بهرام رحمانى
در سالی که گذشت تروریسم دولتی و تروریسم گروه های اسلامی، هم چنان جان بی شماری از انسان های بی گناه را گرفتند. نفرت مذهبیون و ملی گرایان از آمریکا، در جهت آزادی خواهی و برابری طلبی انسان ها و سلب مالکیت و استثمار نیست، بلکه تحقیر شدن از حمله به حکومت طالبان و صدام حسین و اشغال این کشورها و… ناشی می شود.
هم چنین لشکرکشی های آمریکا و متحدانش، هیچ ربطی به برقراری دمکراسی و آزادی و رعایت حقوق بشر نه در کشورهای اشغال شده افغانستان و عراق و نه کشور دیگری از جهان ندارد، بلکه آن ها اساسا در جهت منافع اقتصادی و سیاسی و نظامی خود و رقابت هایشان به چنین لشکرکشی هایی متوسل می شوند. بنابراین، ضدآمریکایی بودن با ضدسرمایه داری بودن دو نگرش سیاسی و اجتماعی کاملا متفاوت و متضاد است و به هیچ وجه اهداف مشترکی با همدیگر ندارند. چیزی که کارگران و همه مردم آزاده با آن مخالفند جنگ، سرکوب و کشتار، ستم و تبعیض و استثمار است. بنابراین در سال گذشته، تروریسم دولتی و تروریسم گروه های اسلامی و ناسیونالیستی و فاشیستی، هر کدام در جایگاه و امکانات و توانایی های خود، به جامعه بشری لطمه زدند.
در اثر بحران اخیر سرمایه داری که در بخش اول این مطلب به آن پرداخته بودیم؛ سرمایه داران و دولت های آن ها، میلیون ها انسان را در جهان تحت فشار اقتصادی، بی کاری و ناامنی و نگرانی قرار دادند.
در روزهای پایانی سال ۲۰۰۸، هجوم وحشیانه نیروهای هوایی و زمینی ارتش حکومت سرکوبگر اسرانیل به نوار غزه و کشتار مردم این منطقه، شادی آخر سال را بر انسان های آزاده و ضدجنگ بسیار تلخ کرد.
حکومت اسلامی ایران نیز در روزهای پایانی سال، در جهت سرکوب جنبش کارگری، جنبش زنان، جنبش دانشجویی تعدادی از فعالین این جنبش ها را دستگیر و زندانی کرد تا با آفریدن رعب و وحشت، مانع گسترش اعتراضات کارگری و دانشجویی شود. اما جامعه مرعوب این فضای رعب و وحشت این حکومت نشده و روزی نیست که اعتصاب کارگری و دانشجویی از ایران شنیده نشود. در این جا به مهم ترین وقایع سال ۲۰۰۸ اشاره می کنیم.