عبدل گلپریان
در چند روز اخیر حکم محکومیت کارفرمای کارخانه فرش غرب بافت به اطلاع نمایندگان کارگران این کارخانه رسیده است. بنا به این خبر، در حکم صادره علیه کارفرما آمده است که کارفرمای کارخانه فرش غرب بافت به ۴ ماه زندان، صد هزار تومان جریمه و ۳۰ ضربه شلاق محکوم شده است. از سوی دیگر کارگرانی که از کارفرمای کارخانه شکایت داشته اند، از اینکه این حکم برای کلیه کارگران شاکی ارسال نشده است اعتراض داشته و خواهان دریافت آن شده اند.
حکم صادر کردن نهادهای قضایی حکومت علیه همکاران و همدستانشان امر تازه ای نیست. بارها و در مقاطع مختلف، نهادهای قضایی حکومت وقتی تحت فشار اعتراضات متحدانه کارگران قرار می گیرند، برای فریب و شیره مالیدن بر سر کارگران هم که شده است، چنین احکام مسخره ای را صادر می کنند. نهادهای ضد کارگری حکومت بارها مهره های گردن کلفت تر از کارفرمای کارخانه فرش غرب بافت را برای بقای خود، تداوم استثمار کارگران و برای فریب مردم قربانی کرده اند. آنچه که در حکم صادره جای تامل است این است که نهاد صادر کننده این حکم علیه کارفرما، برای ساکت کردن و جلوگیری از رشد اعتراضات کارگران است که چنین احکامی را صادر می کند.
شلاق زدن یک حکم قرون وسطائی است که در حق هیچ کسی، اعم از خاطی و غیره، نباید اعمال بشود. زمانی که دستگاه سرکوب حکومت، کارگران را بجرم برگزاری روز جهانی کارگر با شلاق مورد اهانت و بی حرمتی به شان انسان قرار می دهد، هیچ کارفرمایی لام تا کام حرفی نمی زند. اما کارگران این حکم و عمل ضد انسانی شلاق را شدیدا محکوم می کنند. کارگران می خواهند که به مطالباتشان رسیدگی بشود. باید به دستمزدهایشان اضافه شود، جلوی بیکارسازی شان گرفته شود، به وضعیت کارگاه و کارخانه رسیدگی شود، از حق تشکل پذیری برخوردار شوند و ایمنی محیط کار پاسخ داده شود.
اما صورت مسئله برای کارگران فرش غرب بافت کاملا روشن است، خوب می دانند که نهادهای قضایی یا هیئت های فرمال حل اختلاف، اداره کار، دولت و کارفرمایان، دشمن طبقاتی کارگران هستند، می دانند که نهادهای سرکوبگر حکومت، کارگران شرکت کننده در اول مه ها را به زندان، شلاق و جریمه محکوم کرده اند، می دانند که کارفرمایان ماهها دستمزد کارگران را پرداخت نمی کنند و می دانند که دولت و کارفرمایان با کمک دستگاه سرکوبگرشان زندگی میلیونها کارگر را در سراسر ایران با فقر، فلاکت و تنگدستی مواجه کرده اند.
قوانین ضد کارگری این حکومت علی رغم صدور حکم علیه کارفرمای کارخانه فرش غرب بافت که زندگی صدها خانواده کارگری را به تباهی کشانیده است، دست کارفرما را باز گذاشته است که به کارگران توهین کند، استثمار کند، کارگران را از کار اخراج کند. به اطلاع رساندن حکم صادره علیه کارفرما، به کلیه کارگران شاکی، قطعا حق مسلم کارگران است. این سیاست تفرقه افکنانه و همیشگی نهادهای دولتی علیه کارگران است. کارگران باید ضمن هوشیاری در مقابل این سیاست، همچنان روی خواست و مطالبات برحق خود پافشاری کنند. خواست و مطالباتی که نه دولت، نه هیئتهای حل اختلاف و نه کارفرما و اداره کار، تاکنون کوچکترین توجهی به آن نشان نداده اند. خواست افزایش دستمزدها، متوقف کردن اخراجها، پاسخ به نیازهای رفاهی در محل کار، برچیدن قراردادهای موقت، بیمه بیکاری و … است.
تجمع وراهپیمایی کارگران فرش غرب بافت در تاریخ ۱۷ / ۷/ ۸۷ و شرکت و همبستگی کارگران پریس در این حرکت اعتراضی، نمونه بارز و برجسته ای از همبستگی طبقاتی کارگران بود. نهادهای حکومت اسلامی بارها به قیمت تداوم و تحمیل بردگی علیه کارگران و در ابعاد وسیع تری، در اثر اعتراض و مبارزه کارگران، اینگونه احکام عوامفریبانه را برای منحرف کردن مبارزه و خواستهای برحق و واقعی کارگران به نمایش می گذارند تا نشان دهند که گویا مدافع منافع کارگر هستند.
اگر نهاد قضایی حکومت ناچار شده است این حکم را علیه کارفرما صادر کند، نه از سر دلسوزی برای کارگران و یا گویا توهین به کارگر را محکوم کرده است، بلکه صدور این حکم نشاندهنده اعتراض و مبارزه متحدانه کارگران فرش غرب بافت است. دولت، نهادهای قضایی و اداره کار، پرونده ای بسیار سنگین تر از توهین، تحقیر، استثمار و بی حقوقی کارگران توسط کارفرما را در کارنامه و قوانین ضد کارگری خود دارند.
کارفرمای کارخانه باید موظف شود که به همه خواستها و مطالبات کارگران رسیدگی کند. گرسنه نگه داشتن خانواده های کارگری، عدم پرداخت دستمزدهای معوقه، اخراج و بیکارسازیها، شلاق زدن و زندانی کردن کارگران، جزئی از سیاست و قوانین ضد کارگری دولت، اداره کار و کارفرمایان است. کارفرمایان و حکومت حامی آنان را باید بدلیل ۳۰ سال توهین و بی حرمتی به خواست و مطالبات و بی حرمتی به شان و منزلت انسانی کارگران، در دادگاههای علنی به محاکمه کشید.
۹ فوریه ۲۰۰۹