جایگاه جنبش و ما
نکته ای که در لابلای بحث موقعیت جنبش جاری اعتراضی در ایران و شعارهایش گم میشود این است که شعارها و موقعیت جنبش اعتراضی، تحت کنترل “ما” نیست، حال این “ما” هر که باشد. قطعا ما بعنوان فعالین و پراکتیسین های سوسیالیست تاثیرات خود را بر سیر تحولات داریم اما بر این مبنا که از سطح توده ها آغاز میکنیم و آنرا یک درجه ارتقا میدهیم. ما در تعیین شعارهائی که بازتابی از موقعیت جنبش است کاره ای نیستیم. وقتی جنبش اعتراضی شعار سرنگونی میدهد یعنی اینکه مردم از فاز جنبش مطالباتی عبور و وارد فاز جنبش سرنگونی شده اند، نقطه تمام. این یک واقعیت عینی است. ما اگر بتوانیم این جنبش را یک قدم ارتقا دهیم بهترین خدمت را کرده ایم. اگر نکنیم، خود مردم جنبش سرنگونیشان را یک قدم و بعد قدمی دیگر ارتقا میدهند تا اینکه پیروز شوند یا شکست بخورند. انقلاب ۵٧ با قیام ٢٢ بهمن تمام نشد اما تمام اپوزیسیون پوپولیست ملی اسلامی سوت پایان را زد. کارگران قبول نکردند.
سهند، اتحاد مبارزان کمونیست و حزب کمونیست به این دلیل عروج کردند، اپیدمی شدند ومحبوب شدند و از طرف دیگر پوپولیسم با آنهمه ابهت و تودۀ میلیونی پشت سرش به این دلیل از صحنه سیاست خارج شد که اولی فهمید جنبش ضد سرمایه داری نیاز به اعتلا دارد و دومی برعکس دنده عقب گرفته بود. “مارکسیسم انقلابی” یک جنبش فکری صرف نبود، یک جنبش اجتماعی و عینی بود که ام ک توانست آنرا در عرصه نظری فرموله کند و خودش در راس آن قرار بگیرد. تمام کاری که مارکسیسم انقلابی کرد همین بود که سوسیالیسم را شفاف کرد، پوششهای ناسیونالیستی سوسیالیستهای خلقی را افشا کرد، “خلق” را ترجمه و بایگانی کرد و کارگر را مبنا قرار داد. حال بعد از ۴٠ سال ازآن دورۀ انقلابی (همان دوره ای که جنبش عینی کارگری حکمش را به سازمانهای سیاسی تحمیل کرد، که به کمتر از سوسیالیسم قناعت نمیکرد ولی با اینحال به نسبت خیزش اخیر در ایران کمتر شفاف و روشن بود) ما باید صد و هشتاد درجه تغییر موضع بدیم. سوسیالیسمان را مخفی کنیم و هر چه بیشتر پوپولیستی شویم! چرا؟ چون این احزاب زهوار در رفته تصور میکنند لاغر شدنشان نتیجۀ “سوسیالیسم خواهی” شان است. تصور میکنند اگر محافظه کاری کنند مردم به آنها روی میاورند در حالیکه حالیشان نیست که در دوره ای که ماهیت جنبش اعتراضی ضد سرمایه داری و سوسیالیستی است هر گونه محافظه کاری و دنده عقب گرفتن نسخه خودکشی احزابی است که مدعی سوسیالیسم اند.
***