کوروش اعتمادی
یکی از اهداف استراتژیک ارتش اسرائیل در جنگ اخیر در غزه انشقاق در صفوف رهبری گروه ًحماس ً است. بنظر میرسد دولت اسرائیل تا حدودی به این هدف دست یافته است. ًخالد مشعل ً از رهبران ًحماس ً مستقر در ًدمشق ً که با تهران هم روابطی حسنه دارد تلاش میکند با میانجگیری دولتهای مصرو فرانسه رهبر ًحماس ً در غزه، ًاسماعیل هنیه ً را متقاعد سازد تا با رعایت خواستهای دولت اسرائیل آتش بس فوری را بپیذیرد.
ًاسماعیل هنیهً و برخی از ًدولتمردان ً او که از آغاز جنگ درزیرزمین یکی از بیمارستانهای شهر غزه مخفی شده اند از پذیرش آتش بس خود داری میورزند و اخیراً هم اعلام داشته اند در آینده نزدیک شکست سهمگینی را برارتش ًصهیونیستی ً اسرائیل وارد خواهند کرد. جنگ خیابان به خیابان در شهرغزه ادامه دارد و شهروندان فلسطینی ساکن در این شهر بیشترین قربانیان مطامع سیاسی گروه ًحماس ً و حامی بین المللی این گروه دولت جمهوری اسلامی میباشند.
این واقعیتی است آشکار هرگز گروههای تندروی اسلامی چه در فلسطین و چه در لبنان بدون فرمان تهران آتش مرگبار شلیک راکت های خود به روی شهرهای اسرائیل را باز نخواهند گشود. این از شگردهای کهنه جمهوری اسلامی است، هرازگاهی که عرصه بین المللی و داخلی را برخود تنگ می ببیند به سراغ مردم فلسطین رفته و با همیاری گروه های مسلح اسلامی، ًحماس ً و ًحزب الله ً،آتش جنگی را شعله ور میسازد که جز مرگ و ویرانگری برای مردم این منطقه ره آورد دیگری نداشته است . با کلامی دیگر ملت فلسطین مستمسکی است در دست تهران تا با تحمیل جنگی خانمانسوز بر آنها بحرانهای داخلی و خارجی خود را درمرحله ثانوی قرار دهد. تردیدی نیست اینبار هم ًحماس ً به دستور تهران در اواسط دسامبر (۲۰۰۸) آتش بس را نقض کرد و با شلیک راکت های ممتد علیه شهرهای اسرائیلی آغازگر این جنگ تخریبگرایانه میباشد. بقول ًیوشکا فیشر ً وزیرامورخارجه سابق آلمان جنگ کنونی در غزه جنگ دوم جمهوری اسلامی علیه اسرائیل است. او تأکید میکند جنگ نخست در سال ۲۰۰۶ آغاز شد زمانیکه حزب الله لبنان به تحریک جمهوری اسلامی تعدادی از سربازان مرزی اسرائیل را به گروگان گرفت و ارتش اسرائیل ناچار گشت تا برای رهایی سربازان خود از دست حزب الله دست به اقدام نظامی در داخل خاک لبنان بزند.
اما اهداف نظامی جنگ درغزه با اهداف نظامی جنگ در لبنان ( ۲۰۰۶ ) کاملا ً متفاوت است. در جنگ غزه اسرائیل قصد دارد جنگ را تا مرحله ای پیش برد که کاملا ً اطمینان خاطر یابد که ًحماس ً پس از خاتمه این بحران قدرت شلیک راکت و یا هر اقدام نظامی علیه شهرهای اسرائیل را نخواهد داشت. از این رو میبایست بحران جنگی در غزه را جدی ارزیابی کرد و یقین دانست دولت اسرائیل فصل پایانی برای این جنگ جز نابودی کامل توانمندیهای نظامی گروه ًحماس ً در نظر ندارد. ابعاد و اهداف این جنگ نیزآنچنان جدی و مرگبار است که جمهوری اسلامی و دیگر متحدان او در منطقه هنوز جسارت حضور فیزیکی به لحاظ اعزام نیروی انسانی به آن را نیافته اند. بگونه ایکه در ملاقاتی که در روزهای اخیر ًرهبرً با تنی چند از حزب الله های بسیجی در تهران داشت از تصمیم این گروه برای پیوستن به نیروهای ًحماس ً در غزه جلوگیری بعمل میاورد و در پاسخ خواست این گروه میگوید ًدست ما در غزه بسته است ً. ًرهبر ً بخوبی آگاه است هر اقدام ناشیانه جمهوری اسلامی در این بحران با پاسخی دندان شکن از سوی اسرائیل مواجه خواهد شد. چندان هم دور از واقعیت نیست وقتی که ًگلبدین حکمتیار ً یکی از رهبران متواری گروه مجاهدین افغانی اعلام میدارد که حمایت جمهوری اسلامی از گروه ًحماس ً در بحران اخیر واقعی نیست. منظور ًحکمتیار ً مخالفت تهران با درگیر شدن مستقیم حزب الله لبنان در بحران غزه است که تا این لحظه به جز دو مورد مشخص حزب الله لبنان جانب بیطرفی در این جنگ را اتخاذ کرده است.
علیرغم آسیب های انسانی گسترده ای که این جنگ برای دو طرف درگیردر پی داشته است، افکارعمومی بویژه در غرب بر خلاف گذشته نسبت به این نزاع خونین موضع حمایتگرایانه اتخاذ نکرده است. بجز چند اعتراض در شهرهای مختلف اروپایی، جامعه سیاسی و شهروندی غربی نسبت به این بحران روش بیطرفی و انتظار را پیشه کرده است تا بگمانی این بحران جنگی از خلل یک اقدام دیپلماتیک حل شود. اما از سویی دیگرگروه های مسلح اسلامی در منطقه درسایه حمایتهای تسلیحاتی و مالی جمهوری اسلامی و ًبرکت ً جنگ، استراتژی را دنبال میکنند که در غایت بتوانند خود را بعنوان آکتورهای رسمی سیاسی در منطقه بر جهانیان تحمیل کنند. گمان زده میشود تحقق این استراتژی تا حدودی در نبود یک آلترناتیو دمکراتیک سازمان یافته امکان پذیر است. بگونه ایکه در روز سه شنبه ( ۱۳ ژانویه) خانم ًهیلاری کلینتون ً وزیر امورخارجه دولت آینده آمریکا در معرفی رئوس سیاستهای خارجی خود به کمیسیون امور خارجه سنای آمریکا اعلام میدارد تا زمانیکه گروه ًحماس ً از اقدامات نظامی خود در غزه دست برندارد و دولت اسرائیل را به رسمیت نشناسد دولت آمریکا حاضر نخواهد شد با این گروه بر سرمیز مذاکراه بنشیند. بیشک خانم ًهیلاری کلینتون ً و دولت آقای ًاوباما ً در خصوص جمهوری اسلامی هم چنین دیدگاه مشترکی را دارند که در صورت پرهیز جمهوری اسلامی از پیشبرد برنامه های اتمی خود و موافقت با صلح در فلسطین و تأیید اسرائیل بعنوان یک کشور رسمی، دولت آمریکا هیچ مانعی بر سر راه خود جهت مذاکره با سران دولت جمهوری اسلامی نمی بیند. بیش از اینهم فرمانده نظامی ارتش آمریکا در افغانستان ژنرال ًدیوید پترایوس ً اعلام کرده بود برای ایجاد صلح و آرامش در عراق دولت آمریکا میبایست با سران حکومت اسلامی در ایران وارد مذاکره شود.
بهر رو همانطور که اشاره شد یک سوی این جنگ و انگیزه براه انداختن این نزاع خونین سربرآوردن دوباره اسلام سیاسی بعنوان یک بدیل سیاسی در منطقه است که امروز سران بیشتر دولتهای غ