هنوز جوهر لیست کردن “محورهای جنبش” ناسیونالیستی ریبوار احمد[١] از حزب کمونیست کارگری عراق، و لیست پوپولیستی چپ مظفر محمدی از حزب خط رسمی خشک نشده است که زحمتکشان در خیابانهای کردستان عراق ابطال محورها و جنبش ناسیونالیستی مورد نظر آنها را بنمایش گذاشتند. [٢] معترضین همان زحمتکشانی هستند که دست رد به ایستادن در کنار پیشمرگان ناراضی بارزانی و طالبانی در حفظ تمامیت ارضی کردستان زدند. آنها درست بر عکس علیه حکومت اقلیم بپا خاسته و در تقابل با نیروهای انتظامی پیشمرگه دولتی اعتراض میکنند، دفاتر احزاب دمکرات و اتحادیه میهنی و اتحاد اسلامی کردستان را به آتش میکشند و تا پای جان میایستند.

ظاهرا دوستان ما در احزاب کمونیست کارگری در جستجوی ِ پاسخ به سوال “در کردستان عراق چه باید کرد؟” هستند. به این دوستان باید گفت اگر یک حزب سیاسی نتواند روندهای پایدار سیاسی را ببیند، اگر یک حزب سیاسی با نرخ روز موضع بگیرد، قطعا توان پاسخ به چه باید کرد را هم ندارد. حزبی که دنباله رو وقایع باشد، نمیتواند راه گشائی کند و لاجرم کسی آنرا بعنوان رهبر برسمیست نمیشناسد. نمیتوان بدو بدو به صف اول اعتراضات رسید و مدعی رهبری تحرکات اعتراضی شد. دیر آمدید و ته صف قرار میگیرید. هیچکس جریانی که تا همین ١٧ دسامبر ٢٠١٧ مشغول انشانویسی در دفاع از تمامیت ارضی کردستان بعنوان محور جنبش اعتراضی در کردستان بود را جدی نمیگیرد. برای اینکه شما را جدی بگیرند، اول از همه باید خودتان جدی باشید.

ما دو ماه پیش در نقد موضع ناسیونالیستی لیدر حککا و همچنین یکی از رهبران حزب حکمتیست غیر رسمی گفتیم «چرا جنبش کمونیستی نباید در مقابل جنگ ناسیونالیستهای کرد با قوم پرستان مذهبی عراق و ایران، لنین وار عمل کند: چرا دولت خودی، دولت اقلیم بارزانی، را نشانه نگیرد و آن ضعیف ترین حلقه بورژوازی را سرنگون و خود را حاکم نکند؟».[٣] ما دو ماه پیش گفتیم و شما احزاب مدعی کمونیست کارگری در ایران و عراق تصمیم گرفتند خواست زحمتکشان کردستان عراق را نشنوید. آنروز غرق صندوق رای بارزانی شده بودید و امروز تنها صدای زحمتکشان علیه بارزانی بگوش میرسد. خوشحالیم که بالاخره این صدا را شنیدید[۴] اما اگر تصور میکنید کسی عقب ماندگان از راه را روی سرش میگذارد، بار دیگر اشتباه میکنید. سرنوشت رهبریت اعتراضات جاری مبهم است. احتمال اینکه مرتجعین اسلامی با استفاده از خلا وجود یک نیروی کمونیستی، و حمایت دولتهای ایران و عراق و ترکیه از آنها دست بالا را بگیرند، ضمن اینکه ضعیف است، اما منتفی نیست. احزاب کمونیست کارگری عراق، علیرغم محدودیتهایشان، اگر از قالبهای ناسیونالیستی خارج شوند، اگر دست از انشا نویسی در باب تسلیح عمومی برای حفظ تمامیت ارضی کردستان بردارند، اگر تمرکز را روی اعتلای مبارزات زحمتکشان تا حد سرنگونی دولت اقلیم و استقرار حکومت کارگری قرار دهند، شانس تغییر بالانس در رهبری اعتراضات بنفع جنبش سوسیالیستی کارگری را دارند. این نیز شانسی ضعیف است اما در هر صورت یک شانس ممکن است.

***

منابع

[۱] http://www.azadi-b.com/M/2017/12/post_98.html

[۲] http://m.dw.com/en/protests-rage-in-iraqi-kurdistan/a-41868334

[۳] http://www.azadi-b.com/G/2017/10/post_100.html

[۴] http://www.azadi-b.com/G/2017/12/post_329.html