آرزو های پوشالی !

در حاشیه انتخابات شوراهای اسلامی شهر

 بازی تکراری انتخابات در این دوره، شرایطِ بی رونقی را تجربه می کند. بی اعتمادیِ جامعه به راه کارهای حکومت سرمایه داری، از بین رفتنِ فرصت بازار گرمی با دادن  وعده های اصلاح از بالا و پایان یافتن زمانِ خریداری شده برای بهبود زندگی پس از برجام، نا امیدی را در دل سرمایه داری و حامیان اش انداخته است. ” انتخابات ” شوراهای اسلامی شهر نیز مثل نمایش های دوره ای دیگرِ از این قبیل، همیشه نیازمند تایید طبقه کارگر و شهروندان جامعه است. با توجه به جَو بی اعتمادی که نسبت به حاکمیت سرمایه داری شکل گرفته، تمام ایادی و سهم برانِ این نظام استثمار، صحنه خالی از نمایشِ این دوره را هشدار می دهند. از اصلاح طلبان حکومتی و غیر حکومتی و جبهه قالیباف – رئیسی، تا جریان های سیاسی دست راستی و رفرمیست هایِ بر باد رفته، همگی به دنبال راه حل برای مشروعیت یابی دوباره می گردند. تبلیغِ فعالیت در چهار چوب قوانین نظام سرمایه داری و نهاد های حکومتی، یکی از پایه های استراتژیک برای مهار تحرک های توده ای و دخالت های اجتماعی و سیاسی طبقه کار گر است. این سیاست ها نقطه اشتراک جریان های راست و رفرمیست های دور از قدرت هستند.

مازیار گیلانی نژاد در جایگاه یک رفرمیستِ سرگردان که امیدواری به لایه های قدرت، روشِ مبارزه همیشگی اش بوده، با همان رویای پوشالیِ بهبود شرایط در مناسابت موجود، کارگران را به شرکت و دخالت در انتخابات شوراهای شهر دعوت می کند.(۱)

شورای شهر، جزوی از ارکان حاکمیت سرمایه

این عضو سندیکای فلزکار قبل از بیراهه ای که قصد دارد جلوی مسیر مبارزه طبقاتی کارگران قرار دهد، تابلوی خوش خیالی به ارگان های حکومت سرمایه داری را دست گرفته است. شورای شهر را به عنوان یک سازمان ” مردم نهاد ” معرفی می کند.(۲) در این روز های وانفسایِ سرمایه داری که همه جا صحبت از روبرگرداندن طبقه کارگر و اکثریت بی حقوق جامعه است، ” فعال سندیکایی ” نسخه ای قدیمی تجویز می کند. قبل از هر چیز باید تذکر داد که این نهاد حکومتی همان قدر ” مردم نهاد” و در جهتِ رفع موانعِ زیستی طبقه کارگر کارآمد است، که خانه کارگر و مجلس شورای اسلامی.

در هر جامعه که نظام سرمایه داری حاکم است، به ویژه در ایران، دولت، شهرداری و دیگر سازمان ها و نهاد های حکومتی، بخشی از ساختار کارفرمایی محسوب می شوند. دولت و شهرداری و ارگان های کوچک و بزگ در نظام سرمایه داری، به نوعی در کنترل و هدایت حرکتِ سرمایه نقش دارند. این نهاد ها سیاسی هستند و اولین وظیفه شان حفظ موقعیتِ طبقه سرمایه دار است. نقش شوراهای شهر نیز در شرحِ وظایف سازمان های حکومتی و قوانین دولتی، در جهت سودآور کردن سرمایه و گسترش سرمایه داری تعیین شده است.

آرزوی مبارزه “سالم” در چهارچوب قوانین!

این عضو سندیکای فلز کار، شورای شهر را ” اولین قدم ” برای تغییر شرایط زندگی کارگران معرفی می کند. مبارزه علیه توهم افکنی رفرمیست های سرگردان که ارگان های حکومت سرمایه داری را جدا از سیستم کارفرمایی می دانند، با اتحاد و هم بستگی طبقه کارگر گره خورده است. در جدال برای برخورداری از خدمات اجتماعی، باید کل نظام سرمایه داری را در نظر گرفت. بخش های مختلف بورژوازی و مدافعان آن تلاش می کنند تا مبارزه طبقاتی را یا به مخالفت با ” مافیا ها ” و ” رانت خواران ” ، یا جدال در چهارچوب قوانین محدود کنند.(۳)

نوع بشر برای بهبود شرایط زندگی خود همواره تلاش می کند. این ویژگی هر جامعه انسانی است. در جامعه سرمایه داری، تلاش برای رسیدن به زندگی بهتر، کشمکش هر روزه و جاریِ طبقه کارگر در همه عرصه های زندگی است. طبقه کارگر در مبارزه برای افزایش دستمزد، بیمه بیکاری، جدال برای اسکان مناسب، برخورداری از امکانات رفاهی و بهداشتی و جنگ علیه خفقان و سرکوبِ اعتراض های کارگری، همیشه با نظام سرمایه داری روبه رو است. در ایران به خصوص، دولت و دیگر سازمان های حکومتی که کل نظامِ سیاسی- اقتصادی حاکم را اداره می کنند، اولین سد در برابر مبارزه برای رفاه و آسایش هستند. این جدال ها و کشمکش های هرروزه طبقه کارگر، مبارزه برای رفرم و اصلاح وضعیتِ محیط پیرامونی اش است. قوانین موجود حاصل توازن قوا میان حکومت سرمایه و طبقه کارگر، در زمان تصویب است. کارگرانِ آگاه و رهبران اجتماعی طبقه کارگر می دانند که قصد از مبارزه در چهارچوب سیستم و قوانین، اگر مهار مبارزه طبقاتی نیست، به طور یقین زیر سلطه حکومت سرمایه داری ایران، چنین تلاشی توهم است.

کارگران سوسیالیست و رهبران طبقه کارگر در جدال روزانه با نظام سرمایه داری، به صورت یک شبکه اجتماعی به یکدیگر متصل اند. اتحاد کارگران و سازمان یابی برای تاثیر گذاری بر محیط زندگی، سنت ریشه دارِ سوسیالیست ها و جنبش طبقه کارگر است. سنتی که مدام با قهر بورژوازی عقب رانده شده و یا پشت گرد و خاک هایِ سنت های غیر کارگری و رفرمیستی پنهان مانده است.

وظیفه کارگران سازمان یابی است!

“رای کالایی تزیینی نیست . رای یک خواست و مبارزه طبقاتی است.”  گیلانی نژاد آرزو هایی دارد که حتی در کشورهایی که حکومت های شان مدعی دمکراسی پارلمانی هستند نیز بر آورده نخواهند شد.(۴) البته حکومت پارلمانی در بهترین حالت، سیستمی برای مشروعیت دادن به حکومت طبقه حاکم است. قبل از اینکه حالِ اکثریتِ بی حقوق و زحمت کشِ جامعه را در نظر داشته باشد، حافظ منافع حکومتِ طبقه ای است، که از نظر اقتصادی حاکم است.

کارگر در محیط اجتماعی زندگی می کند. این محیط از محل کار تا محل زیست را در بر می گیرد، که خانواده کارگری بخش مهمی از این گستره اجتماعی محسوب می شود. کارگر برای ادامه تولید، به خانواده کارگری نیاز دارد و قسمتی از حیات اجتماعی اش را در بر می گیرد. در اینجا است که نیرویِ دوباره برای کار کردن را باز می یابد. اگر صحبت از بهبود شرایط زندگی کارگر می کنیم، خانواده کارگری نقش مهمی در این مسیر بر عهده دارد. اگر در ظاهر در تولید نقش ندارد، اما وجودش تضمین کننده بقای نیروی کار و پرورش نسل بعدی طبقه کارگر است. اعتصاب کارگران اگر چه در محیط کار انجام می شود، اما پشت این وجه از مبارزه، خانواده های کارگران قرار دارند.

اگر بخشی از ثروتِ تولید شده به دست طبقه کارگر، زمان پرداخت دستمزد چپاول می شود، بخشی دیگر را در شکل ارایه خدمات رفاهی و اجتماعی حذف می کنند. بیمه بیکاری، خدمات درمانی و بهداشتی، خدمات شهری مثل مسکن و امکانات عمومی مثل فضای سبز و آموزش و پرورش، مطالبات کل طبقه کارگر اند. به این ترتیب سازمان یابی و اتحاد کارگری در محیط های زندگی نیز ضرورت دارد. سازمان یابی کارگران و سوسیالیست ها در هر جغرافیایی، از محیط کار تا محله های کارگری، می تواند صف محکمی برای اصلاح و دگرگونی شرایط امروز ایجاد کند.

برای بیدار کردن رفرمیست ها باید گفت، رهبران طبقه کارگر در محیط های کار و زندگی که اعتراض ها و اعتصاب ها، و اداره امور عمومی محله های کارگری را نظم و سامان می دهند، فراوان هستند. اما به دلیل سنت رفرمیسم و افق سندیکالیسم در مبارزاتِ طبقه کارگر، کارگران زیادی در طول مبارزه اقتصادی رنج برده اند. رفرمیسم و اصلاحات از بالا و در چهارچوب قوانین و نظام سرمایه داری، نمی تواند زندگی طبقه کارگر را بهتر کند و نمی خواهد شرایط را دگرگون کند. نظام سرمایه داری ایران در عرصه سیاسی و ابعاد اجتماعی، مطالبات توده ای جامعه مثل رهایی زنان، آزادی و دخالت گری سیاسی را از طریق فمنیست های لیبرال و اسلامی، اصلاح طلبان و روشنفکرانِ دانشگاهی کانالیزه می کند. در مبارزه اقتصادی نیز رفرمیست ها، قدرتِ اتحاد طبقاتی را با سیاستِ التماس به بالا، در چهارچوب نظام سرمایه داری مهار می کنند.

نمایش انتخاباتِ حاکمیت سرمایه داری ایران، همیشه محلی برای وزن کشی دوباره نیروها و جریان های درونی اش بوده است. مادامی که تشکل های سیاسی و اجتماعیِ آزاد و مترقی، فضایی برای گفتن حقایق ندارند، ” انتخاب ” و دخالت گری در آینده معنی ندارد. جنبش طبقه کارگر و سوسیالیست های آن کل وظایف اصلاح و بهبودِ نوعِ زندگی تا دگرگون کردن شرایط را بر دوش دارند. آگاهی از چگونگی این وضعیت و سازمان یابی کارگران و سوسیالیست ها راه را نشان می دهد.

توضیحات:

(۱) عضو سندیکای فلزکار و مکانیک- مازیار گیلانی نژاد – “شورای شهر و وظیفه کارگران سندیکایی”- ٢٠ فروردین ١٣٩۶

http://sfelezkar.com/?p=2184#more-2184

(۲) ” در میان سازمان های مردم نهاد ، شورای شهر و شورای محلات از اهمیت ویژه ای  در ارتباط با مشکلات مردم محله و یا شهر برخوردار هستند. در حقیقت برای مبارزان راه بهبودی انسان ها ، شورای شهر اولین قدم برای ایجاد تغییر پیرامونی می باشد.” – همان

(۳) ” مافیا اجازه دیدگاههای مردمی و حمایتی از فقرا را نخواهد داد. مافیا نخواهد گذاشت مبارزان بهبودخواه انسانها  به این نهادها راه یابند و بی شک مبارزان راه بهبودی انسانها در میان بده بستان های شورای شهر تنها خواهند ماند. اما می توانند افشاگر فریاد رسای هموطنان که به ایشان رای داده باشند….” – همان

(۴) ” اگر سازمان های سندیکایی و کارگری بتوانند نماینده های درستکار و با شرف خود را به میدان بیاورند و با سازماندهی، آرای زحمتکشان را به صندوق بریزند و نماینده ای در شورای شهر داشته باشند بی گمان قواعد بازی را برهم زده و با گزارش های مرتب خود به رای دهندگانشان زمین بازی را بر مافیا، صاف و هموار نخواهند کرد. ” – همان