آیا این ملی ـ اسلامیها جدا به این میبالند که امثال طاهر احمدزاده “در تاریخ معاصر ایران انگشت شمارند”(لینک زیر)؟ در لیست انگشت شمار اینها خمینی قرار دارد. از چپ تا راست جنبش ملی ـ اسلامی به او اقتدا کرد. در این لیست محمود طالقانی جای داشت، که البته درست قبل از مرگش انگشت میانه اش را برای همه چپهائی که بعدا برای او عزا گرفتند حواله کرد. در این لیست انگشت شمار مصدق ضد کارگر قرار دارد، بازرگان و یزدی و منتظری ــ همدستان مستقیم خمینی و بنیاد گذاران جمهوری اسلامی ــ قرار دارند.

اینها مدعیند طاهر سریش جنبش شان بود. صورتمسئله را درست برعکس مطرح کرده اند، طاهر احمدزاده سریش هیچ چیزی نبود. این جنبش ملی ـ اسلامی است که به سیاق سنت اسلامی شیعی اش به شهید سازی برای عوامفریبی وسربازگیری احتیاج دارد (اطلاق ملی ـ مذهبی به این جماعت عمامه پرست ارفاق بیجائی است. اینها حتی تحمل سٌنی مذهب ها را ندارد چه رسد به مذهب بطور کلی). چپ این جنبش توده ایسم است که در زمان شاه عزادار امام حسین میشد و بعد از انقلاب ۵٧ کمتر از “امام، امام” به خمینی نمیگفت. سمت راست این جنبش هم ملی گرایانی قرار دارند که پس از جنگ دوم جهانی در داخل جبهه ملی و پس از انقلاب ۵٧ در دو جبهه ملی و دمکراتیک ملی دور هم جمع شدند. طاهر احمدزاده یکی از اینها بود، کسی که از امام خمینی اش دل نمیکند تا اینکه خمینی او را پس زد همانطور که مجاهدین ول کن عبای خمینی نبودند تا اینکه خمینی آنها را طرد کرد.

همه اعضای جنبش ملی ـ اسلامی، از خمینی تا امضا کنندگان طومار برای طاهر احمدزاده، یعنی امثال حسن شریعتمداری، نعمت آزرم، فرخ نگهدار، فرج سرکوهی و تا رسانۀ وفادارشان بی بی سی، به یک خانوادۀ واحد تعلق دارند. تصور ابلهانۀ اسلام شیعی زدۀ اینها از مردم ایران در سربازگیری از آنها از طریق مظلوم طلبی و عوامفریبی بکمک شهید سازی، کمکی به جنبش شان نمیکند. وقتی جمهوری اسلامی رفت جنبش ملی ـ اسلامی و تمام سنتهای ضد انسانی اش به زباله دان تاریخ خواهد پیوست.

***

http://kar-online.com/node/14126