پرسش و پاسخ:
ستون پاسخ رهبری حزب به پرسش ها
سیاست کلی حزب سوسیالیست انقلابی ایران در باره جنبش کارگری چیست؟
عزیز آجیکند
حزب ما سیاست بسیار روشنی در این باره دارد، که میتوان با مراجعه به اسناد مصوب و دیگر مطالب که از طریق همین نشریه منتشر میگردد به آنها دست رسی پیدا کرد. در اینجا علاوه بر یاد آوری مجدد بخشی از آن سیاستها در پاسخ به پرسش دوستان گرامی نکاتی را توضیح خواهم داد.
جنبش کارگری و طبقه کارگر در ایران، در حالی با بورژوازی حاکم و سازمان سیاسیاش در حاکمیت، دست به گریبان است که متاسفانه از هر نظر از تناسب قوای مناسبی برخوردار نیست. و این شرایط با وجود مبارزه بی وقفه و رزمنده آن جنبش به درازای چهاردهه در ایران در جریان بوده است. با وجود واقعیت نابرابر بودن این تناسب قوا اما مبارز برحق کارگری در زیر فشار و سرکوب مستمر ارتجاع اسلامی به عنوان روزنه ی مثبت در جدال کل جامعه علیه نظام مستبد سرمایه داری و اسلامیها برای خیلیها مبدل گردیده است. یعنی پتانسل انقلابی و اعتراض و نخواستن کارگران به حکم شرایط طبقاتی این جنبش در جامعه ایران قبل از هر جنبشی دیگری سر زنده تر و مستمرتر ادامه داشته و دارد. سنگینی و فراگیری این خیزش عظیم، درکوتاه مدت در سال گذشته، به ویژه در دوره ای که فشار اقتصادی و به گروه گرفتن نان و معیشت آن طبقه از طرف دولت سرمایه داری اسلامی به مرحله غیر قابل تحمل رسیده است، شتاب اعتراضات و سازمانیابی طبقاتی و انقلابی کارگران و تهی دستان شهر و روستا را زیر تاثیر قرار داده است.
در طول این سالها به خصوص سالهای اخیر پیکار طبقاتی هرچند تدافعی، اما با همبستگی و گسترش دیگری همراه بوده است. رزمندگی کارگران، رویارویی با سرمایه داران، روشها و به کارگیری شیوههای ابتکاری در بخشهای مختلف در اعتراضات کارگری در گوشه و کنار ایران گویای راهکارهای تازه جنبش کارگری در ایران می باشند. گسترش دستگیریهای فعالین کارگری، نیز گویای ترس حاکمیت از عروج جنبش اعتراصی کارگران است.
همزمان اگر به روند مبارزات طبقاتی کارگران در سه دهه گذشته بنگریم، افت و خیزهایی به چشم میخورد .بعد از یک دوره افت مبارزات کارگری، امروز رشد و گسترش اعتراضات و اعتصابات روزمره کارگران را مشاهده می کنیم. که البته برای گسترش بیشتر و پیروزی آن باید به اتحاد بیشتر و سیاست روشنتر طبقاتی و سوسیالیستی متکی شد تا بتوان اعتراضات و مبارزات کنونی را به سر آنجام رساند و فشار حاکمیت و نیروهای زرد دست ساز دولت که مانع سر راه این مبارزه هستند خنثی نمود.
اما با همه اینها متاسفانه تا به امروز هم طبقه کارگر ایران همه ظرفیتهای مبارزات اعتراضی خود را برای تامین خواستهایش بدست نیاورده است. پراکندگی و نبودن تشکلهای کارگری که کارگران پراکنده در این واحدها را دور هم جمع کند، به نوبه خود بر سطح مبارزات کارگری در ایران تاثیر گذاشته است.
بیکاری و عدم امنیت شغلی، وجود ارتش ذخیره گسترده ای از بیکاران که در حاشیه شهرها و در روستاها زندگی می کنند، به کارفرمایان و دولت امکان داده است که شمشیر بیکاری را برای به تمکین کشاندن کارگران، بالای سر آنها نگاه دارند. در حالی که از بیمه بیکاری و وجود منبع دیگری برای امرار معاش خانواده کارگری خبری نیست، پذیرفتن ریسک بیکاری را بسیار دشوارتر کرده است.متاسفانه امروز شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر و انجمن چنفی ها توانسته اند نقش مهمی در کنترل اعتراضات کارگری بر عهده دارند. که همه این مسائل تاثیرات زیانباری را به جنبش کارگری در ایران زده است.
بحران اقتصادی نظام سرمایه داری و تعرض همه جانبه رژیم جمهوری اسلامی به طبقه کارگر، کار و زندگی کارگران را با دشواری های روزافزون و جانفرسائی روبرو ساخته است. بیکارسازی های مداوم، عدم امنیت شغلی، رواج گسترده قراردادهای کاری کوتاه مدت و “سفید امضاء” سقوط دستمزدهای واقعی و عدم پرداخت به موقع همین دستمزدهای ناچیز، افزایش قیمت کالاهای اساسی، افزایش ساعات کار روزانه، همه اینها طبقه کارگر ایران را در یکی از دشوارترین دوره¬های حیات خود قرار داده است.
بر متن مبارزات جاری کارگران فعالین و رهبرانی پرورده شده اند که با شناخت از منافع آنی و دراز مدت طبقه کارگر و مرزبندی روشنی که با استراتژی سیاسی و عملکردهای گرایش رفرمیستی و سندیکالیستی درون جنبش کارگری دارند، سوسیالیسم را افق مبارزه خود قرار داده اند. مبارزات جاری کارگران با تمام اهمیتی که دارد، فقط با دخالت آگاهانه و نقشه-مند این طیف پیشروان کمونیست جنبش کارگری است که می¬تواند در راستای تشکل یابی طبقاتی، تحزب یابی و اهداف درازمدت¬تر طبقه¬ی کارگر قرار گیرد و به شکل¬گیری بدیل سوسیالیستی به عنوان یک آلترناتیو عملی و در دسترس یاری رساند. تنها با دخالت نقشه¬مند و مسئولانه در این روند و پافشاری بر سیاست¬های کارگری و سوسیالیستی است که می¬توان اعتماد بخش وسیعی از فعالین و رهبران کارگری را جلب نمود و به¬شکلی عینی در رهبری سیاسی جنبش کارگری و دیگر جنبش¬های پیشرو اجتماعی قرار گرفت.
تردیدی نیست که برپائی تشکل¬های توده ای و طبقاتی کارگران نقش عظیمی در تغییر توازن قوا به نفع طبقه¬ی کارگر در مبارزه علیه سرمایه¬داری و رژیم آن را خواهد داشت. اما طبقه کارگر از طریق حزب سیاسی خود که به بخش جدائی ناپذیری از جنبش اجتماعی این طبقه و تشکل های طبقاتی آن تبدیل شده باشد، می تواند انقلاب کارگری را سازمان دهد، قدرت سیاسی را تسخیر کند و دست اندرکار استقرار سوسیالیسم شود. طبقه¬ی کارگر بدون متشکل شدن در حزب سیاسی کمونیستی خود قادر به همراه کردن دیگر جنبش¬های پیشرو اجتماعی، رهبری سیاسی جامعه و تسخیر قدرت سیاسی نخواهد شد.
ما فکر میکنیم که فعالان و پیشروان کمونیست جنبش کارگری، ضروری است به حضور فعالانه در مبارزه ای که در حال حاضر در جریان است، برای خیزش جبنش کارگری خود را آماده کنند و پیشروی آن جنبش را در گروه نقش پیشرو این طیف و جنبش سوسیالیستی طبقه کارگر میدانیم.
ما ضمن اینکه خود را حزب کل طبقه می دانیم اما فکر میکنیم رمز پیشروی مبارزه سیاسی اقتصادی کارگر در گرو نقش گرایش رادیکال سوسیالیستی و کمونیستی صفوف طبقه است، در گرو ایجاد تشکلها و سازمانهایی است که متعلق به سنتهای مبارزاتی آن گرایش و جنبش پیشرو مطالباتی و سیاسی جنبش کارگری است، از اینرو سیاست پایه و کلیدی کار ما تقویت محافل پیشرو کارگری و گرایش سوسیالیست امر اول فعالیت حزب ما خواهد بود. در این راستا نقد تشکلهای راست سندیکالیست، تشکلهای ارتجاعی دست ساخت دولت مانند شورای اسلامئ، خانه کارگر و انجمن صنفی ها وظیفه محوری خود می دانیم. حزب ما خود محصول این خط و گرایش و از طرف فعالین کمونیست داخل و خارج کشوری این جنبش پیشرو تشکیل شده است. نفس این اتفاق یکی از تفاوتهای بنیادی ما با جریانات اپوزیسیون چپ خارج کشوری است.
حزب ما نه فقط از نظر برنامه و اهداف سیاست کارگری روشن سوسیالیستی دارد، حتی از نظر عملی و ترکیب نیروی انسانی تشکیل دهندگان آن نیز جزو احزاب استثنائی است که از طرف کارگران صادق و راستین کمونیست وسوسیالیست و فعالین و جوانان چپ و انقلابی تشکیل شده است، این حزب واقعی طبقه کارگر و محرومان و استثمار شوندگان جامعه ایران، حزب سوسیالیسم فوری و حزب انقلاب کارگری است.
منبع: شمار ٢۵ نشریه سوسیالیسم امروز
http://www.simroz.org/index/
۴ آذر ١٣٩۶
٢۵ نوامبر ٢٠١٧