صورت مسئله عوضی است!
”مجلس با کلیات طرح شفافیت دریافتی مدیران کشور و استرداد دریافتی‌های مازاد مخالفت کرد!“
مخالفت یا موافقت با چنین طرحی زمین بازی طبقه کارگر و محرومین در جامعه ایران نیست. در این دو قطبی کاذب قرار است نه سیخ بسوزد و نه کباب! مبنای سطح رفاه و کیفیت زندگی انسان در جامعه به سطح مزد کارگر در آن جامعه بستگی دارد. سیاست طبقه کارگر باید بالا بردن سطح رفاه و دستمزدش به اندازه رفاه و دریافتی مدیران و مجلس نشینان باشد. دولت می خواهد فلاکت و معضل معیشت میلیونها انسان را به دریافتی های نجومی عده ای از مدیران حواله دهد، میخواهد به زبان بی زبانی و غیر مستقیم به کارگر بگوید که پرچم رفاه را پایین بکشد و به بخور و نمیر راضی شود. این در حالی است که همه مجلس نشینان ”محترم“ نه فقط لام تا کام از سطح دستمزد پایین کارگر و بالا بردن آن حرفی نمی زنند که خود شریک و ذی نفع در پایین نگه داشتن توقع کارگر و سود بردن از گرده محرومین جامعه اند. معرکه ”شفافیت دریافتی مدیران کشور“ نه تنها ربطی به وضعیت وخیم اقتصادی مملکت ندارد، که یک حربه و کمپین سیاسی دولت بعنوان نماینده کل طبقه سرمایه دار ایران علیه خواست رفاه و بالا بردن سطح دستمزد طبقه کارگر است.
متوسل شدن به این سیاست بعنوان یکی از دلایل اوضاع وخیم اقتصادی اکثریت جامعه پوچ است. رشد و میزان ثروتی که در ایران تولید می شود، برای افزایش سطح رفاه و بهبود وضعیت اقتصادی طبقه کارگر برای چندین نسل کافی است. سرعت سرسام آور افزایش ثروت بورژوازی ایران و تعداد مالتی میلیاردرها در دل بحران اقتصادی خیره کننده است. این ها همه محصول همان کاری است که برای خرید اش باید سطح رفاه و توقع کارگر را پایین نگه داشت.
عبور از سیاست دولت مستلزم یک اعتراض محکم طبقاتی و یک اتحاد سراسری برای بالا بردن سطح رفاه و دستمزد است. مطالبه یک کارگر کمونیست و آگاه، بالا بردن کیفیت سطح زندگی و دستمزد طبقه اش به اندازه دریافتی جناب ریس جمهور است.