فریدون گیلانی
gilani@f-gilani.com
www.f-gilani.com

رسمی دست می دهند
کراواتی می خندند
برای تنظیم محاصره
و تمرین لبخند های موذیانه
به آینه نگاه می کنند
و در حالی که خود مظهر خزانند
از بهار و بنفشه و سوسن حرف می زنند   
و چشم های دریده شان را
در بیانیه ها به کودکان غزه شلیک می کنند

عصا قورت می دهند
فاتحانه عکس می گیرند
دست هاشان را برای شب تکان می دهند
در انبوه گل های خشخاش افغانستان
والس قدیمی می رقصند
و به خیال شان که خوشه های خرم
از شانه ها شان آویزان شده است

اگراز عراق گذشتید
لطفا سلام دلارهای مودب را
به ضحاک برسانید

شکمباره به هم تنه می زنند
زنباره برای زخمی ها اشک می ریزند
شمرده حرف می زنند
متین راه می روند
برای تکمیل تهاجم 
فرش های قرمز را می شمرند
و در فرش خون خیابان های فلسطین
مذاکرات مضحک شان را
در کلمات اندوهناک می پیچند

اگر از تهران گذشتید
چاله های سنگسار اوین را
در معماری کاخ سفید ضرب کنید

این جا مرکز تولید توطئه هاست
راکت ها در « سازمان ملل » به صف ایستاده اند
بمب ها آماده اند که « ملل » را به هیچ تقسیم کنند
آن جا اره ها به جان جنگل افتاده اند
آن جا گلوله ها به ریش میزهای گرد می خندند
و مادران
بچه ها را دست به دست می کنند
شاید که مدرسه ای هنوز سالم مانده باشد
و گورستانی گلوله نخورده باشد

سری به زیمباوه بزنید
و سیاه پوستان را
در آتش زندان آلمان بشمارید

راه راه سرتکان می دهند
بیراه سفر می کنند
و به خبرنگاران جلیقه ضد گلوله می پوشانند
که آگهی ها را در کارخانه ها تکثیر کنند
این جا حرف می زنند
آن جا می میرند
این جا تصویب می کنند
آن جا مصوبه ها را به آتش می اندازند

به من بگوئید کدام باغی با دیوار بزرگ می شود
و کدام درختی
با کراوات به استقبال پائیز می رود ؟

نهم ژانویه ۲۰۰۹