پنجشنبه ۷ دی ماه اعتراضات از مشهد شروع شد تا روز پنجشبنه ۱۴ دی ماه درچندین شهر ادامه داشت شعارها روز بروز آبدیت می شدند و بیشتر رنگ و بوی طبقاطی به خود می گرفت ،نان کار آزادی ، برابری ، و غیره .
۷ روز اعتراضات و نارضایتی مردم اغلب شهرهای ایران حاکمیت را دچار وحشت کرد باورشان نمی شد که همزمان در چند شهر مردم به خیابانها بریزند .در این هفته حاکمیت جرئت نکرد کسی را اعدام کند . گشت های درون شهری جرئت نکرند به جوانان گیر بدهند که چی بپوشی و چی بخوری و باکی راه بری .
اوضاع را متوجه شده بودند با لشکر های بسیج و سپاه در مقابل مردم ایستادگی کردند ولی دست به عصا با اعتراضات وارد نبرد شدند .فشارهای خارجی از غرب و مسئله برجام نیز روی میزشان بود و هست و تاثیر داشت ما نمی دانیم چه نوع پیمانهای مخفی غرب با حاکمان ایران رد و بدل شد اما از رسانه ها و مدیا ها دیده میشد و واضح بود که کارهای کرده اند و حاکمیت خیالش راحت بود .
از روز ۱۱ دی به بعد رضا شاه دلسرد شد این مسئله خیلی عیان بود .در عوض مجاهدین شلوغ کردند ، مجاهد که شانس بسیار کمتری نسبت رضا شاه را دارد زیاد جدی گرفته نمیشود مردم ایران دیگر از همه قبیله های دینی مجاهدینی و امامی بیزارهستند از این بابت حرف نزنیم بهتره . چپ جامعه در داخل عملا وبلحاظ سازماندهی هیچگونه نقشی نداست اما شعارها اغلب چپ بودند . در خارج کشور طبق معمول احزاب پراکنده چپ از اکسیونهای ۱۵ یا ۲۰ نفره تک حزبی تا ۳۰۰ نفره همه احزاب چپ و منفردین را مرتب داشتند و در پشتیبانی از مبارزات مردم به این ترتیب حضور داشتند .
در جریان یک هفته مبارزه سرسختانه متاسفانه ۲۲ نفر در اثر شلیک گلوله ماموران انتظامی جان باختند و صدها نفر زخمی شدند صدها نفر زندانی شدند. مبارزه برای آزدی زندانیان سیاسی ادامه دارد .
مردم حاکمیت را نمی خواهند به همین دلیل به خیابانها آمدند این خواست و آرزوی اکثریت مردم ا ست اما اشکالاتی در کار بود که قبلا بدانها اشاره کرده ام دراین نوشته هم باز بدان اشاره ای مختصر می کنم . طبق معمول همه جریانات چپ و راست داخلی و خارجی آماده باش دادند.در خارج کشور نمایش بصورت اکسیونهای اعتراضی علیه حکمیت اسلامی و پشتیبانی از مردم بود .رضا پهلوی و مجاهد از آمریکا و برخی کشورهای غربی و عربی ساپورت می شدند و میخواستند نبض اوضاع را در دست بگیرند با جمعیت بیشتری در خارج کشور به عناوین مختلف تجمع می کردند،کسی با جریان مجاهد احساس راحتی نمی کرد و آنها تنها ماندند و بعد از دوروز اول کمتر ظاهر میشدند . اما اکسیون مدافعین رضا پهلوی خیلی احساس غرورو قدرت می کردند و در همه جا با عناوین مختلف در خارج کشور حضور داشتند .در داخل هم با دادن شعار فعال بودند
با توجه به برخی از شعارها گویا تلاشهای فراوانی کرده بودند که نقش اول را برای آینده ایران بازی کنند فرض آنها براین بود که حاکمیت فلج میشود الترناتیو اصلی دولت امریکا برای ایران رضا پهلوی بود ولی روز بروز اوضاع عوض می شد روزهای آخر متوجه شدند که اکثریت مردم در داخل همچنین با چشم باز تری به اوضاع نگاه کردند و آلترناتیو دست نشانده آمریکا را نمی پذیرند آنجا بود یواش یواش رویشان را کم کردند و کنار کشیدند . روابط دولتهای غربی با ایران نیز درآن دوره کم نشد مسئله برجام برجسته تر شد .
همانگونه که قبلا اشاره کردم یک سری فعالیتهای سری داشتند که ما بیخبر از آنها هستیم به همین دلیل بود که آلترناتیو آمریکا دمش را پائین آورد . مردم در وحله اول برای زندگی بهتر مبارزه کردند نه برای آلترناتیو دولت امریکا این مبارزات ادامه خواهد داشت . هر چند بار سرکوب شود اما تا حاکمیت اسلامی سر کار باشد و تا زمانیکه نابرابری را مشاهده کنند دوباره اعتراضات به اشکال دیگر شروع خواهد شد در این شکی نیست .
اما مسئله سازمان و هدایت:
واقعیت این است آنچه که مردم بدان امیدوار باشند و پایدار در راهش تلاش کنند و در راس مبارزات نقشی ایفا می کرد ندید ند هدایت و رهبری پیشروغایب بود .اوضاع به همین ترتیب پیش می رفت که دیگر اعتراضات برای مردم بدون رهبری قاطع ناامید کننده بود ومتاسفانه تا بحال اینجوری بوده است . حاکمیت از این وضعیت آگاه است بود که نارضایتی ها به این شکل منجر به سرنگونی نخواهد شد خامنه ای و برخی از سران با تمسخر می گویند مردم حق دارند اعتراض کنند دولت باید بر نرخ اجناس کنترل داشته باشد همین .اما سران
حاکم متوجه یک وضعیت جدید هم شدند متوجه شدند که بخش زیادی از مردم دیگر نمی ترسند . همزمان از طِرف دیگر می داند که هنوز مراکز اصلی تولید کشور چرخهای تولید را نبستند که دولت را فلج کنند حاکمیت از بی رهبری اعترازضات نیز آگاه است . متاسفانه اینها حقیقت دارند پس تا زمانیکه طبقه کاگر با قدرت بمیدان نیاد و دروازه های کارخانه ها را نبندند .و تازمانیکه اعتراضات بی صاحب و بی رهبر باشند بطور یقین سیستم سرنگون نخواهد شد .اعتراضات جاری است و هرآن ممکن است دوباره مردم به خیابانها بریزند .
اینها را روزهای اول در جملات کوتاه ومختصر نوشتم و حال هم برای دروه های بعد می گویم کارگران .رنجدیده گان . چپ جامعه داخل و خارج مردم ایران هر لحظه آماده به خیابان هستند وظیفه خطیری پیش پایمان هست. برای سر وسامان دادن به جامعه و اعتراضات سازمان و سازماندهی با برنامه های روشن و امید بخش ضروری و اساس کار است . ( یاد آور می شوم که بحث من از دیدگاه چپ و کمونیستی است برای تغییر و برای برقراری جامعه ای که در ان کسی محتاج به هیچی نباشد . کسی احساس نا امنی نکند . توفیق پیرخضری ۱۳ ماه ژانویه ۲۰۱۸.