خیزش بزرگ اما نه قیام .
(یک پیروزی بزرگ در مقابل حاکمیت ارتجاعی ایران) .
برای قیام و سرنگونی و جابجایی یک حکومت ، لنین سه اصل را قرار میدهد :
۱ _ مردم حکومت را نخواهند .
۲ _ حکومت قادر به حاکمیت نباشد .
۳ _ مردم جهت سرنگونی رژیم بپا خیزند .
در معادلۀ فوق دو اصل اول مهم است ولی کافی نیست .
بعد از حدود چهل سال از حاکمیت حکومت اسلامی در ایران و برای اولین بار در شهرهای مختلف صفی از جوانان رادیکال و قشر پیشرو جامعه با شعار سرنگونی حکومت پا به میدان گذاشت .
این واقعه هشدار بزرگی به حکومت سیاه بود . بعد از ۵ روز تلاش ، مردم به معنای وسیع و لازم به صحنه نیامدند . حکومت هم از لاک وحشت خود بیرون خزید و در مقابل این خیزش یک گام به عقب نهاد و اعتراضات مردم را قبول کرد و گامی هم به جلو که مقابله به مثل خواهد کرد و عده ای را هم دستگیر نمود .
توده های مردم یعنی نیروی اصلی قیام ، آنانی که حکومت را نمیخواهند در این واقعه نظاره گر صحنه بودند . یعنی پاسیف . سکوت روزهای اولیۀ حکومت و هشدار بعدی آن و سکوت مردم ، معنا دار بود و بیان این واقعیت هست که این معادله هنوز در این شرایط و این روز به معنای قیام و سرنگونی نیست . بلکه مرحلۀ اول جنبش است .
حرکت قشر پیشرو جامعه و این خیزش مهم و جدی در گام اول خود و بدون حضور مردم اگر چه تنها ماند اما یک پیروزی بزرگ در مقابل حاکمیت ارتجاعی بود . یک خیزش بزرگ بود اما نه قیام .
پیروز باد مبارزات حق طلبانۀ مردم ایران
مرگ بر رژیم سیاه اسلامی ایران
زنده باد سوسیالیسم
بهروز شادیمقدم
۱٫۱٫۲۰۱۸
http://hadait.blogfa.com/