واقعیت امر این است که با انتخاب مجدد حسن روحانی با توجه به کارنامه قبلی او، نمی توان هیچ گونه امیدی به وضعیت بهبود زندگی و معیشت کارگران و قشرهای محروم جامعه در ایران داشت .
در سه ماهی که پشت سر گذاشتیم و پس از آنکه با بوق و کرنا به مردم اعلام کردند که آقای حسن روحانی به عنوان دوازدهمین رئیس جمهوری اسلامی ایران توسط مردم برای بار دوم انتخاب شده است ، طرفداران روحانی به خیابانها ریختند و این پیروزی را به مردم و قشر زحمتکش جامعه تبریک گفتند . اما دیری نپائید که دولت سرکوبگر ” تدبیرو امید ” جناب روحانی به جان مردم و قشر زحمتکش افتاد و ظلم و سرکوب و خفقان را از نو در دستور کار خود قرار داد. همه خبرها از گوشه و کنار ایران در این فصل نیز حاکی از گسترش اعتراضات کارگری و تودهای محروم جامعه است. نمونه خبرهایی که از جانب فعالین کارگری انتشار یافته است و یا دیوار سانسور خبری را شکسته و در رسانه های داخل کشور منعکس شده اند، نشان از موجی از مبارزات امیدبخش کارگری طی کمتر از یکماه دارند.
اکثر کارگران مراکز کارگری در ایران ودر چندحرکت اعتراضی جداگانه در واکنش به پائین بودن دستمزدها و عدم پرداخت از رفتن به سر کار خودداری نمودند و دست به تجمع گروهی و اعتراضی زدند و خواهان پرداخت حقوق معوقه و افزایش مزایای خود شدند. کارگران ایران خودرو در برابر تعویق ۴ ماه حقوق خود دست به اعتراض زدند .کارگران نی بر نیشکر هفته دست به اعتصاب زدند و خواهان افزایش دستمزد شدند. هزاران کارگر دیگر در بخشهای تولیدی و در کارخانه های مختلف در گوشه و کنار ایران و در شهرستانهای بزرگ با تجمع در مقابل استانداری ها شهرداریها و کارخانهای خود به اعتراض به عدم پرداخت دستمزدهای معوقه خود دست به اعتراض زدند.
روند رو به رشد اعتصابات و اعتراضات کارگری در سه ماه گذشته اخیر نشان از آن دارد که کارگران ایران وعده های سر خرمن دولت روحانی و سرمایه داران را نمی پذیرند و خواست ها و مطالبات خود را همین امروز پی می گیرند. بر متن شرایط فلاکتبار اقتصادی و بی حقوقی های سیاسی و اجتماعی که بر جامعه ایران تحمیل شده است، اعتصابات و مبارزات کارگری حساس ترین و سرنوشت سازترین جنبش اجتماعی می باشد که از تک و تا نیفتاده و صدای اعتراض و مبارزه اش ولو پراکنده و بدون رهبری سراسری، هرگز خاموش نبوده است. اعتصاب ها و اعتراض های این دوره و بویژه پس از انتخابات دوزدهمین دوره ریاست جمهوری و انتخاب دوباره شیادی چون روحانی دارای ویژیگیهای قابل توجهی هستند .
این حرکات اعتراضی در شرایطی صورت می گیرند که از یک طرف دولت روحانی با وعده و وعید می کوشد برای دورهای کارگران را در حالت انتظار نگه دارد و از طرف دیگر همزمان با سازش با دولت های غربی، فشار سرکوب را در داخل کشور بویژه علیه فعالین کارگری تشدید کند. اعتراض های کارگری این دوره در همین حد خود هم نشان می دهد که کارگران نه فریب وعده و وعید می خورند و نه از قدرت نمایی رژیم مرعوب می شوند.
این اعتراضات نسبت به حرکت ها و اعتراض های کارگری دو سه سال گذشته در محتوای خود یک گام به جلو هستند. خواست افزایش دستمزد به عنوان مطالبه کلیدی اقتصادی طبقه کارگر در بیشتر این اعتصاب ها و اعتراض ها مطرح شده و سیمای تعرضی تری در مقایسه با گذشته به مبارزات کارگران داده است .
گسترش این اعتراضات نقش تعیین کننده ای در زنده نگه داشتن و تقویت فضای مبارزاتی و باز کردن فضای سیاسی در جامعه دارد. رشد اعتراضات کارگری بستر بسیار مناسبی برای تشکل یابی طبقه کارگردر ایران است. تشکل توده ای و طبقاتی کارگران محصول مبارزه است. تشکل یابی طبقه کارگر نمی تواند در خلاء انجام گیرد.
جنبش طبقه کارگر باید بتواند جنبش های اجتماعی دیگر نظیر جنبش زنان، جنبش دانشجویی و دیگر جنبشهای خودجوش جامعه را با خود متحد و همراه سازد و این امر بدون تحزب کمونیستی طبقه کارگر و بدون دسترسی حزب طبقه کارگر به ارگان ها و نهادهای توده گیر کارگری و اجتماعی ممکن نیست .
عزیز آجیکند