بنا به گزارش خبرگزاری ایلنا در جریان مضحکه انتخابات ریاست جمهوری “شش هزار نفر از هنرمندان و اهل قلم و رسانه” از حسن روحانی اعلام حمایت کرده اند.
هرچند شرم‌آور است منتها اصلا عجیب نیست.
این جماعت که البته خود را پیشقراول جامعه می داند عملا از عقب مانده ترین بخش های جامعه ایران است (هرچند که ممکن است انسانهای شریفی هم در میانشان باشد) زیرا بند ناف اینها به آخوند و اسلام بسته است و افق و نگاهشان از آنچه روحانی نمایندگی می کند واقعا فراتر نمی رود. همینقدر که دو تا تئاتر و موسیقی و سینما و خانه هنرمندان برایشان راه بیانداری چنان قند در دلشان آب می شود که قربان صدقه هر دیکتاتور و جنایت‌پیشه‌ای می روند. حتی اگر آخوند رئیسی هم برایشان خانه هنرمندان درست می کرد بدون شک از او هم حمایت می کردند چون برایشان فرقی نمی کند.
این طیف به زعم خودش به دنبال “اعتلای فرهنگ و هنر” است. منظورشان از اعتلای فرهنگی هم این است که کسب و کار خودشان رونقی بگیرد و آثار بی مایه شان مورد توجه مردم قرار بگیرد. اینها از واقعیتهای جامعه ایران چنان پرت هستند که انزجار بی حد و حصر مردم از اسلام و نفرتشان از حکومت را نمی توانند ببینند و با ساده‌لوحی انتظار دارند که مردم به حرف آنها عمل کنند و به روحانی رای بدهند!
یادشان رفته است که قبلا هم عده‌ای از قماش خودشان با نامه نوشتن به حاج آقا خمینی و سید خندان و پشتیبانی از حکومت “هنرپرور” اسلام آبروی خودشان را حسابی ریختند و در انظار مردم روسیاه و انگشت‌نما شدند.
این جماعت آنقدر مصلحت‌جو و به لحاظ سیاسی بزدل هستند که صرفا برای حفظ موقعیت خود، با رای دادن به رکورددار اعدامها و رفتن به دست‌بوسی رهبر جنایتها، ساحت هنر و نام هنرمند را آلوده میکنند. مردم خود را شایسته هنر و فرهنگ دیگرى می دانند. حمایت این جماعت از روحانی درست موقعی صورت می گیرد که زندانی سیاسی مریم اکبر منفرد از زندان پیام می دهد که: “رای من، نه به حاکمیت اسلامی است”!
کسی که آینده و سرنوشت اجتماعی خود را به نظام اسلامی و یا جناحی از حکومت گره زده باشد از نظر سیاسی بازنده است زیرا مردم دیر یا زود کل این نظام را بر خواهند انداخت. اینها همزاد جمهوری اسلامی هستند و با پایان یافتن عمر این رژیم آنها هم خواهند رفت. تنها چیزی که از بابت این حمایت و رای دادن عایدشان خواهد شد احساس سرافکندگی در انظار مردم ستمدیده ایران خواهد بود.