شبکه های کارگری کمونیستی وسوسیالیستی بعنوان ره یافتی درمقابل سازمان های سلسله مراتبی

رویکرد چگونگی غلبه بربحران ساختارهیرارشی یا سلسله مراتبی، ساختاربوروکراسی، نگاه بوروکراسی  وعبوربه دموکراسی انفلابی شورایی.

شاید طرح مسئله ی شبکه ها درذهن خواننده این سوال را ایجاد کند، که چرا صحبت از شبکه ها می شود ونه ازا حزا ب، سازمان ها، کمیته ها وهسته ها،  زیرا وقتی از این ساختارهای سنتی  صحبت می شود، برای فعالان کارگری کمونیستی، روش سازمانیابی سلسله مراتبی، هرمی با نگاهی نخبه گرا و بوروکرا سی فکری تدایی می شود ضمنا  تعین وانتخاب  متناسب با ساختار ومحتوای درونیش تعریف  گسست نظری وساختاری شبکه ها ازسازمان های سنتی، سعی بر این دارد که تفا وتها واختلافات خود را با شیوه ونگاه چپ سنتی، قدم بقدم روشن کرده وبه مبارزه ی نظری دامن بزند. ساختار ویا بافت شبکه ای گویای پتانسیل های باهم، در کنار هم وبدون راس یا رهبر، بدون کمیته ی مرکزی ودر کل بدون کمیته هایی که سازمان های حزبی ویا سلسله مراتبی می باشد. در این شبکه ویا شبکه ها جایگاه ووظایف افراد، داوطلبانه انتخاب می شود و وظایفی که افرادعهده دارمی شوند تغییر کرده ومی چرخد، بکلامی دیگر کارها دست بدست می چرخد یعنی همه برای تامین مخارج زندگی خود کارمی کنند، می نویسند، اعلامیه پخش می کنند، بدین مفهوم که همه می توانند نوشته ونظراتشان را منتشر کنند، همه ی افراد کارتئوری وعملی می کنند، همه دارای سیاست وعمل کردهای مستقلی هستند و امرمهم اینست که همه ی افراد در مرحله ی اول برای آزادی ورهایی خود از بند کار مزدی مبارزه می کنند. باید اشاره کنم که عمرو فعالیت این شبکه ها تا زمانی است که هنوز شوراهای انقلابی طبقه ی کارگرومزد بگیران بوجود نیامده است. این شبکه ها با تغیردر وضعیت جامعه ازحالت آرام به اعتلا وموقعیت انقلابی که شرایط عروج شوراها ویا کمیته های انقلابی درسراسرجامعه می باشد در شوراها تنیده وادغام می شوند زیرا طبقه ی کارگر فقط به یک سازمان نیاز دارد وتوانایی ساختن این سازمان یعنی شوراهای ضد سرمایه داررا داراست. ضروت ایجاد سازمان ویا حزبی خارج ازمحیط خود، که بوسیله ی انقلابیون حرفه ای تشکیل می شود را نمی بیند. این موضوع را من مفصل تر درمطلب« رابطه ی شبکه های کمونیستی وسوسیالیستی با حاکمیت سیاسی واقتصادی شوراهای انقلابی کارگران در نوامبر ۲۰۱۵ منتشر شد» توضیح داده ام.

کارکرد شبکه های کمونیستی وسوسیالیستی برای شوراهای انقلابی

  باور داشتن به کمونیسم وسوسیالیسم. این شبکه ها باید به سرنگونی سیستم سرمایه داری در ایران وجهان بوسیله ی انقلاب باور داشته باشند ودر راهش مبارزه کنند.

ــ این شبکه ها اساسا از رفقایی تشکیل می شود که افکار وساختارسازمان های سلسله مراتبی را نقد ورد کرده و حاکمیت شوراها ی انقلابی کارگران را بعنوان حاکمیت اقتصادی وسیاسی طبقه ی کارگر ومزد بگیران ضد سرمایه  قبول داشته وشوراها را بعنوان تنها سازمان طبقه ی کارگر قبول کنند.

ــ  این شبکه ها مبارزات خودرا نسبت به شرایط جامعه سازمان می دهند ( فعالیت علنی ویا نیمه علنی ویا مخفی).

ــ شبکه ها برای سرعت بخشیدن به کارسیاسی تشکیلاتی و بافت شبکه ها لازم است، ازافرادی تشکیل شده باشد، که به نفی ساختار سلسله مراتبی، به نفی روش ونگاه نخبه گرایی وانقلابی حرفه ای رسیده باشند. همچنین به انقلاب اجتماعی وبه حاکمیت اقتصادی و سیاسی طبقه ی کارگر ومزد بگیران ضد سرمایه باورداشته باشند.

ــ شبکه ها حالت شناوردر جامعه دارند. تصمیمات جمعی از راه تشکیل مجمع عموی بعنوان ارگان جمعی صورت میگیرد وفاقد کمیته ی مرکزی می باشند. (برای فرا خواندن به مجع عمومی، می تواند ازطریق پالتلک واسکایپ استفاده کرد).

ــ همه افراد شبکه حق انتشارباورها ونظرات خودرا دارند واز رای اکثریت اقلیت پیروی نمی کنند.

ــ  شبکه ها از طرح تقسیم کار پیروی نمی کنند وانتخاب موضوعات سیاسی، اقتصادی وغیرو ازسوی رفقا کاملا داوطلبانه است.

ــ این شبکه ها می توانند با تشکیل تیم های کاری به موضوعات ضروریی که خود تیم ها علاقه مند هستند بپردازند ومنتشر کنند.

ــ شبکه ها می توانند با استقلال باورهای خود با نیروهایی که خواهان سرنگونی رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی و برقراری سوسیالیسم بوسیله ی انقلاب هستند وارد اتحاد عمل شود.

ــ برای پیشبرد مبارزات نظری. لازم است، که شبکه ها روزنامه ی الکترونیکی خودرا داشته باشند، که همه ی افراد بتوانند نظرات خود را چه بشکل نوشتاری وچه از طریق مساحبه منتشرکنند.

ــ گسترش فن مصاحبه و انتشارات صوتی از کسانی که تجربه ی کم در نوشتن نظرات خود را دارند.

ــ یکی از کارهای مهم شبکه ها می تواند این باشد که به تبلیغ وترویج باورها یی مثل مجمع عمومی، کمیته ها وشوراها انقلابی کارخانه ها و مؤسسات  پرداخته ودرنقد تفکرات رفرمیستی و مبلغین طرفدار اتحادیه وسندیکا بپر دازند ومبارزه ی نظری را با سازمان های چپ  سنتی دامن بزند.

ــ  برای جلوگیری از بوروکراسی می شود از روشهای زیراستفاده کرد:

ــ درهر شهر ویامکانی که شبکه ها  می خواهند با نیروهای سیاسی ارتباط بگیرند، اولا سعی شود که ارتباطات الکترونیکی مثلا ایمیل باشد واگرارتباطات بوسیله ی رفقا انجام می شود باید بچرخد واز یک نفر بیشتر باشد وفقط بوسیله ی رفیق الف ویا رفیق ب انجام نگیرد. نوع ارتباط از سوی خود رفیق ویا رفقا پیشنهاد شود. دوم اینکه مسئولیت ها بچرخند، مثلا ازرفیق الف شروع شده وتا به رفیق ی برسد ودوباره این دور انجام شود این اقدام در مورد همه ی موضوعات صدق می کند. برای قرارهای حضوری با نیروهای سیاسی وارتباط با آنها، شرکت نمایندگان موقت شبکه  بیش ازیکنفر باشد.

ــ تمام رفقایی که در بافت شبکه ها فعال هستند همه دارای نظرات وفعالیت های مستقل خود هستند و بنا به نظرات مشترک با رفقای شبکه های دیگرهم فعالیت خواهند کرد.

ــ بدین وسیله وبا درک بهتر از شرایط می تواینم برای مبارزه در راه حاکمیت سیاسی اقتصادی طبقه ی کارگرومزد بگیران ضد سرمایه باهمکاری رفقا وبا گسترش هرچه وسیعتر شبکه ها تا هنگام عروج شوراهای انقلابی در این شوراها ادغام شده  ودست در دست وشانه به شانه با شوراهای انقلابی ضد سرمایه داری، سیستم سرمایه داری  را نا بود کرده، در رد کار مزدی قد م بر داشته ودرانقلابی اجتماعی وپیا پی به جامعه ی بی طبقه برسیم. از رفقایی که موافق این گرایش فکری می باشند انتظار می رود که پیشنهاد تکمیلی خود را اسال نمایند.

واما درمورد شوراها

بحران سیاسی نظری وتشکیلاتی حاکم بر احزاب وسازمان های موجود جریان چپ را نباید  بدون نقد و بررسی به حا ل خود رها نمود و وارد بحث حاکمیت اقتصادی و سیاسی شوراهای انقلابی کارگران ومزد بگیران ضد سرمایه شد. درک رفقا یی که انتظار دارند وبراین باورند که احزاب در بدو پیروزی و یا بعد از پیروزی انقلاب اجتماعی قدرت سیاسی را به طبقه ی کارگر انتقال می دهند، درکی اشتباه است (چنانکه همه ما مشاهده می کنیم، امروزه احزاب تحمل همدیگر را ندارند و درگرفتن قدرت سیاسی با یک دیگر رقابت می کنند) .اما همانطوری که همگی آگاهند احزاب بتنهایی نمی توانند قدرت سیاسی واقتصادی را بدون وجود قدرت کارگران ومزد بگیران بدست آورند. زیرا در تمام انقلابا ت جهان اساساّ طبقه کارگر بوده که با رویارویی طبقاتی خود تعرض به سرمایه نموده، صنایع و ادارات دولتی و…را تسخیر کرده، اقدام به کنترل کارگری در تولید نموده وشوراها یش را تشکیل داده است ونه احزاب و یا سازمان ها. تاریخ مبارزات طبقا تی تاکنونی شاهد این نوع مبارزات می باشد، که بجز نیروی محرکه ی  تاریخ (اینجا منظور طبقه ی کارگرو مزدبگیران ضد سرمایه است) نیروی دیگری نقش اساسی در نا بودی سیستم های طبقاتی را نداشته است. تا کنون هیچ حزب و یا سازمانی بتنهایی نتوانسته قدرت سیاسی واقتصادی را بدست آرد مگر از طریق کودتاهای نظامی و …..

برای آغازی نوین در عرصه ی مبارزات نظری وعملی جنبش کارگری کمونیستی کنونی جامعه ی ایران و طرح مبحث قدرت سیاسی، بجای احزاب و یا سازمان ها یی با ساختار سلسله مراتبی واندیشه گری مشا به آن، من در اساس شوراهای انقلابی کارگری ضد سرمایه داری را بعنوان ره یافت برای جنبش کارگری کمونیستی می دانم ونه سازمان دیگری. به درک من شوراهای انقلابی ضد سرمایه داری محصول مبارزات حاد طبقاتی طبقه ی کارگر در شرایط انقلابی برعلیه سرمایه داری وهمچنین جمعبندی تجارب جنبش مبارزاتی می باشد. اگراز زاویه ی روش شناسی مارکسیستی به تحولات درون جامعه نگاه کنیم، درشرایط آرام مبارزه برعلیه سیستم سرمایه داری، شبکه های کمونیستی وسوسیالیستی بعنوان ره یافت مقطعی ضرورت دارند. باید توجه داشت که شبکه های کمونیستی سوسیالیستی دارای گرایش فکری انقلابی ضد سرمایه داری وسرنگونی طلب می باشند. بنا به تجربه ی ما، بدون یک جنبش انقلابی که هدفش نابودی سیستم سرمایه داری است، خبری از تئوری انقلابی هم نمی باشد. موضوعات فوق بخصوص شوراهای انقلابی ضد سرمایه داری که درشرایط اعتلا وموقعیت انقلابی به بعنوان بخشی از پراتیک مبارزاتی جنبش طبقه ی کارگرومزدبگیران ضد سرمایه مطرح می شوند، مسئولیت یک دگرگونی انقلاب اجتماعی سوسیالیستی  را به عهده دارند. اینها شالوده، محتوا واساس یک انقلاب اجتماعی کمونیستی اند. این اجزا یعنی شبکه های کمونیستی، سوسیالیستی وشورا ها ی انقلابی کارگران ومزدبگیران ضد سرمایه، در شرایط اعتلا و یا موقعیت انقلابی درهم تنیده شده وشروع به رشد وتحول نموده و با درهم شکستن ماشین دولتی بورژوازی خود را بمفهوم یک حاکمیت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نشان می دهد. لازم است به این نکته اشاره کنم، که سیستم کارکرد شوراهای کارگری بدون کنترل کارگری وکنترل بروسایل تولید، بدون قدرت سیاسی واقتصادی بی مفهوم وبی محتوا خواهد بود، همچنین باید توجه داشت که شوراهای کارگری یک جمع مشورتی و یا جمع شدن خواهرو برادرانه و یا تعاونی کارخانه ای نیست، بلکه این ارگان های مبارزه ی طبقاتی طبقه ی کارگربرای نابودی سیستم سرمایه داری است، که با شیوه و یا روش انقلابی خود، جامعه ی سرمایه داری را زیرورو ومنهدم میکند، تغییر میدهد و به حاکمیت سیاسی واقتصادی میرسد. این حاکمیت، حاکمیت اقتصادی وسیاسی یک حزب و یا احزاب سیاسی نیست، بلکه حاکمیت اجتماعی، اقتصادی وسیاسی شوراهای کارگران ومزد بگیران ضد سرما یه می باشند. همانطوری که در فوق اشاره شد شبکه های کمونیستی سوسیالیستی درروند مبارزات طبقا تی در شوراها حل وتنیده می شوند.  این نوع حاکمیت ویا بهتراست بگویم هدایت انقلابی است که درفرایند تاریخی سوسیالیسم خودرا به مفهوم یک طبقه ی مزد بگیراجتماعی  حاکمیت سیاسی و اقتصادی را از آن خود می کند و در روند مبارزاتی خود تمام داربست ها وروابطی که بوی روابط کالایی و استثمار میدهد را تغییر داده و برای نفی  ورفع کار مزدی تلاش نموده و گذار ازیک جامعه ی طبقاتی را به یک جامعه ی بی طبقه هدایت وامکان پذیرمیکند. با توجه به مسائل فوق به نظر می رسد، که در حاکمیت اجتماعی طبقه کارگر( منظورم حاکمیت اقتصادی وسیاسی کارگران ومزدبگیران ضد سرمایه داری است) دیگر دولت، احزاب، سازمان ها و جریانا ت جنبش کمونیستی یا سوسیا لیستی بعنوان ارگان های جداگانه ای موضوعیت وموقعیت خودرا از دست میدهند. بنا به این نگرش، حاکمیت طبقه کارگر ومزد بگیران ضد سرمایه نه پارلمان دارد ونه رئیس پارلمان، نه جمهوری است و نه رئیس جمهوردارد نه حزبی که این حاکمیت را رهبری کند ونه لیدری را برسمیت می شناسد. دراینجا دیگرحاکمیت زنده شبکه های شورایی توده های انقلابیست. دراین جا کاملا روشن است که طبقه ی کارگر و مزدبگیران ضد سرمایه در روند مبارزه ی خود هم زمان قدرت اقتصاد وسیاسی را از آن خود میکنند. باید اشاره کرد که فرایند بدست گرفتن هدایت جامعه از سوی طبقه ی کارگر انقلابی ومزد بگیران ضد سرمایه روندی مکانیکی نیست که اول قدرت سیاسی را بگیرند وبعد قدرت اقتصادی را، این حرکت و دگرگونی درهم تنیده شده و جدایی نا پذیرند. درواقع گرفتن قدرت سیا سی بتنهایی درکی حزبی ودرکی است که می خواهد قشری به حاکمیت برسد. به باور من سرمایه داری دولتی نوزاد این تفکر بود.

رفقا این مطلب در سپتامر ۲۰۱۴ نوشته ومنتشر شده است. اکنون لازم وضروری دانستم با تغیرات واصلاحاتی در متن دوباره آن را منتشر کنم.

علی برومند

فوریه.۲۰۱۸

بهمن ۱۳۹۶