بیش از بیست تشکل کارگران فصلی و ساختمانی از کردستان و سراسر ایران از جمله کرج، قم، مشهد، آبادان، خراسان شمالی، لرستان، خوزستان، اسلام شهر، لاهیجان، قزوین، رشت و …، طی بیانیه ای به کشته شدن کارگران کولبر و سوخته شدن دو کارگر در ساختمانی که توسط ماموران شهرداری سنندج به آتش کشیده شد، اعتراض کرده و خواستار ازادی فوری رضا شهابی شدند. کارگران با خانواده های کولبران کشته شده ابراز هم دردی کردند.
در بخشی از بیانیه که در ایلنا هم به چاپ رسیده، آمده است: “کارگران کولبر انسان‌های شریفی هستند که به دلیل بیکاری و نبود شرایط کاری مناسب و شغلی پایدار در استان‌های مرزی، در ازای دریافت مزدی ناچیز با وجود خطرات بسیار خود را به دست کوران حوادث می‌سپارند و در سخت‌ترین شرایط موجود برای رسیدن به لقمه‌ای نان، در این راه قدم می‌گذارند و متاسفانه بیشترشان به سلامتی به مقصد نمی‌رسند و جان خود را از دست می‌دهند.”
همچنین بیانیه کارگران فصلی و ساختمان وظایفی را که بر عهده دولت است خاطر نشان کرده اند از جمله:
– دولت موظف به تامین شغل و یا تامین کامل زندگی کارگران و شهروندان کشور است.
– دولت موظف است برای شهروندان مسکن و سرپناه مناسب و همچنین تحصیلات رایگان فراهم کند.
تشکل های کارگری همچنین کشتار کولبران را تهدیدی برای کل جامعه نامیده اند. شرایطی که کارگران آگاه آن را فراموش نخواهند کرد و در پایان اتحاد و همبستگی را تنها راه حل نجات کارگران نامیده اند.
این اقدام کارگری گوشه کوچکی از یک هسرنوشتی طبقاتی کل طبقه کارگر ایران است. این همچنین نشان می دهد که کارگران بجز هویت طبقاتی و انسانی هیچ هویت ملی و قومی و مذهبی را برسمیت نمی شناسند و هویت قومی را بعنوان عامل تفرقه در صفوف کارگران محکوم و مذموم می دانند.
هر کارگری در کردستان این را می داند که چگونه بورژوازی کرد بار بر دوش ما می کشد، ماموران دولتش ما را با تیر می زنند و ناسیونالیسم اش هم برای ما اشک تمساح می ریزد.
همچنین این اقدام کارگری و طبقاتی درسی به ناسیونالیستهای کرد هم هست که تلاش کردند به پیشانی کارگران کولبر که توسط ماموران رژیم به قتل رسیدند مهر قومی بزنند.
جواب کارگران فصلی و ساختمانی سراسر ایران بعنوان بخشی از کل طبقه کارگر ایران به بورژوازی و ناسیونالیسم از هر رنگش این است که “اتحاد و همبستگی طبقاتی تنها راه حل نجات کارگران است”.
شهریور ۹۶ (سپتامبر ۲۰۱٧)