آیا ایجاد نفرت بین ملل بخاطر نام خردمندانه است؟

چندی ست که برخی وسواسان خناس دولت ها، از سادگی و علایق ملل برای ایجاد نفاق و نفرت بین ملل همسایه در منطقه پرتنش خاورمیانه، استفاده می کنند. اگر به داستان ملای رومی در باب دعوای بر سر نام “آنگور” بین افراد چند ملّت گوناگون مراجعه کنیم بیهودگی نزاع ملل گوناگون بر سر “شکل” را بخوبی درک می کنیم.

وقتی به فرانسه آمدم فهمیدم که در زبان فرانسه از شما می پرسند “خود را چه می نامی”؟

در آغاز فهم این روش سئوال و پاسخ اینکه مادر و پدرم مرا چه نامیده اند، بنظرم غیر طبیعی می نمود. پس از گذشت چند صباح آنچنان این روش در پرسش و پاسخ به مذاقم خوش و سازگار آمد که خود را در هر کجا و به هر دلیل، در تناسب با محل و دلیل حضورم، هر چه می خواستم، می نامیدم و تا امروز نیز هیچ مشکلی بر سر اینکه خود را چه می نامم، حداقل با فرانسوی زبان ها نداشته ام.

یکی از این مشکلات اختلاف برانگیز، نام خلیجی ست که در جنوب ایران قرار گرفته است و افراد یا به عمد و یا از روی عشق؛ که شایسته است سهو نامیده شود؛ با این و یا آن نامیدن این خلیج، تخم نفاق را بین ملل گوناگون همسایه می پراکنند. مشکل کار در این مورد مشخص اینست که شوربختانه “خلیج” مذکور زبان ندارد تا از خود او بپرسیم خود را چه می نامد؟

از این رو شایسته است از دیگران بپرسیم این خلیج را چه می نامند؟

همسایگان جنوبی این خلیج آنرا “خلیج العربی” می نامند.

مورخان یونانی و نوادگان مستشرق استعمارگر انگلیسی-پرتقالی ایشان این خلیج را “خلیج پارس” می نامند.

اما براستی نام این خلیج به پارسی و در ایران چه بوده است؟

بتحقیق ایران شناسان پارسی زبان، نام این خلیج به پارسی اوستایی که در زمره زبان های پارسی میانه طبقه بندی شده است، خلیج “پُ دنگ” (۱) می باشد. بر مبنای این تحقیقات نام خلیج “پُ دنگ” بارها در اوستا برده شده است.

از این رو از این لحظه من در ادبیات دری خود از “خلیج پُدنگ” استفاده خواهم کرد.

در ادبیات لاتین خود از “پرشین گالف” استفاده خواهم کرد.

در ادبیات عرب که هنوز قانونمند ترین زبان زنده دنیاست از “خلیج ایران-عرب” استفاده خواهم کرد.

این همه بخاطر عزیزانی ست که به استفاده من از “خلیج ایران و عرب” اعتراض کرد اند. ضمن احترام و علاقه به این عزیزان که باعث شدند تا نام اوستایی “خلیج پُدنگ” را بیابم از فرهیختگان و ایران دوستان تقاضا می کنم تا بر سر شکل و نام جنگ هفتاد و دو ملّت براه نیندازند که نه تنها به لائیسیته هیچ ارتباطی ندارد بلکه این نوع حساسیت های شکلی و حتی اعتقادی دشمن لائیسیته بحساب می آیند.

جواد قاسم آبادی، پاریس، سیزدهم ژوئن دو هزار و هفده

(۱) :

http://www.persiangulfstudies.com/fa/index.asp?p=pages&id=211