کسوت نمایندگان مجلس اسلامی و تحت نام “فراکسیون زنان مجلس” برای آرام کردن فضای ملتهب موجود و جلو گیری از عصیان مردم به تنگ آمده از کردار ستمگران و غارتگران و جنایت پیشه‌گان رژیم اسلامی ایران، در تلاشند و ریا کارانه اعلام کرده‌اند که بررسی موضوع مخالفت با حجاب اجباری، در جلسه آن فراکسیون، بعداز تعطیلات نوروز را در دستور دارند. سران رژیم در یافته‌اند که عزم و اراده زنان مبارز، جهت به شکست کشاندن سیاست ارتجاعی حجاب اجباری با قدرت به میدان آمده، و متوقف کردن این حرکت اعتراضی شجاعانه برایشان دشوار است. اما آنان با خشونت بسیار دستگیری و شکنجه و زندانی کردن مبارزان این حرکت را پیش برده‌اند، و برای توجیه سرکوب این حرکت نیز، این مبارزان را فریب خوردگان”توطئه خارجی” قلمداد میکنند.
امسال؛ و در ادامه حرکت اعتراضی نوینی که قبلا به آن اشاره شد، زنان مبارز در تهران با اعلام فراخوانی از شبکه‌های اجتماعی تصمیم به برگزاری تجمعی به مناسبت روز زن گرفتند. آنان میخواستند در برابر وزارت کار و در اعتراض به نابرابری و بیعدالتی علیه زنان بویژه در اعتراض به حجاب اجباری و وضعیت نا مناسب اشتغال برای زنان در بازار کار تجمع نمایند. اما حاکمان اسلامی فرمان جلوگیری از این تجمع را پیشتر صادر کرده و نیروی انتظامی و مزدوران بسیجی لباس شخصی را در محل وزارت کار و اطراف آن به وسیعی پخش کرده بودند. این مزدوران، از تجمع زنان مبارز جلوگیری کرده و آنان را مورد ضرب و شتم و هتاکی قرار دادند و حد اقل هشتاد و چهار نفر را در این رابطه دستگیر کردند. اما جمعی از زنان توانستند به متروی تهران بروند و ضمن خواندن سرود برابری، شعار زن، کار ، آزادی، سردادند و تراکت مطالبات زنان را در میان مسافران پخش کردند.
حرکت نمادین “دختران خیابان انقلاب” پدیده‌ای مترقی و پیشرو است. بر همین مبنا باید مورد حمایت و پشتیبانی قرار گیرد. باید از آن دفاع نمود و جهت تقویت و به ثمر رساندنش تلاش کرد. این حرکت میرود تا به حرکتی گسترده در سراسر ایران بدل شود. تا همین حالا هم چالش بزرگی برای جمهوری اسلامی ایران تولید کرده و اردوی ارتجاع و استبداد را به لرزه در آورده است.
هم‌زمانی پدیده “دختران خیابان انقلاب” با خیزش دیماه فرو دستان در تهران و بیش‌از هشتاد شهرستان دیگر، جای توجه و تأمل است. این دو حرکت اعتراضی پیشرو، حکایت از شروع دوران نوینی از مبارزات و اعتراضات مردم است که کلیت نظام جمهوری اسلامی ایران را نشانه گرفته است. زنان خواستار لغو قانون حجاب اجباری و آپارتاید جنسیتی هستند. در حالیکه برای حاکمان اسلامی ایران، حجاب اختیاری و آزادی پوشش زنان، در صدر فهرست ممنوعه‌ها بوده، و حجاب اجباری هویت اصلی آنان را تشکیل میدهد. لغو حجاب اجباری به معنی جدایی دین از دولت است، و چنین رویدادی در حکومت دینی ممکن نیست. زیرا چنین اقدامی یعنی برکناری رژیم اسلامی و برقراری حکومتی دموکراتیک و سکولار. شعارهای خیزش فرودستان دیماه نیز در همین مایه و رادیکال و ساختار شکن بود. به همین دلیل هم علی خامنه‌ای رهبر حاکمان اسلامی ایران، همانگونه که در واکنش به اعتراضات سراسری دیماه، آن حرکت را وابسته به بیگانگان نام برد، در روز هشت مارس امسال و در مجلس مداحان نیز، به این حرکتهای اعتراضی پیشتاز و بالنده زنان مبارز، واکنش منفی و تحقیرآمیز نشان داد و ضمن تقدیس حجاب اجباری، روش زندگی زنان غربی را مورد نکوهش و اهانت قرار داد و مبارزان معروف به “دختران خیابان انقلاب” را فریب خوردگان کشورهای غربی نامید.
از مجموع اعتراضات ادامه دار چندین ماه گذشته، میتوان نتیجه گرفت که: اکثریت مردم ایران در یافته‌اند؛ هر گونە امید بە بهبود در زندگی مادی و معنوی آنان، بدون برانداختن و از پیش پا برداشتن نظام جمهوری اسلامی ایران غیر قابل تصور است. در روز هشت مارس، همراه با بشریت آزادیخواه و برابری طلب، خواست آزادی و برابری جنسیتی را به جهانیان اعلام کنیم.
گرامی باد هشت مارس
سرنگون باد جمهوری اسلامی ایران
زنده باد آزادی
زنده باد سوسیالیسم
۰۸٫۰۳٫۲۰۱۸